Christelijcke plicht-rymen om te singen of te leesen
(1648)–Cornelis de Leeuw–
AuteursrechtvrijZangh: Mijnen Harp bekleedt met rouwen.
WAerom wroeten doch de menschen // waerom jaghen sy
Nae de schijn vreucht van de
| |
[pagina 293]
| |
 weerelt // die so haest voor by
Vlieght gelijck de vlugghen Arent // of een schip in zee
Welckers spoor gheen mensch kan vinden // noch van 't schip een stee.
2 Idel mensch de vreucht der Aerden // 't sy hoe schoon die schijnt,
In een ooghenblick daer henen // als een roock verdwijnt.
Alle vreucht, 't zy hoe bevalligh // metter tijt verslijt.
Gheen vermaeck, dat niet ten laesten // ons in d'ooghen bijt.
3 Als een boom is 'svleesch vermaecken // die wel lief'lijck staet,
Maer haer wortel tot beneden // in den afgront gaet.
Nae het oogh sy schoone vruchten // als oock bloeysem draeght;
Doch de na-smaeck is Gal-bitter // en gheen ziel behaecht.
4 Dese schoone Meereminne // geeft een korte vreught:
Gheeft oock die haer vriend'lijck streelen // langhe ongheneught;
Ongheneucht in hert en sinnen // en in ons ghewis;
| |
[pagina 294]
| |
Want sy gheeft een bitt're voorsmaeck van verdoemenis.
5 't Honigh-Byken gheeft wel honigh // doch met een oock steeckt.
Al te veel van 't zoet ghenomen // ons' ghesontheydt breeckt.
Matigheydt in alle dinghen // is gantsch prijselijck.
Overdaet (van Godt verboden) is verdoemelijck.
6 Schijn-vreucht kan gheen ware vreuchden // of goe blijschap zijn.
Niet kan ons te recht verblijden // welckers eynd' is pijn.
Niemant ware vreucht gheniet // welckers hert ghetuyght
Dat hy sigh niet gantsch oprecht'lijck // nae Gods weghen buyght.
7 Overmits sijns herten inspraeck, (ist niet afgebrant)
Hem ver-oordeelt en kendt schuldigh // aen Gods straffe hant.
Kan een sondigh mensch verblijdt zijn // die Gods straff verwacht?
Die verblijt is in sijn sonden // is niet wel bedacht.
8 Godt en Weerelt gaen niet t'zamen // wie sijn vreuchde soeckt
In de Weerelt buyten Gode // wert van Godt vervloeckt.
Niemant kan twee Heeren dienen // die tweedrachtich zijn;
Of hy sal den een van herten // dienst doen, d'aer in schijn.
9 Wilt ghy vaste vreucht, o! menschen // en recht herts-vermaeck:
Soecktse niet in 't ydel wesen // dat's te slechten saeck.
Daer in stelt uws herten blijschap // dat ghy God bemint,
En van Godt zijt aen-genomen // voor sijn lieve kint.
| |
[pagina 295]
| |
10 Deucht geeft vreucht; doch sonde treuren // Deucht met Godt vereent.
Sonden heeft oock selfs in 't lachghen // oorsaeck datmen weent.
Deucht verseeckert van Gods vrientschap // en Gods vrientschap, dat
Wy als vrienden van ons Heylant // komen in sijn stat.
11 Deucht een vaste wijck der vromen // yder mensch verblijt
Hier en naemaels, jae op aerden // in een swaren strijdt:
Dese kan gheen mensch ontrooven // 't is een vast Cement,
Die volhart, schoon al de Weerelt // ons veel quaet toesent
12 Sy ghegront is in den Heere // en sijn trouwigheyt.
Hy vertroost de vroome zielen // in haer swarigheyt.
Daerom schoon de vroomen treuren // somtijts nae het vleysch;
In haer ziel van Godt sy krijgen // vreucht en troost nae eysch.
13 Staet dan mensch nae deuchden wilt ghy // vroolijck zijn van Gheest
Weest voor deuchts ghedaente nimmer // in u hert bevreest.
Is haer wegh bestroyt met doornen // schrick niet, gae kloeck heen,
Want haer eynde is soo quaet niet // als 't beginsel scheen.
14 Beter ist hier wat te lijden // om het eeuwigh heyl;
Dan om Aertsche vreucht te draghen // lijff en zielen veyl:
't Komt niet qualijck voor de tonghe // 't bitter eerst, dan 't zoet:
Die om Gods vreucht laet de sonden // heeft een wijs ghemoet.
|
|