Christelijcke plicht-rymen om te singen of te leesen
(1648)–Cornelis de Leeuw–
Auteursrechtvrij
[pagina 349]
| |
Canon a. 2. In een stem. 1. WEest ghegroet, o! Heyligh Pascha, waerdigh datm' u eert en prijst,
2. So langh aen den blaeuwen He- mel, daelt de gulde Son en rijst.
Dit 's den dagh van overwinningh, waer in onsen Godt en Helt,
Doot en Duyvel heeft verwonnen, en ghebracht in sijn ghewelt.
Alles watmen vint in Hemel en op aerden is vol vreucht.
Alles 't sy hoe out versleten en verkrompen wert verjeucht.
Ende nare droeve dagen, droevigh door ons Heylants doodt,
| |
[pagina 350]
| |
Sijn verkeert in blijde daghen, en de nacht in 't morghen-root;
't Morghen-root dat op komt daghen, en schiet stralen als van gout;
Dat verwelkomt onsen Heylant, die het alles heeft herbout.
Siet, de poort des Hemels open is met een uytnement licht,
En de Son, het oogh der Weerelt nu sijn ganghen hoogher richt.
En op dat den Heer der Heeren, niet te langh in 't nare graff
Rusten soude, spoeyts' haer vaerdigh, om te trecken 't rouw kleet aff
Van de droeve nacht; in 't duyster sy ghelijck een kaers verstreckt,
Om te lichten onsen Heylant, die nu eerst wiert op geweckt.
Met een soet en vrolijck wesen sich vertoont de lucht; met haer
Maecken oock des Hemels peerlen haren blijschap openbaer.
d'Aerde, die door guere koude, en door 't harde winterwe'er
Lach ghedoocken, beurt haer hooft op en verwellekomt haer Heer,
Met haer nieu ghewassen vruchten en ghewas; En yder hoff
Vlecht vyool-en-roose kransjens tot ons overwinners loff.
Al de velden werden graf-rijck, en alleynskens schietens' uyt
Geur'ghe knopjens als van peerlen, en voort al 't ghewas en kruyt.
Al 't ghewas der koude aerde, ons seer minnelijck toelacht.
| |
[pagina 351]
| |
't Schijnt dat selfs ghewas der Aerden onsen Godt uyt 't graff verwacht.
Het ghesayde gantsch verstorven, levend berst ter Aerden uyt;
En met volle vrucht beladen tijdigh uyt haer moeder spruyt,
En voorseyt den Ackerlieden, die vast bouwen op goe hoop,
Van 't ghezaeyde volle schuuren, als oock een veel grooter hoop.
't Wijngaert hout schreyt uyt sijn blyschap, soo wanneer 't onnodigh hout
Is ghesnoeyt, en soete wijnen sy van lucht en water brout;
Rijsende van 's moeders schorsse met een sacht en teere wol
Wert alleynskens 't suere trosje van de soete Wijnen vol.
En het opgheswollen druyfjen stelt tot baren le'en en schoot
En met haer gheworpen vruchten volt sy op een gantsche vloot.
Het gheboomte dat de koude kael gheschooren had van hooft,
Krijght nu weer sijn groene hayren, en staen vol van rijcker ooft.
Nooten, eycken, wilgenboomen, en voort allerley geboomt
Rijck van bloessem, en van vruchten, nauwelijcx haer blyschap toomt.
't Burgherlijcke Honigh byken me'e de soete lucht verlaet
Sijn Palleys, en met sijn Coningh was en Honigh soecken gaet.
Nu wert wederom gheroepen 't Vogeltjen tot sijn ghesangh,
Welckers aenghename keeltjen hielt het barre weer in dwangh
| |
[pagina 352]
| |
't Nachtegaeltje om sijn helder en verscheydenlijck gheluyt
Hoogh ghepreesen boven and'ren, tiereliert sijn deuntjens uyt:
En het voeght sijn soete keeltjen nae het speelen van de fluydt,
En sijn soete melodye tot vermaeck in d' ooren tuyt.
Kort; de danckbaerheyt der Weerelt die nu wederom verjeucht
Is ghetuyghe, dat ons Heylant is de oorsaeck van haer vreucht.
Dat haer over schoone gaven met d'opstandingh van ons Heer
Te gelijck zijn opgeschooten, en verkreghen d'oude eer.
