Komme dy kepers? Boef fan Rys

(2001)–R.R. van der Leest– rechtenstatus



[pagina 66]
12 ‘It hûs mei de tún op it dak. It kin net misse,’ seit de man fan de benzinepomp, wylst er syn fettige slaaien oan syn overall ôffaget. Nier stapt op syn brommerke en rydt nei de Platinakust fan De Sweach ta. Suver healwei Lippenhuzen bliuwt er stean. De sitadel fan Münster & Keulen leit op in keunstmjittige heuvel mei keunstmjittige kûlen. Hast gjin beamke- en blommeguod. Moaie golflinks. It hûs sels is fan dy útsochte ûnsjoggens dy't men tsjintwurdich út 'e keunst fynt. In kubus mei sa'n flymskerp profyl dat je rêchbonke der sear fan docht. En in daktún fol floodlight as in wyld bosk hier der boppe op. De stiennen binne ferglêze, it houtwurk is in aparte ekspedysje foar útrist, de kleuraksinten ha sa'n ôfwoegen karakter dat je de smaak fan suertsjewetter yn 'e mûle krije. Dat allegearre mei privee konversaasjelessen. Lessen oan rike widdo's dy't de tried fan it libben wer opkrije wolle, oan skieden froulju dy't sa lang neat oars by de hân ha, oan ferfelende kroaden mei in minderweardichheidskompleks, oan beropsmjittige partyjouwers dy't har moderne talen in bytsje opfandelje wolle. Lessen oan toarre âldkeardels dy't nei Fjoerlân farre wolle en lessen oan hite direkteursdochters dy't nei Iislân fleane sille. Lessen mei lûdbantsjes, dia's, grammofoanplaten, tekeningen, dokumintaasje en neislachwurken, tige privee, mei in soad persoanlik kontakt. Ut alle ruten straalt oerfloedich ljocht. Der is gjin tinken oan en kom ûnbespeurd yn dat hûs. De lampen ljochtsje suver troch je hinne.
[pagina 67]
Nier omklammet de revolver yn syn bûse en set der op ta. Hy rint op it gers. As er de flagstones fan it paad begriemt, giet der miskien in sirene. Hy komt by de doar sûnder op in lânmyn te traapjen. Dy doar is fan de aldernijste keunststof dy't noch gjin namme hat. Fanwegen de flakferdieling sit de bel yn de doarsknop en it lûdsprekkerke healwei de skoarstien. Nier drukt op de bel. De klokkespullen fan de Big Ben en de Dom van Straatsburch begjinne tagelyk te spyljen. As se einlings úttingele binne, is it hast Nijjier. In auto swaait om de hoeke, streaket mei de ljochten oer in gebodsboerd en ferdwynt yn it tsjuster. Nier lit opnij it angelus klippe. De klanken binne noch net ferstoarn, dêr klikket de lûdsprekker. In hol blikken lûd. ‘Ja?’ ‘Platfoet,’ lústert Nier. ‘Wa?’ ‘Platfoet.’ It lûdsprekkerke praat net mear, it sykhellet. Fluch leit er it besitekaartsje op de stoepe en giet om de hoeke stean. De doar draait starich iepen. In grouwe stút komt heal ta de hûs út, bliuwt stean, sjocht it kaartsje en bûcht him foardel. Nier springt ta en jout him in kaakstomp. In treflike slach. It hiele gewicht fan syn lichem sit der efter en de bûchbeweging fan de man makket dat de klap dûbel oankomt. Sûnder in kik te jaan, sakket de fint yninoar. In tosk glydt tusken syn lippen troch, oer syn kin en lit in fyn bloedspoar nei. Ut de oare mûlshoeke komt in twaddenien oanglieren. De beide tosken bliuwe even hingjen, falle dan mei in skerpe tik op de stoepe en stuitsje yn it gers. Nier sleept it slachtoffer út it ljocht efter in hage. Hy fielt yn syn bûsen en fynt in revolver. In betterenien as Dynte har boartersguoddinkje. Dat stekt er by him foar 't brekken, it folwoeksen wapen hâldt er ree. Hy ferjit net it kaartsje op te krijen en lûkt de doar hoeden efter him ticht.
