Liederen en balladen

[p. 113]

Beeldjes van Tanagra.

Zij ranken op die kleine beelden,
Teer in het gelend avondlicht,
Waar spelend elks gebarenweelde
Der menschen liefst geheimnis dicht.

Hier danst een jeugdig meisje voor,
Zij neigt den romp, zij tilt de slippen,
Dat 't innigst wat haar droom verkoor
Licht in dien danspas heen zal glippen.

Haar stille zuster weert de stralen,
Waar schaduw van haar hoedrand viel,
Zij doet haar peplos plooiloos dalen,
En sluit haar oogen en haar ziel.

[p. 114]

 

Een rijper vrouw, die 't kleed laat zinken,

 

Ziet in 't geheven glas terzij,

 

Half twijflend op daar op kán blinken

 

Een tweede beeld zóo schoon als zij.

 

 

 

Haar schijnt de jonge man te wenken;

 

Zijn smeekend-uitgestrekte hand

 

Boog ope' om 't dierbaarst weg te schenken:

 

De bloesems van zijn toekomstland.

 

 

 

Dien grijsaard kan geen halsblank vangen,

 

Wiens kromgebogen gang noô schraagt

 

De vrome kracht van 't laatst verlangen,

 

Dat niets meer van het leven vraagt.

 

 

 

Een zín wil in dien vorm ons boeien:

 

Dat liever wie naar bloemen bukt

 

Moest zoeken naar dit rijker bloeien,

 

Dat reeds in stugge klei verrukt.

 

 

 

Zij ranken op die kleine beelden,

 

Teer in het gelend avondlicht,

 

Waar spelend elks gebarenweelde

 

Der ménschen liefst geheimnis dicht.