Komme dy kepers? Boef fan Rys

(2001)–R.R. van der Leest– rechtenstatus



[pagina 74]
13 Dynte yn har metalen pakje sit klûmsk by Nier efterop. Se stekt har hannen yn syn bûsen en krûpt tsjin him oan. Har gesicht is belutsen, har fuotten prykje spjelden en nuddels yn. ‘Opjaan,’ seit Nier, oars kin ik myn gedachten net by it ferkear hâlde.’ ‘Der is gjin ferkear,’ andert Dynte en se giet troch. Har stim is in rau flústerjen oan syn ear. Gjin tank komt út de sitadel fan Münster & Keulen riden, gjin kanon stjoert har in salvo efternei. Sels de slûgjende roeken dêr't se ûndertroch knetterje, jouwe gjin lûd. Op de trijesprong by Lippenhuzen slaan se lofts ôf. Se sizze gjin wurd mear. Mar de oanwêzigens fan de ien is tige taastber foar de oar. ‘Hast pine?’ freget Nier as se troch De Himrik ride. Dynte sjocht by de dûkerige aluminium daalders del. ‘Allinnich wat blikskea. In lykwein is net folle, mar dit is neat. Hiest my wol wat sêfter plak jaan kinnen.’ ‘De lykwein is fersûpt yn de Strobosser Trekfeart.’ ‘Bist hjoed rij yn dyn ferfiermiddels.’ ‘Moat ik in auto hiere? Skoddet dit te bot?’ ‘Tink mar om it ferkear. Kinst net hurder?’ In heal oere letter binne se thús. Stjonker stiet noch foar it finster. ‘Earst mar in flaubyt,’ seit Dynte. ‘Ik bin sa roppich, ik koe wol yn ferwachting wêze.’ ‘Nee’, seit Nier benaud.
[pagina 75]
‘It siket der om.’ ‘Mar Dynte, leafste...’ Se glimket. ‘Bist net wiis? Ik ha út te riden west mei de takom stige wrâldkampioen skaken. Ik bin útnaaid doe't fjouwer mannen ús oer it mad kamen, ik ha in heal oere yn in reidsompe stien, ik bin fol sjitten mei rotsoai dy't poarperen kij yn je sliep tovert, ik ha demontearre lein op in sikehúsbêd, bin bebarge troch in frommes mei kliemske hannen en ha myn ferwulft binnenstbûten raasd. Dat is alles. No do.’ ‘Op 'e harsens yn de Strobosser Trekfeart sitten, twa meteropnimmers út de kast helle, in dreun op myn efterholle krigen dat ik moat in pet op ha om it swikje byinoar te hâlden, in deade keardel mei in heak yn 'e nekke fûn en in hear yn syn drankoargel slein. Mear net.’ ‘Se moatte ús hjoed wol ha.’ Se gean nei de bar en Dynte leit har op de sofa del. Nier bringt har wat toast en boltsjes mei tartaar. En in pear bakken tee mei molke, lekker hyt. En Stjonker komt mei de jûnspost oansetten, twa ôfskriuwings en ien oanmaning. ‘Watte... seiste niis ek wer, in deade keardel mei in heak yn 'e nekke? freget’ Dynte mei in folle mûle. ‘Platfoet.’ Dynte ferjit te meallen. ‘Yn Fochtelo. Nei't ik by Kollum yn 'e feart sitten hie.’ ‘Wat diesto yn Kollum?’ ‘Och, in eintsje om.’ ‘Moai eintsje.’ ‘Lit my no útprate. Nei't ik by Kollum yn 'e feart sitten hie...’ Dynte knipt mei de fingers. ‘Witst, Platfoet hat hjir justerjûn oer de flier west! Ynstee fan Sjaak! Dy leit al trije wike mei tromboaze. Platfoet is yn seeroversklean kaam.’ ‘Nei't ik by Kollum yn 'e feart sitten hie...’ ‘Hy hie syn houten skonk fergetten! Dêrom kaam er hjir fan 'e moarn werom!’ ‘Mei ik no by Kollum yn 'e feart sitte, ja of nee?’
