Komme dy kepers? Boef fan Rys

(2001)–R.R. van der Leest– rechtenstatus



[pagina 43]
8 Hy leit op in okergiele flakte mei hege palmbeammen. De beammen binne sa heech, hy kin de kroanen net sjen. Fan fierren heart er de brâning. Hy sjocht de see net, mar elke kear as de weagen op de rotsen slaan, dreunt it yn syn holle. De sinne brânt. Syn mûle fielt as hat er der watten yn. ‘De tredde man,’ seit Stjonker. ‘Wêr?’ freget Nier. ‘Hy hat Münster & Keulen by Platfoet yn 'e kast set. En dy in oplazer ferkocht.’ ‘Miskien hat in fjirde man my del slein.’ ‘Of Kiki.’ ‘It wie keardelswurk. Mar se kin him der wol yn litten ha.’ ‘Fansels,’ seit Stjonker. ‘Elkenien rint hjir mar út en yn. Wat soe Platfoet wolle? In grutte sûch mei syn revolver.’ ‘Dynte oantaaste. Kin hy it helpe dat sy sa ûnwjersteanber is?’ ‘Hy socht hjir wat.’ ‘Lust.’ ‘Gjin lust. Do tinkst altyd dat de hiele wrâld yn it teken fan Fallus stiet. Jild jonkje, dêr giet it om.’ ‘En Münster & Keulen dan?’ ‘Dy skûlet mei Platfoet ûnder ien tekken. Mar ferjit Kiki net. Froulju binne net te betrouwen.’ ‘Kiki hat der neat mei te krijen. Wy binne inoar tafallich tsjin it liif rûn.’ ‘Tafal bestiet net,’ seit Stjonker. It is Stjonker net. It is gjin hûn. It is syn eigen stim. Hy komt
[pagina 44]
by en leit tsjin himsels te praten. De okergiele flakte is swilk en de beamstammen binne stoelpoaten. It wâlet en dreunt mar troch yn syn holle. Net fan de brâning. Efter him dript it. Bloed? De ôfstân tusken syn efterholle en de flier is te lyts om bloeddrippen tikje te litten. Nier skuort syn kop wat fierder omheech. De pine snijt fan hierwoartels oant sturtbonkje troch him hinne. Mei in skriem lit er syn holle sakje. Hy rôlet him op de oare side en sjocht wat it tikjen betsjut. In iepen flesse Fryske vieux leit mei de hals oer de tafelsrâne. Troch in natuerkundige wet dy't neat mei fysika te dwaan hat, mar fan de goaden diktearre is om healdeade minsken te helpen, falle der by regelmjittige setten dikke drippen út. Us vieux. Syn vieux. Nier kronkelt der op earmtakke en skouder hinne. As er ûnder de flesse leit, giet er op de rêch lizzen en docht de mûle iepen. De earste drippen smeitsje as de skelk fan in tontsjeman, mar starichoan wurde se smaaksumer. Hy fielt myldens troch him hinne sipeljen, waarmte, tefredenheid, berêsting, alle goeie eigenskippen fan it libben. As de flesse net mear dript, is er folslein befredige en hy soe it leafst sliepen gean. Mar syn plicht ropt. De efterholle fielt spûnzich. Dy kop fan him moat hjoed in soad ferneare. Hy moat der noch libbenslang mei ta. Hy sil der tenei better op passe. Hooplik dogge oaren it ek. It slagget him en kom oerein op alle fjouwer. Sels yn dy hâlding soe er leaver my himsels gearfalle en sliepen gean. Nier set troch. Hy lûkt in knibbel ûnder it liif en siket hâldfêst oan de tafel. Der knapt wat en dan stiet er rjocht. As de reade flekken net mear foar syn eagen dûnsje, sjocht er dat er yn in gastsliepkeamer is. Hy skoffelt op de spegel ta. Gjin noflik gesicht. Syn eagen driuwe yn in blaueftige brij om. Twa sangen koarsten stekke der krekt boppe út en in stikmannich brune kluten kompletearje it appetytlik gehiel. Nier byt op 'e tosken. De eagen driuwe nei inoar ta en bliuwe
[pagina 45]