[pagina 68]
Seis ynboude akwariums ferljochtsje de hal. It ljocht is grienich, psychedelysk, mei skaadplakken fan wiuwende wetter planten. Yn elke bak swimme fisken fan ien soart en ien kleur. Oan de fierste ein fan in smetteleas wite loper mei útsûnderlik hege pool is in glêzen doar yn sulveren omlisting. It gehiel tsjûget fan in fynbeslipe wansmaak. Nier kriget hast in kaam, hy flokt mei dit ynterieur. As er noch in strjitlingte fan de glêzen doar ôf is, swaait dy al iepen. Amperoan in stap oer de drompel en de doar suchtet ticht. Oer de swarte flier stiet in brûnzen frou te guorreljen. Se hâldt de holle efteroer en út har mûle komt in meterlange wetterstriel dy't der ek wer yn werom falt. Om har hinne in krâns fan kofjeingeltsjes dy't spuitsje út de stippen op har skylden. It is in prachtige fontein as je mei jesels skjin ferlegen binne. Nier jout it frommeske in betroulik tikje op har bleate en teantet op in doar ta dy't heal iepen stiet. Ynienen dûnsje der allegearre oargelklanken om him hinne. Hy skrillet tebek, mar as der fierder neat bart, gluorket er om de hoeke. Münster & Keulen sit efter in geweldich oargel te spyljen. De pipen binnen trochskinend en alle kleuren fan it spektrum draaie der yn om. De lege toanen jouwe donkere tinten, de hege ljochte. In psychedelysk oargel. De man sjocht net nei de brikken, hy stoarret omheech, syn noas heakket yn de loft. Hy hâldt de kaken opinoar klamme, de spieren lûke yn syn wangen. Syn ûnderlippe stekt út, der sit in blauwe bloedbljirre op. Nier stapt foar it front. De man draait de holle mei in abrupte beweging. Syn glêzige eagen s jogge yn de nije wike. Hy is fier wei, fierder as Stjonker en hast like fier as Platfoet. Hy spilet troch. Nier docht syn hannen fan de rêch en leit de revolver oan. Fia Palestrina, Bach, Beethoven, Berlioz, Stravinsky en Schön berg keart de man yn de wurklikheid werom. In skrille dissonant makket in ein oan de fuga. Hâld je mar stil, je witte it noait mei dy moderne muzyk. Flearmûsmantel komt oerein, syn eagen observearje wer. Hy
[pagina 69]
hat de stim fan in barsten amer. ‘Dat wie Buxtehude.’ ‘Ja,’ seit Nier, ‘dit is Platfoet.’ ‘No moatte jo net raarder.’ ‘Syn bealch leit noch yn Fochtelo, mar hjir stiet er.’ It perkaminten pokdobbige gesicht ferriedt neat. ‘It heuget my net in ôfspraak mei jo te hawwen.’ ‘Ik noegje mysels altiten út.’ ‘Fuort, fuort wêze!’ ‘Grutte broer wachtet oft ik mei de hiele hûd werom kom. Hy hat my in oere jûn.’ ‘Poppepraat.’ ‘Goed dan dogge wy it oars. Wat moasten jo yn myn meterkast?’ ‘Meterkast?’ ‘Ik ha al tweintich minuten fergriemd omdat it jo behaacht sa'n ein út de reek te wenjen. Ik hâld de revolver, ik stel de fragen. Miskien is dizze de maklikste. Wa hat jo yn myn hûs bûten westen slein?’ ‘Josels.’ ‘Jo konversaasjelessen binne ferskriklik. Allinne mar ienwurdsinnen. Kom op, útkoarje!’ ‘Hoefolle?’ ‘Al wer sa'n elliptysk antwurd! Alles fansels.’ ‘Ik bedoel hoefolle jild?’ ‘Jo ha de keutel by de smoarge ein. Gjin jild, ik moat útlis.’ Nier hâldt de man it besitekaartsje ûnder de noas. ‘Münster?’ ‘Keulen. Münster is myn frou. Se sil daliks wol komme.’ Nier draait it kaartsje demonstratyf om. ‘Platfoet is fermoarde. In heak yn de nekke. Dat hat dy Russyske kompjûter net dien.’ De man slokt, yn syn meagere hals sjit de knikkert omheech. ‘Wy moatte prate,’ seit er mei in dikke tonge. ‘Gean sitten. Sille wy de swarte man der by helje? Dat praat wol sa noflik.’ ‘Tink om grutte broer,’ warskôget Nier.
