Komme dy kepers? Boef fan Rys

[p. 60]

11

Har noas jûket. Se lûkt him op. Dat docht se oars ek altiten as se wat net lekker fynt. Mar it jûkjen giet troch. En lekker finen is der hielendal net by, de mage jûket har ek. Se wol har noas wriuwe. Se kin net. Har hân sit fêst. Se draait de holle en sjocht omheech. Om har pols sit in swartlearen riem. Dy riem is fêstmakke oan in stange fan it hollenein fan in sikehúsbêd. Har oare pols sit ek in riem om.

Se lûkt oan de fuotten en fielt riemmen om har ankels. Moai stiif. Moai plat op 'e rêch. Moai yn it nochteren.

Se hat ien kear earder yn it sikehús lein. Har mage moast leechpompt wurde. Doe't se moarns wekker waard, hinge in kaartsje oan har bêd. yn it nochteren bliuwe stie der op. In brankaar brocht har by de dokter. Se krige in rubberslange yn 'e kiel. Slokke. Se koe net slokke, se gappe nei de siken. Doe geaten se de hiele Burgumer Mar troch de slange. Doe spuide se slym. Mar har hannen en fuotten wiene net fêstbûn.

Miskien wurdt se rêdbraakt. Elke dei ien sentimeter útlûkt. Miskien wurdt se oantaast. Fjouwer rotsakken binne mânskernôch. Miskien leit se yn 'e kream yn it Diakonessehús. Se ferjit de pil wolris en Nier hat har dêr hinne brocht.

Neist har op it kessen leit ljocht hier. Se hat de prúk net mear op. It lekken leit koel op har hûd, se hat gjin aluminium maliënkolder mear oan. Se is Dynte. Dynte, Diane, Dynte, Diane, Dynte... se twifelt soms oan harsels.

No merkt se earst de rûne lampion dy't skeef boppe har hinget.

[p. 61]

In oranje-eftich ljochtmoannegesicht dat fluensk glimket mei smelle lippen en spjalteachjes. It wevet in bytsje.

‘Dach leave, hoe is 't?’ freget de lampion en glimket de helte fluensker troch. In frouljusstim, wat seurderich, wat wreed, net sa noflik.

‘Hast noch pine?’

‘Ik ha noait pine hân,’ seit Dynte.

Har mûle is hopdroech, har stim klinkt heas.

De lampion stiicht, de frou neist har bêd komt oerein.

Se hat in wite skelk oer in sletten swarte jurk oan. Har figuer is treflik as je mei it stik boppe de milbân tefreden binne. Mar de meastepart wol altiten mear ha. Se is oan de ferkearde kant fan de fjirtich en se docht alle war oan de goede kant te kommen. Har gesicht is in make-up masker mei gatten foar de sintugen.

‘Wêr bin ik?’ freget Dynte.

‘Yn in kreaze klinyk yn rêstige omkriten.’

‘Wêr kom ik wei?’

‘Ut in reidsompe boppe Ljouwert.’

‘Wêr gean ik hinne?’

‘Do bliuwst hjir.’

‘Wa seit dat?’

‘Ik.’

‘Wa is ik?’

‘De nachtsuster.’

‘Ja, dat sjoch ik wol oan jo gesicht.’

It ljochtmoanneglimkjen bliuwt, de eagen wurde erchtinkend. Suster siket in oar ûnderwerp.

‘Hast in pripke krigen.’

‘Fan jo?’

‘In stel smychten hat dy in ferdôvingsmiddel jûn.’

‘En no bin ik grif ûnder goed folk? Jo binne sa aardich.’

It glimkjen hâldt op, de mûle wurdt in promke.

‘Ik sit hjir net om dyn beledigings oan te hearen,’ seit it promke sunich.

‘Fertel my dan earst mar ris, wêrom bin ik festbûn?’

[p. 62]

‘Do bist oangien as in wyld. Hast allegear ûnfoege wurden útraasd.’

‘Yn myn ferdôving seker?’

‘Sommige middels wurkje sa. Dy smychten. Mar de plysje hat se snapt.’

‘Mei ik dan no los? Ik ha mysels folslein yn 'e macht.’

‘Noch net. Earst moat dokter Teakema komme.’

‘Ik begjin wer te razen.’

‘Nimmen sil dy heare. De muorren binne lûdticht.’

‘Ik wol hjir wei!’

‘Dokter Teakema komt aanst.’

‘Jo moatte my helpe!’

‘Hâld op mei dat gejo. Sis mar do.’

‘Sjoch, ik bin yn it folle besit fan myn fermogens. Ik ha gjin ynwendige pine en myn lea is geef.’

‘Dêr bin ik noch net sa wis fan,’ seit suster, wylst se it tek weromslacht.

Mimerjend stiet se nei Dynte har lichem te sjen.

‘Jammer dat soks mei de jierren allegearre ferkomt.’

Se ferknûkelt Dynte har wang. Har fingers binne kliemsk.

‘Fielst dat?’

‘Net fiele, fielt oars,’ seit Dynte.

Boartlik jout suster har in pear snútslachjes.

‘En dit?’

‘Dat is better.’

Suster knypt yn har kiel om.

‘Pine?’

‘Ik ha de mangels der al lang út.’

Suster tramtearret har skouder.

‘Sis nochris wat.’

‘Au!’

