Liederen en balladen

[p. 97]

Ik ben van ver gekomen.

Ik ben van ver gekomen,
De weide wiegt de wind,
Geen zachter zij voor droomen
Dan zode uit zonlicht spint.

Hier zou ik gaarne rusten
En, gauwdief van den dag,
Gelooven dat mij kuste
Een lief dat naast mij lag.

Maar dichtbij bloeien daken,
Een toren roodgeroost
Doet goud zijn uurplaat blaken,
Waar appelbloesem bloost.

[p. 98]

 

Daar wil ik wonen, werken,

 

Op 't aambeeld klinken uit

 

Den maatslag van mijn sterke

 

Gepeinzen, zwaar en luid;

 

 

 

Bij scheemring, telken zomer, -

 

Die steeds mij grijzer vindt, -

 

Genietend wat een droomer

 

In avondstilte mint.

 

 

 

Zóó eindigt niet de wereld...

 

Onder gewelfde hand

 

Betuur ik 't glansbepereld

 

En grensloos lijnend land.

 

 

 

Dan doemen op de kammen

 

Van 't wuivend beukenwoud

 

Dat, als een muur van vlammen,

 

Aan d' einder staat gebouwd.

 

 

 

Nog uren eer ik naadre

 

Die trotsch-gezuilde zaal

 

En mij de zang der blaadren

 

Toeruischt zijn diep koraal.

 

 

[p. 99]

 

Welaan ik zal betreden

 

Het moskleed vóor den nacht;

 

Wie weet te welker stede

 

Mij, minnaar, 't Wonder wacht.

 

 

 

Rondom rijst wijd de hemel;

 

Zoo lijkt der velden glans

 

Bij 't blindend-blauw gewemel

 

Een kleine, groene krans.

 

 

 

Zie, koeplende moskeeën,

 

Blinkend van rein lazuur,

 

Palmen aan zilvren zeeën,

 

Fonteinen vloeibaar vuur!

 

 

 

Daarheen! - Hoelang nog zwerven

 

Dorstig, begeerig kind?

 

Wellicht moet eerst ik sterven

 

Voor mij een rustplaats bindt.