Liederen en balladen

[p. 120]

Morgendauw.

Rustig wascht de man, wiens schande
Biecht noch boete delgen wou,
Zijn van misdaad bloedge handen
In den koelen morgendauw.

De eerste leeuwrik dunkt hem wonder,
Stijgend in onpeilbaar blauw,
Waar te nacht nog flits en donder
Vochten met hun vloek en klauw;

Toen hij blind door stormwind waarde,
En niet anders bidden kon
Dan te slapen onder de aarde,
Vóor hem vond de heldre zon.

[p. 121]

 

Als de landen uit hun dampen

 

Wikklen zich naar 't reine licht,

 

Blinkt de vrede na dit kampen,

 

Uit zijn doodgeweend gezicht.

 

 

 

Nu hem de uchtend zelfs wil dulden

 

En bij bloem en dier vertrouwt,

 

Wijl zij mild voor zijn onthulde

 

Ziel haar klaren spiegel houdt,

 

 

 

Zal hij zich dan langer pijngen

 

Met het kwaad door hem bestaan?

 

Moge dauw de handen reingen

 

Wien verjongd aan 't werk wil gaan.