De rebellie van 1815, algemeen bekend als Slachters Nek

Bijlagen.

No. 1.

De Landdrost van Graaff-Reinet, Andries Stockenstrom, tot zijn smart bericht zijnde dat sommige der inwoners onverzichtig genoeg zijn geweest om bij elkander te komen met het doel om den dood van J.C. Bezuidenhout te wreken, verzekert mits dezen de gezegde burgers dat hij te groot belang heeft in hun rust en welvaart om niet dadelijk hun aan te toonen dat zij zich in de diepste ellende zullen dompelen door zulk een gedrag; terwijl hij hun verder zijn woord en eer verpant, bij welke hij gezworen heeft de billijke rechten der ingezetenen onder hem te handhaven, dat,

[p. 592]

indien zij eenige klachten hebben tegen eenigen persoon hoegenaamd, hij ze voorleggen zal aan Zijne Excellentie den Gouverneur en Opperbevelhebber in hunnen naam, wanneer zij zullen kunnen rekenen op onschendbare gerechtigheid aan hen te worden gedaan, mits dat een ieder zich stil naar huis begeeft, zonder over te gaan tot eenigen verderen stap van ongehoorzaamheid.

Ook verwacht de gezegde Landdrost dat iemand gerechtigheid zal afwachten uit de hand die in staat is om haar toetedienen, en niet, door de wet in zijne eigene handen te nemen, zijne rechten geheellijk te benadeelen.

Cradock, den 13den November, 1815.

(Get.) A. Stockenstrom, Landdrost.

Een waar afschrift.

(Get:) J.F. van de Graaff,

Adjunct Landdrost.

No. 2.

Burgers!

In overweging nemende dat alle de onbehoorlijke stappen die gij thans hebt genomen, voortvloeijen uit een verkeerd begrip dat recht aan u niet zal gedaan worden, waar gij werkelijk recht hadt, heb ik deshalven, op verzoek van verscheidene Veldcornets in deze nabijheid, die, zoowel als ik, uw ongeluk ter harte nemen, u weder te raden, vòòr dat het te laat zij, om tot uwen plicht terug te keeren, en elk vreedzaam te huis blijve, tot dat er een antwoord moge zijn van de Regeering op zoodanige voorstelling als gij moogt noodig oordeelen te doen. Stelt u voor welke de gevolgen moeten zijn voor uw toekomstige rust en welvaart indien de Regeering besloot geweld tegen geweld te stellen! maar er is nog tijd voor u om terug te treden. Ik zeg tot u, in den naam van alle de Veldcornetten en ingezetenen dezer buurt, dat het hun begeerte is dat de beslissing der Regeering met geduld moet worden afgewacht, die alleen beslissen kan tusschen hen en diegenen die kwaad mogen hebben gedaan; en ik zal niet in gebreke blijven om, ten uwen behoeve, eene voorstelling te doen aan de Regeering, mits dat gij u schikt naar den algemeenen wensch van Landdrost, Veldcornetten, en burgers.

Ik stel u deze dingen voor enkel uit aanmerking van het verschrikkelijk ongeluk waarin gij op het punt staat uwe arme vrouwen en kinderen te werpen.

Ik ben,

Uw Welmeenende Vriend,

(Get:) J.F. van de Graaff.

Cradock, den 14den November, 1815.

Een waar afschrift,

(Get:) J.F. van de Graaff.

[p. 593]

No. 3.

Waarde en Geëerde Heer Van de Graaff!