It glimkjen begjint wer. Net fluensk, ljochtmoanne is duvelstange wurden. Suster plantet har hannen op Dynte har boarsten. ‘Noflik?’

Dynte spuit har yn it gesicht. Suster skodhollet even, lykas in

[p. 63]

bokser dy't oanslein is. Se faget de flibe út har eagen. Maskara en eyeliner dogge bliken net waterproof te wêzen.

‘Dat hiest net dwaan moatten!’

Se set twa puntneilen yn it kûltsje fan Dynte har hals en lit har fingers tusken de boarsten troch nei ûnderen trippelje. De ôfprinten bliuwe yn it fel stean.

‘Mûske, leaf mûske fan my.’

Gûnzjen. It komt út in soart lessener yn in hoeke. Suster rint der op ta, drukt op in knop. It gûnzjen hâldt op.

‘Ik moat dy even allinnich litte. Ik kom daliks wer.’

Se ferdwynt troch in skodoar.

Dynte besiket sa folle mooglik fan de keamer te sjen. De muorren binne ynwyt. Gjin finsters, gjin stopkontakten, gjin platen, net iens in kalinder. Noch kealer as in toilet. Wyt sûnder wryt of slyt, finaal egaal. Suver it sjen der nei makket je al suver. It plafond is allike rein, mar dêr sit teminsten in luchtreaster yn.

De flier is sêftblau, sa sêft dat it sear oan 'e eagen docht. Dynte sjocht twa stuollen fan echt swart lear. Djoere stuollen. Foar in sikehúskeamer earste klas ekstra super spesjaal. Mei riemmen om polzen en ankels der op ta.

De lessener yn de hoeke is trochskinend en straalt in wyt skyn sel út dat de hiele romte evenredich ferljochtet. Der sitte fjouwer knopkes, trije druktaasten, twa wizerplaten en ien tried oan.

De doar skoot iepen en dokter Teakema stapt der yn. In lange man mei meagere senuweftige hannen fol blauwe ieren en brune flekken. Hy hat in wite jas oan, in wite mûtse op en in wite lape foar, dat fan syn gesicht binne inkeld de eagen te sjen. Dynte har daalderspakje en prúk hat er by him. Hy hinget it swikje oer it fuottenein en set him del op de stoel neist it bêd. Hy knikt.

‘Soa, seit er, al wat bekaam? In oerfal op skaakmaster Jimmy Angler en syn suster en dat yn Fryslân. It is dochs wat. It is allegearre gelokkich goed beteard. Angler is ek yn feiligens. Fan herten sûn. Stil, stil, ik wit wat jo sizze wolle. Ik bin syn suster net. Jout neat, hear, wy witte der fan. En de plysje ek. Nice hat har ynljochte. Mar it bliuwt tusken ús. Gjin krante sil der oer skriuwe, gjin minske

[p. 64]

sil der jo op oansjen. Nice hat Diane Angler foar it ljocht brocht, hy is ek yn staat har wer ferdwine te litten.’

‘Dus hy dichtet in fabeltsje op en ik bin Dynte Planteit wer?’

‘Sa ienfâldich leit de saak der net hinne. Jo ha jo prûk ôfropt en de oerfallers ha sjoen jo binne Diane net. Trije man hat de plysje snapt, ien is der ûntkaam. Ien mei in hoed.’

‘Mûs.’

‘Ik wit net hoe't er hyt. Mar salang't dy noch frij rûn rint, kinne jo net ûnder de minsken komme. Net as Dynte en net as Diane.’

‘Wêrom net?’

‘Jo begripe dochs wol, dit is in goed organisearre binde. No't har opset mislearre is, binne jo net feilich. Boppedat soene jo Angler, Nice, josels, ja wit ik wa noch mear, oan sjantaazje bleatstelle.’

‘Ik ûnthjit jim dat ik thúsbliuwe sil oant de hiele binde oprôle is.’

‘Dat risiko, juffer Planteit, meie wy net nimme.’

‘Ik wol by need wol in hiel plysjekorps oer de flier ha om op my te passen!’

‘Tink net allinne oan josels, tink ek oan oaren. Angler, Nice...’

‘Dus...’

‘Dus jo bliuwe hjir oant de lêste man oppakt is.’

‘Wat is hjir eins?’

‘Sis mar in observaasjeklinyk foar rikelju dy't in bytsje oerémis binne. Jo binne hjir yn betroude hannen.’

‘Dat ha ik wol merkbiten.’

‘Hoe dat sa?’

‘Meitsje no dy riemmen los.’

‘Dat soe in bytsje foarbarich wêze.’

‘Ik bin folslein normaal.’

‘Dat sizze jo. Rêst sêft.’

Dokter Teakema komt oerein, rint lûdleas de keamer út, skoot de doar ticht.

Dynte begjint te razen. Se raast mei alle kracht dy't noch yn har wurge seare lea is. Se raast oant har stim net mear as in rocheljen is.

Suster komt der yn en giet neist har sitten. De ljochtmoanne

[p. 65]

begjint wer te glimkjen.

En Dynte raast troch. Har liif skoddet, se skuort oan de riemmen.

Op 't lêst wurdt it suster tefolle. Se giet nei de lessener, drukt op in taast en seit: ‘Jou har in spuitsje, dokter.’

Dan set se har wer op de stoel del en wachtet. It duorret in ivichheid. Einlings skoot de doar iepen en de dokter stapt der yn.