[pagina 70]
Keulen stapt op it fernimstige muzykynstrumint ta, de mantel floddert efter him oan. ‘Grutte broer kin barste,’ seit er. Hy draait him om, yn syn loferhân glinstert in feletten revolver. ‘Ik tel oant trije ta,’ seit Nier. ‘Wa't it earste sjit.’ Keulen syn tryste swierliddige eagen knipperje net. ‘Ien.’ ‘Twa.’ ‘Trije.’ ‘Fjouwer.’ ‘Fiif.’ ‘Seis.’ ‘Sân.’ ‘Acht.’ ‘Njoggen.’ ‘Lit ús in slokje nimme,’ seit Keulen. ‘Gjin bluf. Ik hâld fan de sêfte oanpak. Dit is myn drankoargel.’ Hy deponearret syn revolver foarsichtich op de brikken. ‘Sa't jo wolle,’ suchtet Nier en leit syn revolver der neist. Keulen lûkt oan in knop fan it drankoargel. In klep klapt omheech, in tapkast fan trije meter lingte komt foar it ljocht. Tagelyk sjitte sân barkrukjes út de flier. Hy drukt op deselde knop en in bakje met flessen en glêzen springt út it efterpaneel nei foaren. Hy kriget in flesse Green Label whisky en jit yn. ‘Soda of straight?’ ‘Skjin.’ Keulen giet op it fierste krukje sitten, Nier hielendal op de oare ein. It glês whisky wurdt him fakkundich ta roetst. De mannen glimkje inoar bemoedigjend ta. ‘Jo earst,’ seit Nier as syn gasthear hoflik op him wachtet. Keulen nipt oan it glês. ‘Nochris.’ De man docht it. Dan nimt Nier in slok. It deksel flapt oer de brikken fan it oargel. De revolvers binne fuort. ‘Alles automatysk,’ glimket Keulen.
[pagina 71]
Nier byt op de tosken. Hy leit it besitekaartsje foar him del en tikket der op. ‘Jo sitte oan Platfoet fêst.’ ‘Jo ek.’ ‘Wat diene jo yn myn hûs?’ ‘It hûs is fan mejuffer Planteit.’ ‘Wy libje yn mienskip fan guod. Koarje fierder.’ ‘Platfoet demonstrearret foar my. Hy giet by de doarren fan de hegerein lâns. Hy fertoant frijbliuwend myn metoade fan lesjaan.’ ‘Mei in revolver yn it kofferke.’ ‘Folsleine wipwap!’ ‘Jo útsmiter demonstrearret ek al mei in wapen.’ ‘Sit net te lekskoaien, menear fan der hummes. Myn klanten binne VIPs, tige wichtige persoanen mei topynkommens. Ik kin gjin strúnders brûke. Ik ha fergunning foar bewapene beskerming fan de befoege autoriteiten.’ ‘Wat diene jo yn myn hûs?’ ‘Ik hâld mobilofoanysk kontakt mei al myn fertsjintwurdigers. Ynienen foel Platfoet út. Ik wist wêr't er siet. Dus ryd ik even nei jo ta. Ik belje oan. De doar giet iepen en jo slaan my yn 'e sûs.’ ‘Kom, kom. Ik jou Keulen, beskermeling fan de befoege autoriteiten en leaveling fan VIPs, in opdonder. Wa bin ik dat ik hjir libbensliif sit? Jo ferhaal stjonkt!’ ‘Jo stjonke sels.’ ‘Ja, nei swit.’ Oan de muorre flikkert in read lampke. In bromtoan ferskuort de stilte. Keulen komt oerein. Hy wol op in kastje ta rinne. Nier lûkt Dynte har revolver en skodhollet. Keulen rint troch. Hy stekt de hân út om it kastje iepen te meitsjen... Nier sjit. De hân falt, in read plak spriedt oer it brúnflekkige fel. Keulen skreaut. Hy bewuollet de hân yn in tippe fan syn mantel. Nier fljocht op him ta en slacht him it swijen op. Hy tôget Keulen efter de tapkast, lûkt oan de knop fan it drankoargel. De barkrukjes sakje yn de flier, de tapkast skoot efterút, de klep klapt del. Keulen sit by Buxtehude.
