Liederen en balladen

[p. 110]

Sombere Zomer.

‘Zie mijn tuin hoe al zijn kelken,
Zomer door geen zon bemind,
Onbevrucht en geurloos welken
In den regen en den wind;

Of prinsesse' een blonde ronde,
Met hun dierste goud gesierd,
Voor hun jong verlangen vonden
Slechts den dood die bruiloft viert.

Ach, bij al dit dorre' en derven
Smart mijn angstig hart het meest
Dat die arme bloemen sterven
In de kleuren van een feest.’

[p. 111]

 

‘“Liefste droef laat mij U leeren

 

Uit dit zachtbeklaagde beeld,

 

Hoe de tranen dieper deren

 

Zoo gij die met lachen deelt.

 

 

 

Ook bij U ligt niet het wreede

 

In de wolk die nederzijgt,

 

Doch dat staag Uw damp-omkleedde

 

Hart naar heldren hemel hijgt.

 

 

 

Geeft gij niet Uw gulden vlechten

 

Telken morgen juist dién val,

 

Dat daar halm en kruid zich hechten

 

En de zón er nestlen zal?

 

 

 

Slaat gij niet, uit het bed gerezen,

 

Om Uw leên het ijlst gewaad,

 

Dat het buiten U mocht wezen

 

Of gij naakt in dagbrand baadt?

 

 

 

Ja zelfs met de norsche vlagen

 

Om Uw stil, verbleekt gezicht

 

Blijft toch dorst wanhopig vragen

 

Naar den zomer en zijn licht.

 

 

[p. 112]

 

Lief, nietwaar, zoo bang te strijden

 

Is Uw bitter deel geweest,

 

Omdat slechts Uw ziel wil lijden

 

In de kleuren van een feest.”’