[pagina 76]
‘Jonge, myn konklúzjes binne folle wichtiger!’ ‘Dat Platfoet âlde kunde fan ús wie, hoechst my net te fertellen’, seit Nier smeulsk. ‘Dat wist ik al lang.’ ‘Fan wa?’ ‘Fan himsels. Doe't er dy op de stoepe sawat trochpripke, frege er: docht jo grutte freon dat noait?’ ‘Lit ús inoar no net oertroevje yn tûkens. Op nei de houten skonk! Hy leit op myn sliepkeamer.’ As in fear springt Dynte oerein, stoot de gong troch, roffelt de trep op. Nier smyt syn kopke tee fuort en set har efternei. ‘Ik sil him wol helje. Bliuw hjir!’ Ferwoest besiket er har op de trep foarby te kommen. It slagget him net. ‘Lit my no.’ Dynte sprintet op har sliepkeamer ta, Nier hellet har op de lêste meters yn. Hy giet mei de rêch tsjin de doar stean en spriedt de earms. ‘Komst der net yn.’ ‘Soest wolle.’ ‘Toe Dynte, 't is in ferrassing. Gean noch even nei ûnderen ta. Ik rop dy as ik ree bin.’ ‘Hast wat foar my kocht?’ ‘Mmm...’ ‘Hiest net dwaan moatten.’ ‘Och, je dogge wolris wat.’ ‘Wat is 't?’ ‘Ik sis neat.’ ‘Dat is leaf fan dy. Hjir.’ Wylst se him mei krolle lippen tutet, jout se syn holle in dúst. Syn plasse slacht tsjin de doar, Nier sjocht de hiele molkwei foar syn eagen dûnsjen en Neptunus dolt mei de trijetine yn syn harsens om. Hy beswimet omtrint, Dynte sjit him foarby, draait de doar yn it slot. Nier komt ta besef. ‘Lit my it ferklearje,’ smeket er. Yn de sliepkeamer bliuwt it stil. Hy rammelt oan de doar. Under syn pet giet it op en del. Mismoedich draait er him om en
[pagina 77]
rint nei de bar. Hy rêdt de diggels op en wasket om. Hy kriget de jûnskrante, lêst de strips en it waarberjocht. De telefoan rinkelt. Goed of tsjoed, de telefoan rinkelt ûnwjersteanber. Ien hân leit er op de smots yn syn efterholle, mei de oare kriget er de hoarn op. ‘Nier, bisto it?’ ‘Ja.’ ‘Kiki Rascall.’ ‘Ha Kiki.’ ‘Moatst my helpe, fluch!’ ‘Mei wat?’ ‘Sipma's Siperse Sekspoes Boetyk, Donkerbroek.’ ‘Hen?’ ‘Se hâlde my hjir fêst! Kom, flu...’ Pats, útpraat. Nier skoddet de hoarn, mar der komme gjin wurden mear út. Syn hapwaarm kweakatsje moat him brûke. Hy kin der net foar wei. Hy sil syn bêst dwaan. Sy hat syn libben ret. Neffens guon dy't geduerich op him om huffe, is dat net folle wurdich. Mar syn libben is it iennichste dat him oerbliuwt en hy wol it graach sels ta syn foldwaan ha. Der binne útsûnderings dy't him helpe in setsje langer ûnder de moanne te ferpoazjen. En dy útsûnderings foarmje it salt fan dizze wrâld. Kiki is der ien fan. As sy yn 'e lytse loege sit, is hy moreel ferplichte har by te stean. Graach of net graach. Nacht of dei. Mei of sûnder spûnzige harsenspanne. Wolberet leit er de hoarn te plak. Dêr slingert de doar waachwiid iepen, de kruk knalt tsjin de muorre. Op de drompel stiet Dynte. Fan bûten stienkâld, fan binnen gleonhyt. Dan is se it gefaarlikste. Se hat fan grimmitigens har stim werom krigen. Dy klinkt as in flymskerp rapier dat yn it iis stutsen wurdt. ‘Wa hat yn myn keamer west?’ ‘Kiki.’ ‘Wolst sa goed wêze en praat yn haadletters, oars ferstean ik dy net.’