likernôch op deselde hichte lizzen. Hy lûkt syn lippen faninoar en skuort dêrmei de koarsten los. De brune kluten skowe nei boppen ta en wurde pikkich hier. In fraai gesicht, folle fraaier as niis. It is in hiel ein nei de gastbaaikeamer koartby, mar it smyt fertuten op. By de earste straal kâld wetter fljocht er suver troch it dak. Hy moat him oan de waskbak fêst hâlde. Dan saksearret de pine. Wylst er him o sa hoeden ôfdroeget, giet de telefoan yn de bar. Kertier oer sânen wiist de elektryske klok. Hy hat gâns in stik fan de dei ferslomme. Soe it Dynte wêze? Nier haast him nei it tastel. ‘Hinnebruier.’ ‘Wa?’ ‘Ik ben net yn staat yn útroptekens te praten. Hinnebruier. Jo prate mei it hûs fan Dynte Planteit.’ ‘Dat kin net. Mar ik woe de juffer graach sels even ha.’ ‘Dat kin ek net. De juffer is net thús. Mei wa praat ik?’ ‘Gemeenteplysje Drachten.’ Nier knypt de hoarn suver fyn. ‘Kin ik it boadskip oanbringe?’ ‘De wein fan de juffer stiet ús yn 'e wei. Der komme in pear sânauto's dy reed del. Se kinne der mar skraach om hinne. Soe de juffer har slide even ophelje wolle? Oars slepe wy him fuort. Hy stiet yn De Pein. Koartby Gosse Ulebroek.’ ‘Ik wie der sels by. De motor is oan ein.’ ‘Dat is jo saak. Wy ha fansels in doar forsearje moatten om út te finen waans auto it wie.’ Al wie de wein mei in pinke iepen te krijen, dan hiene jim noch mei alle wille forsearje moatten, tinkt Nier. Mar no net haatlik wurde. ‘Oars net?’ freget er. ‘Oars net.’ ‘'t Komt yn oarder, hear. Yn in heal oere is er fuort.’ Nier sil al ophingje, as de kreakerige plysjestim seit: ‘O ja, jo ha faaks ek gjin begraffenisauto sjoen? Nûmer PX 34 45 61. Dêr
[pagina 46]
binne se mei útnaaid, de skoften!’ ‘Hokker skoften?’ ‘As jo it witte, witte wy it ek. It is koartby de juffer har auto bard, dat it koe wêze.’ Nier sjit werom, al is it mar in losse flodder. ‘Wy wiene dêr sawat healwei alven. Wy ha fuortendaliks in lift krigen. Ik ha gjin begraffenisauto sjoen.’ De flodder is in treffer. ‘Dat kin dan ek net,’ seit de plysjeman mei de ferfeelsume stim fan in bekaaide fakbûnslieder. ‘De auto is tusken alf oere 14 en tolf oere 32 stellen.’ ‘Skoften!’ seit Nier. ‘Ja,’ suchtet de plysjeman, ‘mar wat docht men der oan? As elkenien elkenien besoademitere, soene wy in earlike wrâld ha.’ Dy wiisheid giet Nier op dit stuit te heech. ‘Ik sil de juffer har auto even weihelje litte.’ ‘Sa fluch mooglik.’ De man hinget op. Dat is ien. Nier bellet in sleeptsjinst yn Drachten. Dat is twa. Hy bellet It Seewiif yn Ljouwert. Dat is trije. Hy freget nei Dynte. Dy is dêr net mear. In healoere ferlyn fuortgien. Se komt jûn noch thús. It kin wol let wurde. Dat is fjouwer. Nier nimt in pear timpen tsiis út it fûstje. Hy trochsiket it hiele hûs. Hy komt op plakken dêr't er noch noait earder west hat. Stjonker is it iennige libbene wêzen dat er fynt. Kiki, har klean en einepyk binne ek fuort. Hy docht in wynsel om syn holle, net sa'n moaienien as om syn hân sit. Hy lûkt der in pet oer hinne en hopet syn harsens bliuwe der yn. Dan set er him neist de hûn del. Hy docht in taast nei it kaartsje yn syn bûse. It is der noch. münster en keulen, privee konversaasjelessen, allinne nei ôfspraak. It kengetal is 05126. Hy nimt de telefoangids der by. 05126. Dat is De Sweach. It nûmer sels hat sân sifers. Dat betsjut ien fan de nijste forten yn it alderlêste alder-djoerste alderriantste bungalowplan. Allinne nei ôfspraak. Mar Nier docht it leaver op
[pagina 47]
eigen manneboet. Hy draait it kaartsje om. De efterkant is in adres op skreaun. ‘Efterreed 6, Fochtelo’. Dêr earst mar op ta. Dat is net fier út 'e reek en miskien krije se yn Fochtelo ek gjin shock fan syn brommerke. Nier klaait him oan. Hy stekt Dynte har revolver by him. Der sitte seis kûgels yn. Likefolle as doe't Dynte it ding krige fan in oanbidder dy't selsmoard bedriuwe woe. In minyrevolver. In gaadlik wapen foar selsmoardners dy't noch net hielendal oertsjûge binne. In revolver om yn in knikkertbak leech te sjitten. Hy jout syn lêste timpe tsiis oan Stjonker. Hy kriget syn brommer en rydt de oprydleane del. Boppe foar it finster stiet de hûn mei de poaten op it finsterbank him nei te sjen. Net ien fan beiden wiuwt.

Vorige Volgende

8