Wenschende u alle heil en zegeningen van God, niet alleenvoor uwe ziel, maar ook voor uw lichaam. Mijnheer! Wij belijden onze misdaad; wij allen smeeken om genade, dat het ons moge worden vergeven! Daarom komen wij allen vereenigd tot u om pardon te vragen, want wij zien dat onze schuld groot is, en onze macht klein; maar Mijnheer! wij hebben aldus gedaan uit vrees, en daarom vergeef het ons, en heb genade over ons, en vergeef ons, want wij zijn zwervende in het Woeste Veld, als schapen zonder herder; en wij denken aan onze misdaad, die groot is voor een Christen, want hij, die weggevlucht is van Zijnen Rechter, is maar als een schaap die geen herder heeft. Daarom, Mijnheer! in geval gij komen wilt met twee of drie, zullen wij voor u belijden, en onze wapenen neder leggen; maar wij zijn te bevreesd om tot U te komen, doch, indien gij ons wilt vergeven, verklaren wij aan U, op ons woord, en onzen eed, dat het nimmer weer gebeuren zal. Indien gij het niet voor ons wilt doen, doe het dan voor onze arme vrouwen en kinderen, die nu hulpeloos zijn, zoo dat wij niet verder mogen vluchten. Laat genade ons betoond worden.

Wij zullen kortelijks eindigen, en u bevelen aan de bescherming van den Allerhoogsten; want gij weet, Mijnheer! dat het altijd ons eerste woord is ‘Vergeef ons onze schulden, gelijk wij ook vergeven onzen schuldenaren.’ En daarom rekenen wij op uw medelijden.

Wij blijven uwe gehoorzame,

Bevreesde Burgers.

Baviaans Rivier, den 22sten November 1815.

No. 4.

Waarde en Geëerde Heer Landdrost!

Na mijn geëerden Landdrost, den Heer Van de Graaff, alle heil en Zegeningen van Gods genade en Zaligheid te hebben gewenscht, erken ik, mijn waarde Heer, uit den grond mijns harten, mijne misdaad (? de straf waarvoor) ik grootelijks van u heb verdiend, door onkunde en verleiding, waarover ik groot berouw heb. Ik zal (? het) voor u belijden, doch ik heb gehoord dat er van mijne medeschepselen zijn die mijn schuld voor u, Mijnheer, grooter hebben gemaakt dan zij is, en daarom was ik bevreesd om naar u te gaan om vergiffenis. Ik bid tot God, uit den grond mijns harten, dat God diegenen, die het net voor mijne onschuld hebben gespreid, er zelve moge doen in vallen, want ik weet dat God mijn Rechter is, die het zwaard in de hand heeft

[p. 594]

gegeven om het kwaad te straffen, en daarom is het voor mij de gevoeligste dag immer door mij beleefd, dat ik mij moet verbergen voor mijnen Rechter, daar ik niet weet dat ik ooit tevoren voor mijn Rechter kwalijk heb gehandeld, en de groote misdaad, die ik nu heb gedaan, staat als een berg voor mij; maar ik zal, met een berouw hebbend hart, tot u komen om medelijden, want ik leef niet als een menschelijk wezen, maar als een dier des Velds en des Wouds en der Bergen. En tranen zijn mijn voedsel, en daarom, Mijn Lieve Mijnheer! indien gij zulks doen kunt, dat er voor betaald worde, zelfs al zoude ik genoodzaakt worden om mijne bezittingen op te geven, en niets met mij te nemen dan hetgeen ik op mijn rug heb. Dat zoude niets voor mij zijn, zelfs indien ik een lid van mijn lichaam verloor, indien ik slechts mijne vrijheid, zoo als te voren, moge hebben. Ik kan deze dagen niet langer verduren, en mijne bede is, dat de straf, die ik moet ontvangen, ik ontvangen moge van mijn Landdrost in onze Kolonie, (onze Afdeeling). In geval, Mijnheer! het u behagen moge, zal ik altoos dankbaar zijn. Wat zoo zwaar op mij ligt, (is de wensch) dat ik toch moge wedekeeren tot mijn huisgezin. Ik zal eindigen, en met tranen in mijne oogen, mijn Landdrost bevelen aan de zorg en bescherming van den Allerhoogsten God, en met ziel en lichaam mijzelven onderteekenen als uwen bedroefden en onwaardigen dienaar.

(Get:) Theunis Christiaan de Klerk.

Den 29sten November 1815.