[pagina 78]
‘KIKI!!!’ ‘Ken ik net.’ ‘Se hat my foar de dea weihelle. Ut de Strobosser Trekfeart.’ ‘Hie se dy mar fersûpe litten!’ ‘Dan hiesto noch by de biskoppen fan Münster & Keulen lein.’ ‘Se kin mei har fjurrige tangels fan myn klean ôfbliuwe!’ ‘Ik koe dat bern dochs net yn har wiete krous omstappe litte?’ ‘Fansels net. Do hiest har klean al gau út.’ ‘Dynte, wat bist moai ast lilk bist.’ ‘Ha, lit my net laitsje!’ ‘Dat doar ik net iens.’ ‘Snaffel ticht! Dat gepanstryk fan dy. Dyn omfodzjen mei byfam men soalt my neat, jonkje. Krûp se mar oan! By need op myn eigenste bêd. Mar datsto yn myn klean ombargje litst, dat stekt my.’ ‘Se is neaken de doar út rûn.’ ‘Soest wolle. Se hat myn aldernijste wite haakte jurk mei pikt.’ ‘Hoe is 't gods-mooglik datst it witst. Hast trije kasten fol jurken. Kinst seker sûnder dy aldernijste wite haakte net libje?’ ‘It giet om it prinsipe.’ ‘Ferdomme, Dynte, wy ha wol wat oars te dwaan as inoar wyt en swart te ferwiten.’ Se leunt tsjin it doarskezyn. Se docht de earms oerinoar en sjocht Nier sûnder in spoar fan ynskiklikens oan. ‘Wa belde niis?’ ‘Kiki.’ ‘Falst der lekker by har yn, leau 'k.’ ‘Ik moat har befrije.’ ‘Dat hoechst my net te fertellen. Mar net yn myn hûs.’ ‘Nee, út Sipma's Siperse Sekspoes Boetyk yn Donkerbroek.’ ‘Moai plak. Miskien kinst dêr boarre wurde. Dan moatte se dy earst lobje.’ ‘It is net wat ik wol. It is myn morele ferplichting.’ ‘Djoere wurden.’ ‘Do hiest it sels oer prinsipes.’
[pagina 79]
‘Ik ha dy iten, drinken en mysels jûn. Ik ha dy altyd heech hâlden. It iennichste datsto wol kinst en ik net is autoriden. Al twifelje ik dêr nei hjoed ek oan. Mar ik fielde my by dy thús, ik koe mysels wêze. No hast it foargoed bedoarn. Mei dyn draaien en ligen. Do bist net oprjocht. Ik wol dy net mear ha. Sykje dyn eigendommen byinoar en wachtsje foar. Ik bring dy heechst persoanlik nei dyn prikelpoppe ta. Op 'e brommer.’ Dynte draait har om, slacht de doar ticht. Nier kriget syn jas fan de kapstôk en stapt bûtendoar. Yn it giele ljocht fan de skipslantearne stiet er op it bordes. In nachtfûgel sûzet oer de beamtoppen. Op it gers krekt binnen de ljochtsirkel leit in iepen boek. Lûdleas waait de wyn de siden om. De kleur fan de blommen is djipper as oerdei. Nier siket in lila aster. Dy past by Dynte. Hy stiet mei de blom yn de hân as se op de brommer foar komt riden. Hy wol har de aster jaan, mar se slacht him ôf. Dan brekt er de stâl koart ôf en stekt de blom yn syn knoopsgat. ‘Hast neat by dy.’ ‘Jou myn sjineeske moarnsjas mar oan Stjonker,’ seit Nier. ‘Mear ha ik net.’ Hy giet efterop sitten. Se ride de oprydleane út. Dynte har ljochte hier wappert him yn it gesicht. It is in bytsje damp. Hy besiket der ûnferskillich ûnder te bliuwen. Like ûnferskillich as wannear't yn in spoektinte op de merke hier yn je gesicht kletst. Mar har waarme oanwêzigens lit him net sa kâld as er wol. Hy docht de hannen yn de bûsen fan har koarte nertsmanteltsje en krûpt tsjin har oan. Dynte skeukt. ‘Opjaan, oars kin ik myn gedachten net by it ferkear hâlde.’ ‘Der is gjin ferkear,’ andert Nier en giet troch. ‘Dan strûp ik myn mantel binnenstbûten oan,’ seit Dynte. Se remt ôf en docht it. ‘Sjesa, lekker it bont tsjin myn fel. Bisten binne teminste earlik.’ ‘Ik kin der noch wol by komme,’ seit Nier. ‘Ha it hert ris,’ warskôget Dynte.