Nademael nae 't bitter sterven onsen Heylant hel en doot
Heeft vertreden en verwonnen, oock met eenen 't zaet opschoot,
En kreegh volle vrucht en garven. Onsen Heylant triumpheert
Over Duyvel, doot en Helle; hy sijn gunst op Aerden keert.
Hem een winner van den afgront, nu geseten aen Gods hant,
Roemen, loven, prijsen, eeren, sterren, water, lucht, en lant.
Hy ghekruyst, ghedoot, begraven, doch verresen, Heerschappy
Heeft volkomen over alles, als oock Godt, waerom dat hy
Van al 't gheen' Godt heeft gheschapen wert ghepresen en ge-eert;
Yder schepsel tot sijn schepper sijn lof sanghen went en keert.
De verganckelijcke jaren, daghen, maenden, en al wat
Weesen heeft van Godt ontfangen, sijnen Heer met liefd' omvat.
| |
[pagina 353]
| |
HIerom juyghen wildernissen, dick van lommer, en het velt
Swangher van soo volle ayren, dat haer hooft ter aerden helt.
Hierom ist dat rijpe druyven van den slechten wijngaert ranck
U haer Schepper heym'lijck looven, en bewijsen loff en danck.
Dits de oorsaek dat de voog'len u vergeten nimmermeer;
Maer tot u als onderhouder van de selven nemen keer.
Christe, Heylant van de Weerelt, en beloofden Conincks, Soon
Eerst gebooren van den Vader, nu gheseten op sijn throon.
Die van God zijt voortghekomen, en gheteelt van eeuwigheyt
Op een wijs, die gheen ter Weereldt uyt kan spreecken, soose leydt.
Een selfstandigh woort, en machtigh soo in wercken als in woort;
Ghy zijt Godt in alle eeuwen, alle loff u toebehoort.
God-gelijck, met Godt eenstemmigh, eeuwighlijck met Godt ghy leeft
U begin de gantsche Weerelt mede haer beginsel gheeft.
Gy vergaert de ongetoomde waterstromen by malka'er:
Ghy omvat de gantsche aerde, en behoet ons alle ga'er.
U doorsightigh oogh schiet stralen; stralen waer door ghy doorsiet
Wat van menschen in 't verborghen, en in 't openbaer gheschiet.
Ghy zijt een volkomen Heylant, die het menschelijck gheslacht,
Gantsch versopen in de sonden, weder hebt te recht gebracht.
Die een sterff'lijck mensch ghebooren, zijt, om yder van 't verderff
| |
[pagina 354]
| |
Te verlossen, en te brengen tot besit van 't eeuwigh erff.
Ghy om onsent wil ghestorven zijnde, hebt voor ons bereyt
Door u doot, een wegh ten leven, en tot vaste saligheyt.
Ghy hebt door u bloet ge-opent 's Hemels voorhanck, soo dat wy
Met vrymoedigheydt toe treden door 't ghebedt, van sonden vry.
De verstaelde helsche banden, die wy vreesden, ghy verbreeckt;
En den afgront om u luyster selver nu in vreese steeckt.
Nu verdwijnen duysternissen, wegh ghedreven door u licht
Weg moet nu haer duyst're mantel en de nare nacht nu swicht.
Kort; o! goede Salighmaker u opstandingh heeft het al
We'er vernieuwt; en daerom juyghen wy met vreuchd' en loff gheschal.
't Dunckt my, dat ick van den Hemel roepen hoor met groot gheluydt,
Onsen Godt, en trouwen Vader, komt mijn Soon ten graven uyt:
Want den derden dagh op heden is verscheenen, daerom gaet
Uyt het graff, want mijn ghetrouwheydt, u verrotten niet en laet.
'k Wil niet, dat u heyl'ghe leden langher blijven in der aerd;
Noch dat sulcken kost'len peerel, en juweel, een steen bewaerd.
't Voeght niet, dat mijn lieven Soone erffgenaem van 't eeuwigh rijck.
Langher sou bedolven legghen, als een Moordenaer in 't slijck.
't Past niet, dat hy, die verkooren is van my tot 's weerelts Heer,
| |
[pagina 355]
| |
Langer in het graff sou blijven met versmaetheyt en oneer
Sulcx ghy helden en vuyr vlammen, die gheduurigh zijt bereyt.
Tot mijn dienst daelt van den Hemel, siet waer hy begraven leyt.
