|
| |
| |
| |
De Sint Jans nacht.
Naar het Engelsch van Sir Walter Scott
Vrij gevolgd.
| |
| |
De Sint Jans nacht.
Wansbornes Heer rees met de zon,
Gaf sporen aan zijn paard
En haastte zich, langs berg en veld,
Niet om, met wakk'ren Eduard,
Den vriendschapsplicht gestand,
Aan Guliks Hertog hulp te biên,
Geraakt in 's vyands band:
Niet om, met Gelders ridd'renstoet,
Op 't bloedig veld van eer
Zich tegen Brabants ruit'renschaar
En toch, hem dekte een koop'ren helm
| |
| |
En 't pantser van metaal:
Een strijdakst, twintig ponden zwaar,
En na drie dagen keerde hy:
Zijn blik was droef en wreed,
Toen hy op 't moegedraafde ros
Zijn landgoed binnenreed.
Hy keerde niet van 't oorlogsveld,
Nog rood van 't Brabantsch bloed,
Befaamd door 't wapenfeit van Kuik,
En echter waren helm en schild
Met buil en bluts bedekt,
En akst en ponjaart rood met bloed
(Geen Brabantsch bloed) bevlekt.
Naby de kleine slotkapel,
En kwam zijn Paadje toegesneld,
‘Kom hier, mijn Paadje, kom by my!’
Zoo sprak Wansbornes Heer:
| |
| |
‘Ik acht u, my getrouw te zijn,
‘Verhaal my alles wat gy zaagt,
En zwijg de waarheid niet:
Wat heeft Wansbornes vrouw gedaan,
Sints ik het slot verliet?’ -
‘Mijn eed'le vrouw toog elke nacht
Daar brandt, sints ons de vyand zag,
Een seinvuur van den top.
‘De steenuil kraste op 't eenzaam pad,
De wind blies koud en fel.
En toch, door bui en duisternis,
Vond zy het voetspoor wel.
‘Ik sloop met stillen tred haar na,
By 't blakend vuur gezeten was
Op 't hoogste punt der hei.
‘Geen wachter waakte by de vlam.
Tot weêr de blijde dageraad
Aan d' Oosterkim verscheen.
| |
| |
‘En 'k volgde haar de tweede nacht,
Tot ze op den bergtop kwam:
En zie, daar stond, in 't blank kuras,
‘Zy spraken samen drok en veel;
Maar loeiend blies de orkaan
En klett'rend viel de regen neêr:
Geen woord kon ik verstaan.
‘De derde nacht was 't helder weêr.
Geen windtjen werd gehoord:
En weêr bespiedde ik 't eenzaam paar
‘Toen hoorde ik, dat zy tot hem sprak,
‘In 't duister uur der nacht,
Wanneer 't Sint Jansfeest wordt gevierd,
Wordt gy door my verwacht.
‘u Mijn Heer trok af met Gelders Vorst
En 'k open morgen u mijn deur
Op d' avond van Sint Jan.’ -
‘Ik kan het niet, ik durf het niet,’
| |
| |
Sprak toen die vreemde man:
‘Want ik moet eenzaam dolen gaan
Op d' avond van Sint Jan.’ -
‘Foei! laffe Ridder! schaam u wat.
Daar overtreft zoo zoet een nacht
Den schoonsten zomerdag.’ -
‘Geen wachter stuit u aan de poort:
De wenteltrap met loof bestrooid,
Met stroo bedekt de grond.’ -
‘Al zwijgt de dog, al slaapt de wacht,
Al dekt het loof den trap,
Daar waakt een Priester in de cel,
Hy hoort gewis mijn stap.’ -
‘O! vrees dien ouden Priester niet,
Die gist'ren ging naar Tiel.
Een Ridder werd in 't veld vermoord.
Hy bidt er voor zijn ziel.’ -
‘De Ridder trok de wenkbraauw op,
| |
| |
Bracht hy na 't hooren van dees taal
Dit schamper antwoord uit:
‘Wie voor de ziel eens Ridders bidt,
Die door het moordstaal viel,
Mocht ook, 't ging met één moeite door,
Wel bidden voor mijn ziel.
“In 't geestenuur, te middernacht,
Ziet ge in uw slot my weêr.”
Zoo sprak hy, en verliet Mevrouw.
En ik, ik zag niet meer.’