[pagina 80]
Op in keal stik dyk by Donkerbroek hâldt se wer stil. ‘Sa fier en net fierder. Der ôf!’ ‘Ik sil it net wer dwaan.’ ‘Hast heard wat ik sei?’ ‘Mar...’ ‘Der ôf!!’ Nier stapt ôf. Dynte swaait de brommer en rydt fuort. Hy sjocht har nei, har wapperjend hier ljochtet yn de nacht. Nier draait him om en begjint te rinnen. Sels Donkerbroek hat in pear ivige flamkes. Dy pinkelje yn 'e fierte. Foarby, tinkt er, foargoed foarby. Hy hat in moaie tiid by har hân. En hy hoegde der net folle foar te dwaan. In bytsje ride, oars net. Hy moat mar wer te wurkjen gean oant er wat betters fynt. Miskien kin Kiki him brûke. Elk ein is in nij begjin. Nei dizze wer in frisse. Ynienen skrillet er op. Dynte rydt mei barstend geweld op him yn. Yn it dûnsjende ljocht fan de koplampe sjocht er in beam. Hals oer de kop stoot er der hinne. Hy rint mei de earms foarút, de hannen grypree, hy wol de rêdende beam nei him ta skuorre. Hy kin noch krekt efter de stamme springe. De brommer flitst him foarby, reek slacht him yn it gesicht. ‘Ik ryd dy kapot!’ skreaut Dynte. It tsjuster sloarpet har op. Skrutel komt Nier efter de beam wei. Hy set syn foettocht fuort. Just lûkt er goed en wol oan 'e skonk, dêr fljocht it ljocht him wer temjitte. Nier draait him om, set de sokken der yn. It bromjen wurdt janken, op it lêst fielt er de hite azem fan it meunster yn syn nekke. Hy dûkt foardel efter de beam. De tsjillen giselje by syn ankels lâns. Gûlend stoot it beest fuort. Nier bliuwt efter de stamme stean. Hy jout de skors in fertrou lik klopke. Goed âld beam, fijn datst der bist. Lit de beammen by ús wegen lâns stean. Noait roaie dy dingen. Al moat de dyk tsienris ferbrede wurde. Al hat it ridend ferkear gjin sicht. Beammen beskermje de fuotgonger. Hy harket mei sân pear earen. Foarsichtich docht er ien stap op 'e dyk, ree om himsels daliks werom
[pagina 81]
te lûken. Mar it bliuwt stil. Hy rint efterút by de râne fan it asfalt lâns. Sa kin er better de brommer kommen sjen. Mar it bliuwt tsjuster. Nier stiet stil, suchtet, glimket. Se fielt noch foar him. In famke dat him kapot ride wol en dêrby harsels hast yn poeier rydt, fielt noch foar him. Miskien is it haat ynstee fan leafde, mar as se dêr troch hinne is, bloeie de abrikoazen as nea tefoaren. Hy soe fluitsje wolle as er seker wist dat syn efterholle it ferneare koe.

Vorige Volgende

13