Christelijcke plicht-rymen om te singen of te leesen
(1648)–Cornelis de Leeuw–
Auteursrechtvrij
[pagina 306]
| |
Canon. a. 4. In een stem. 1. AFgunstich mensch, wiens hert gestadigh treurt of lacht,
2. Nae dat of rijck, of arm u naesten wert gheacht,
3. Aenschout, en overweeght en vliet u vuylen aert
4. Waer door gy meer u selfs, dan 's naestens hert beswaert.
2 Ghy knaecht u eygen hert: ghy zijt u eyghen mot,
Vervloeckt voor 't aenschijn Gods, den menschen tot een spot.
Verstant en liefdeloos zijt ghy een hont ghelijck,
| |
[pagina 307]
| |
Jae boosen Gheest hierom ghestooten uyt Gods rijck.
3 De Nacht - uyl kan het licht niet lijden in haer oogh.
Ghy wenscht dat heyl en vreucht van 's naestens wooningh vloogh:
Haer voetsel zuyght een vliegh uyt etter en geswel;
Quelt kruys uws naestens huys, het doet u sinnen wel.
4 Den aengebooren aert verschoont het domme vee:
Verstant em wils ghebruyck geeft sonden in u stee.
U sond en straff vergroot de Conincklijcke Wet
Der liefden, hoogh van Godt belast, van u verplet.
5 Dus brengt ghy sonder winst u selven in verdriet,
En krijght met dien ghy dient, het loon dat hy gheniet;
Op Aerden 't droeff gheknaegh van 't stomme herten spraeck,
En naemaels tot u straff des Allerhooghstens wraeck.
6 Door liefs-ghebreck ontmenscht, en Satans list verblint:
Ontaert ghy van Gods Geest, en wert een Duyvels kint:
In wil en doen ghelijck den onderaertschen Geest,
Wiens vreucht is 's menschen smert, haer smert sijn vreucht gheweest.
7 God soeckt des menschen heyl, maer hy haer ongheluck:
Godt treurt om 's menschen sond; haer deucht is voor hem druck.
Hy is des Satans beeldt, om dat sijn hert verdwijnt,
Wanneer Gods rijcke gunst sijns naestens hoff beschijnt.
8 Afsetsel van der Hel ghestapelt vol bedroch,
| |
[pagina 308]
| |
Spant al u sinnen in; u boosheyt sal dan noch
Beswijcken voor de kracht van 't Goddelijck geluyt,
Dat liefde diep in 't hert en afgunst buyten sluyt.
9 Afgrijselijcke grijns, hertknaeghster, monster-dier,
Roept Spoocken tot u hulp, en brenghtse 't zamen hier.
Spandt breyn en krachten in, en plaestert soo gy mecht
De modder van het quaet; ghy maeckt het noyt tot deucht.
11 Ghy segt, dat dees of die Gods heyl niet waerdigh is,
Om dat sijn hert (quansuys) van Godt af-aerdig is.
Is hy geen segen waerd, om dat hy sondig leeft:
Ghy oock niet waerdigh zijt, dat Godt u zegen gheeft.
10 Waerom? ghy doet somwijl of min of meerder quaet,
Oft selfde dat hy doet, die ghy inwendigh haet.
Soo hy dan strafbaer is, en seghen missen moet:
Moet ghy om gh'lijcke sond oock krijghen teghen-spoet.
12 Soo ghy een sondaer zijt, en evenwel geniet
Gods seghen-rijcke gunst, quaels oorsaeck hebt ghy niet
Wanneer een mensch als ghy, ghelijcke segen erft.
Is hy die sijn' niet waerd, met recht ghy d'uwe derft.
13 Verrijckt een sondigh mensch, wie ist die tegenmort?
Godt geeftet van het sijn. Hy niemant doet te kort.
Oft ymant waerdigh zy, en past u oordeel niet.
Als Godt hem waerdigh kent, ghenoeght. Hy herten siet.
| |
[pagina 309]
| |
14 Niet ghy; maer Godt alleen gaet in sijn oordeel, vast.
Licht houtmen hem voor quaet, die op Gods wetten past:
Een liefde-loos gemoet partijdigh vonnis strijckt:
En 's naestens goet noch quaet als sondigh splinter kijckt.
15 Wie Godt een reghel stelt in 't deelen van sijn goet,
Is bijster van verstant, of heeft een trotz gemoet.
Godt seghent wie hy wil; de vroome siet het aen.
Hy lijt en prijst Gods doen, laet teghenspreecken staen.
16 Omringht een sondaer heyl, hem kruys, hy lijt en mijt;
En acht dat sob're maet tot sonden stut ghedijt.
Sijn hert van liefde vol, en vry van eyghen baet,
Soo weynigh als hem selfs wenscht boose menschen quaet.
17 Bestroomt het aertsch gheluck der Goddeloosen huys,
Hy gunt haer dat, en meer, die weet haer eeuwigh kruys.
Begrijpt hy d'oorsaeck niet, hy quelt sich daer niet in;
Hy weet Godt reden heeft, buyght onder hem sijn sin.
18 Heyl is der vroomen lot, den Goddeloosen straff.
Wilt ghy 't beloofde goet keert afgunst van u aff.
Hebt lieff, en siet met vreucht uws naestens seghen aen;
Soo sal 't u nae gheluck of nae ghenoeghen gaen.
19 Laet arghwaen, haet en nijt, en hooghmoet van u zijn,
Soo vrijt gh' u van Gods straff en d'allerswaerste pijn.
| |
[pagina 310]
| |
Mint ootmoedt liefd' en zijt om 's naestens heyl verblijt.
Verheucht u hert in Godt, en 't loon nae-desen tijt.
|
|