Liederen en balladen

[p. 106]

Uw Handen.

Uw koele handen aan mijn voorhoofd, alle
Gedachten die nooit moe van waken branden
Bij dag en nacht, zijn kalm in slaap gevallen.

Vanwaar de toover toch dier trouwe handen?
Ik weet dat wind, wen hij de aromen woelt
Uit bloem en voor der vochte zomerlanden

En zoo doorgeurd, 't ontbloote voorhoofd koelt,
Met minder leniging die klamheid kust,
Dan nu mijn gloed van Uw omvangen voelt.

Ja zelfs als 't helder water bruisend gutst,
Dat zorg en stof verstroomen in zijn stralen,
Droomt ongestild gepeins toch naar Uw rust...

[p. 107]

 

Uw palmen streelend langs mijn slapen dalen,

 

Uw vingers strenglen zich en ongestoord

 

Voel ik hun lief gebed een wensch herhalen,

 

 

 

Die in mijn diepen vrede wordt verhoord.