Liederen en balladen

[p. 93]

Kinderland.

Diep zit ik in vroeger te wroeten
Bij sterren en zonneschijn;
Hoe zal ik mijzelf weer ontmoeten
Als kindje en gelukkig zijn?

Herinnering kan mij niet leiden,
Geen peinzen dat schift of scheidt;
De ziel dier versluierde tijden
Is louter doorzichtigheid.

Doch soms, bij een simpel gebeuren -
In d'uchtend een haan die kraait,
Of even een vleugje van geuren
Dat over een bloemperk waait, -

[p. 94]

 

Wordt plots mij de wereld als rozen,

 

Ikzelf tot een droppel dauw,

 

Die niets is dan spiegel voor 't blozen

 

Van bloeikleur, zonlicht en blauw.

 

 

 

Maar nauw' kent mijn denken de mare:

 

‘Ik ben in mijn kinderland’

 

Of wild wil hij grijpen en garen,

 

En 't glipt door mijn vingers als zand.

 

 

 

Dan ga ik weer zoekende wroeten

 

In mijnen van ruimte en tijd;

 

Ik vrees dat van 't eindlijk begroeten

 

Dier reinheid de dóod mij scheidt.