[pagina 72]
It brommet en flikkert mar troch. Nier makket it kastje iepen. Op itselde stuit hâlde ljocht en lûd op. In stim seit: ‘Jou har in spuitsje, dokter.’ Hy heart razen. Gjin minsklik razen. Razen fan in bist dat deabang is. In klik. Stilte. Nier stoot de keamer út. Hy heart allinne it reauntsjen fan it fonteinwetter. Hy skuort doarren iepen, mar nimmen raast mear. In trep. Hy fljocht mei trije treden tagelyk nei boppen ta. Koelte waait him temjitte. Hy is yn de daktún bedarre. Hy rint tusken de plantenweelde troch en komt by in oare trep. Dêr stiet er stil. Gjin razen. Wol in oanbou mei in plat dak. En in luchtreaster dêr't slûch ljocht út komt. Nier lit him sakje, teantet oer it grint, bûcht him oer it reaster. Tin kringt razen ta him troch. Under him op in bêd leit in famke. Hy kin har holle net sjen, mar dat lichem werkent er út tûzenen. It skokt en skuort ferheftich. Nier springt fan it dak op de grûn. Hy stapt troch de earste de bêste doar yn 'e hûs. In koken. Op it rustfrij stalen oanrjocht mei fiif spielbakken lizze tangen, spuiten, skjirren en watten. Ien fan de spuiten sit in blauwe floeistof yn. Oer in stoel hinget in wite jas, mûtse en lape lizze der by. It razen komt efter in tichte skodoar wei. Nier strûpt syn jas út, lûkt foarsichtich syn pet fan de plasse en klaait him om. Mei watten en spuit yn de hân skoot er de doar iepen. Neist it bêd sit in frou. Se komt oerein en bûcht har oer it famke op it bêd. Nier giet efter har stean. ‘Wêr hiene jo it hân ha wollen?’ De frou ferstivet yn har bewegings. Foardat se skreauwe kin, triuwt Nier mei syn frije hân de watten yn har mûle, set syn knibbel yn har rêch en lûkt har efteroer. Se siicht oer de flier. Hy giet op har polzen stean, spuitet earst in fyn strieltsje foar it prebearjen, stekt dan de nuddel yn har wolfersoarge earm en sjit har fol mei de blauwe floeistof. Hy wachtet en knypeaget nei it famke op it bêd. De frou skoddet net mear mei de holle, it trippeljen fan har skonken giet al stariger. Noch in lêste skok, stil leit se.
[pagina 73]
Nier docht de lape foar it gesicht wei. ‘Hoi.’ ‘Hoi.’ Hy bûcht him nei har oer, jout har in tút en freget: ‘Wat seist der fan?’ ‘Rûkst hûnich.’ ‘Sa rûk ik altyd. Wachtsje even, myn mes helje.’ ‘Lit my hjir net lizze.’ ‘Stjonker hat de tee al brún.’ Dynte glimket.

Vorige Volgende

12