Wausbornes Heer was rood als bloed:
‘O zeg! die vreemde gast,
Hoe was zijn houding en gelaat?
Want zie, zijn dood staat vast.
‘'k Zag,’ sprak de Paadje, ‘door de vlam
Zijn wapendosch bestraald:
Een bandhond aan een zilv'ren koord
Was op zijn schild gemaaid.
‘De pluim, die van zijn helmtop woei,
Was hemelsblaauw en rood,
Terwijl een witte kamomil
Van uit den helmkam sproot.’
| |
| |
‘Gy liegt, mijn Paadje! ja, gy liegt:
Ligt hy, wiens wapens gy beschrijft,
Begraven onder de aard.’ -
‘Maar hoor my toch, mijn eed'le Heer!
't Is waarheid wat ik spreek.
Mevrouw heeft hem genoemd: Zijn naam
Was Frans van Angelbeek.’ -
Wansbornes Heer werd bleek als ijs.
‘Het graf is diep en dicht:
En 't lijk des Ridders koud en stijf:
‘'t Is nu drie dagen reeds geleên,
Dat aan des Linges boord,
Door 't staal eens haters, in 't geheim;
Die Ridder werd vermoord.
‘De twijfelglans van 't smeulend vuur
Heeft wis uw oog verblind.
De ware naam is u ontgaan
Door 't ruischen van den wind;
‘Want in de kerkkapel van Tiel
| |
| |
En door de gandsche streek
Daar luidt de klok en zingt men 't lied
Voor Frans van Angelbeek.’ -
Wansbornes Heer ging binnen 't slot
Waar tusschen al haar juffers in
Wansbornes vrouw zag droef in 't rond
Op heide en klift en vlakte neêr,
‘Wees, wees gegroet, mijn eed'le vrouw!’ -
‘Wees welkom, brave Held!
Wat nieuws van Hertog Eduard,
Wat nieuws van 't oorlogsveld?’ -
‘De vyand week; doch keert eerlang,
Dat op de bakens elke nacht
Zorgvuldig werd gepast.’ -
Wansbornes vrouw werd rood als bloed
En deed geen vragen meer,
| |
| |
Doch ging naar 't hooge slaapsalet,
Vaak wendde deze in 't bed zich om
En momp'lend keer op keer:
‘Het lijk is koud en 't graf hergeeft
Doch eer de morgenscheemring nog
Aan de oosterkimmen blonk,
Toen was het dat Wansbornes Heer
Zijn schoone vrouw zag angstig rond:
De lamp scheen flaauw en bleek.
Daar zag ze een Ridder voor haar staan:
't Was Frans van Angelbeek.
‘Weg,’ riep zy: ‘weg, verwijder u,
Om aller Heil'gen wil.’ -
‘'k Weet,’ sprak hy toen: ‘wie naast u ligt:
Doch die slaapt vast en stil.
‘Weet, dat ik reeds drie dagen lang
Men leest de mis, men bidt en zingt,
Doch vruchtloos, voor mijn ziel.
| |
| |
‘Uw gade heeft my laf vermoord,
Tot straf voor 't geen ik daar misdreef,
Mijn geest by 't seinvuur wacht.
‘Daar ga ik eenzaam op en neêr.
Was oorzaak, dat ik deze nacht
In uw salet verscheen.’ -
De liefdedrift verwon de vrees.
Zy kruiste zich 't gelaat:
‘Zijt gy verloren, of gered?
O zeg my, hoe 't u gaat?’ -
‘De straf wacht hem, die bloed vergiet;
Dus waarschouw uwen Heer!
Dat hy, die 't leven my ontnam,
‘Strafschuldig is onkuische min,
En blijf, tot staving van mijn taal,
U steeds dit teeken by.’ -
Hy leide één vuist op de eiken deur,
| |
| |
En de andere op haar hand:
Zy gilde en zonk, verschroeid van pijn,
In flaauwte op 't ledekant.
Vier zwarte merken zag men sints
Op d' eiken deurpost staan:
En de eed'le vrouw hield levenslang
De rechterhandschoen aan.
Een monnik leeft in Presikhaaf,
Die steeds het zwijgen houdt:
Een non leeft in het Tielsch konvent,
Die nooit den dag aanschouwt.
Die monnik, die met niemand spreekt,
Die non, gedrukt door rouw,
Die monnik was Wansbornes Heer,
Die non Wansbornes vrouw.
|
|
Auteursrechtvrij