Ruck den steen (hoe wel verzeghelt) van het graff, en maeckt ruym baen
Op dat mijn beminden Soone veyligh uyt het graff mach gaen.
Gord u leden met een Blicxem, en als doot ter Aerden slaet
Alle Goddeloose wachters, en al wat u teghenstaet.
Ghy, mijn Soone, krijgh we'er leven, en treet moedigh door de wacht
Want sy sonder my niet hebben teghen u ghewelt oft macht.
Laet de linne doecken legghen ende sweet doeck van u hooft,
Want sy dienen tot me'er reden, datmen u opstanding gh'looft.
Laet vry alle dinghen achter, ons ghenoegh is, dat ghy leeft:
Sonder u ist alles ydel, 't zy wat dat den mensch oock heeft.
Van u voeten doet de boeyen van de dicke duysternis:
En onsluyt de ys're banden van des doots gevanckenis
Laet u vriend'lijck aensicht lichten, brenght u wesen aen den dagh,
Op dat al de Weerelt 't helder licht van u aenschouwen magh;
Laet dien dagh in vreucht verand'ren, die ons door u sterven bracht
Herten-leet en groote droefheyt, die ons zielen heeft versmacht.
Maer, o! Machtigh overwinner, u opstandingh heeft vervult
| |
[pagina 356]
| |
Godt en Eng'len met verblijden, en de menschen, want ons schult
Hebt ghy Heyligh wegh-ghedraghen, en den mensch met Godt vereent.
Ghy de menschen door u leere, en u Gheest van sonden speent.
d'Afgront leyt vernielt, verslaghen; en haer macht gheweldeloos
Is; u doodt den doodt verwonnen heeft, als oock de Gheesten boos.
En de doot, die onversad'lijck spert haer holle keelen op.
En met menschelijcke leden propt tot walghens toe haer krop,
Is, o! God, u rooff gheworden, ghy ontreckt geweldelijck
Een ontelb'ren hoop van menschen, die den doodt ghevanckelijck
In haer kaecken hielt ghekluystert, en ghekerckert; teghen danck
Vanden doodt, die u ghelooven ghy o! Heer, maeckt vry en vranck.
En den boosen Gheest der Hellen ('t mach hem wesen lieff of leet)
Moet uytbraecken alle zielen, die hy had verslonden wreet.
Uyt die al verslinde tanden van dien Helschen Tygher haelt
Ghy onnosel lam de schapen van den rechten wegh gedwaelt.
Hierom in den hoogen Hemel gy als overwinner praelt,
Met u stercke krijghsbanieren; en ver boven and're staelt.
't Graff dat yder een doet schricken heeft ghegheven al het gheen
Dat sy by haer had besloten, en ghevanghen, groot of kleen.
| |
[pagina 357]
| |
Daer de felle doodt op mickten, en star-ooghden met haer schicht;
Keeren door u gunst nae 't leven, dat ghestadigh duurt, 't gesicht.
Heyligh Coninck; siet het teecken van u overwinningh blinckt,
Soo wanneer een suyver lichaem in het Heyligh water sinckt.
Door 't indomp'len van het water, of besprengen wert den doot
Van de sonden aenghewesen, die ons in het graff besloodt
Van u gramschap seer verbolghen. Alsmen uyt het water gaet,
Is een teecken, dat ghy van ons suyvert het voorleden quaet:
Datmen uyt den doot der sonden opstaet, om u heyligheydt
Te beleven, en door desen te be-erven saligheyt.
Machtigh Vorst, en Heer der Heeren vol van alle goedigheydt,
Gheeff, dat dese opstandingh ons tot alle deucht bereyt.
Laet u Heyl'gen Geest ons stercken in het goede. Weert de sond
Uyt ons wanckelbare zielen. Gun dat beyde hert en mond
U ghehoorsaem zy, en prijse. Ons bewaer voor Satans list,
En voor alles wat ons zielen listigh tot de sonden hist.
Gun dat wy in 't goet volharden, tot dat ons de felle doodt
Ruck uyt 't leven, en de ziele van haer Aertsche hut ontbloot.
Laet o! Heer, geen eeuwigh, rotten onse zielen tasten an;
Laet ons wederom tot 't leven, en volkomen vreucht opstaen:
| |
[pagina 358]
| |
Op dat yder, die u trouw'lijck nae u wetten heeft ghedient
Magh ghemeensaemlijck besitten u vermaeck als goede vrient.
|
|