Komme dy kepers? Boef fan Rys

[p. 33]

6

It hearehûs is net alhiel sa grut as Lauswolt, mar it kin besjen lije.

De oprydleane wurdt flankearre fan rigen reade ribessen, roazebeamkes, rodendrums, robenia's en rântsjeblommen. Rikeljusrompslomp. Rattekrûddjoer. In kaskade fan klimmerblêden wetterfalt by de wite muorren del. Brune pandakken, in goudferve smei-izeren sierhek om it balkon, net-funksjonele pilaren op it terras, eksoatysk houtwurk, in koperen skipslantearne boppe de doar fan it bordes. Alles azemt in woldiedige rêst en lúkse.

Nier rydt mei de foarste tsjillen tsjin de stoepe oan. It famke stapt út. Se giet wiidskonkich midden op de leane stean. Se hâldt de holle efteroer en snúft de frisse lucht op.

‘Hearlik,’ seit se, ‘hearlik.’

De swietrook fan blommen makket har dûzich. Dan sjocht se op it gazon in sulverkleurich byld fan Tokonari. Se rint der op ta en leit har gleone wang tsjin it koele metaal.

‘Ik bin roazich,’ lústert se.

Se drapearret har yn ien fan de lome rûnings fan it byld. Se past der yn as is it foar har makke. Se sil oars wol yn alle rûnings passe. Guon famkes binne sa makke.

Tokonari hat altiten har favoryt west. Einleas. De ein.

In iikhoarntsje rint oer ûnsjenbere wenteltreppen by de stamme fan in boekebeam op. In akster flokt yn it leechhout. In eskorte holders gûnzet sûnder tuskenlâning foarby.

Nier ropt. It famke lit har by it byld del glide. Se klappertosket, se wurdt ynienen skrousk.

[p. 34]

‘Wat diest dêr?’ freget Nier as se by him stiet.

‘Neat.’

‘Dan net. Wy moatte ús omstrûpe.’

‘Ja, moatte,’ stimt se dreamerich mei.

‘Hoe hytst eins?’

‘Kiki Rascall.’

‘Kiki, ik bin Nier.’

‘Dat let neat.’

‘Wat let neat?’

‘As wy de namme fan inoar net witte. Der binne al safolle nammen yn 'e wrâld. Ek foar dingen dy't neat betsjutte.’

‘Ik krij gjin hichte fan dy,’ skodhollet Nier.

‘Iksels ek net.’

Hy sjocht har rjocht op en del oan. ‘Dynte is grutter. Har klean passe dy wol.’

‘Wa is Dynte?’

‘Ien fan myn fammen. Dit is har hûs.’

Se ferlûkt gjin spier, mar har eagen wurde wat lytser.

‘Dynte is der no net,’ ferdútst Nier, wylst er de kaai yn it slot omdraait.

Kiki besiket in drip fan har noas te slikjen. Se sjocht der bjustere skilich by. As se einlings belies jout, freget se: ‘Wa is der dan wol?’

‘In bouvier. Hy is kastrearre.’

Kiki suchtet. ‘Manlju binne oeral allegearre itselde. Se bringe je altiten nei ferlitten hearehuzen ta. En ik traapje der altiten yn. Kom, dyn hân moat fersoarge wurde.’

Se gean fuortendaliks nei boppen ta. Nier ûntknopet de sjaal.

Dy is no hielendal read.

‘Nei de barrebysjes,’ stelt er oerboadich fêst.

‘O, nee,’ seit Kiki fol fjoer, ‘dy doch ik om. Sa'n bloedsjaal ha ik noch noait hân.’

Se ferbynt syn hân al sa kreas mei swachtels en pleisters dy't se yn it medisynkastje fynt.

‘Dêr kinst dy behimmelje,’ wiist Nier. ‘En dêr is Dynte har keamer. Strûp mar wat klean oan.’

[p. 35]

De kasten hingje grôtfol.

‘Mei alle wille,’ seit Kiki in bytsje te happich en ferdwynt om de hoeke fan de baaikeamersdoar.

Nier giet nei syn eigen ôfdieling. As er syn keamer yn stapt, springt Stjonker, de bouvier, by him op. De hûn skrillet tebek fan syn wiete klean, leit de kop skeef en sjocht him mei in pear eagen fol illinde oan. Dan lûkt er syn lippen op, syn snor trillet en hy begjint omraak te prústen.

Nier skylt him de klean fan de hûd. Hy set de straalkachel oan en giet der foar sitten. Stjonker komt by him lizzen en slikket syn fuotsoallen wer wiet. Nier besiket de flapearen te knoopjen. As er droech en waarm is, strûpt er syn Sjineeske moarnsjas mei de draak der op oan en set op de meterkast ta.

Hy wachtet even as er der foar stiet. Der binne twa mooglikheden. Platfoet is der noch yn, of hy is útnaaid. Sa simpel is it. Sa simpel as in âldbakken bôle op moandeitemoarn. De kaai stekt noch yn it slot, de doar sit fêst. Nier suchtet. Hy draait de kaai om, swaait de doar iepen.

Jawol, Platfoet is rjocht op en del oanwêzich. Mar neist de dikke stiet de tinne. In hearskip yn swarte flearmûsmantel en wite slykfangers. De man hâldt de holle efteroer, it wyt fan de eagen skimert tusken de lidden troch. Hy hat in pokdobbich perkaminten gesicht, in noas as in klau, djippe fâlden fan mûlshoeken nei kakemint drukke in heechhertige spitigens út. In earbiedweardich man.

Nier jout him in pleachstompke om him ta oare gedachten te bringen. Mar dy gedachten funksjonearje net. De man slacht dûbel. Nier kin him noch krekt op it skouder heine. Hy kriget gjin skrep en glydt op 'e knibbels. De man hinget rûngear oer him hinne, syn teannen en noas reitsje de flier.

Op dat stuit falt ek Platfoet út de meterkast. Hy strykt op it swikje del, wylst Nier writen docht ûnder de flearmûsmantel wei te krûpen. Dat slagget him einlings en te'n lêsten, mar syn foet bliuwt stykjen. Hy skopt om los te kommen, oant er yn de gaten hat dat er yn in slykfanger fêst sit. As er dy ûntknope hat, is er frij. Hy komt oerein en sjocht del op de púnfal dy't er kreëarre hat. It is in krús.

[p. 36]

Wylst er syn moarnsjas om syn nekke wei lûkt, ûntdekt er foar syn teannen in kaartsje. Hy kriget it op. It is rjemmekleurich en it rûkt nei fioeltsjes. Yn sierlik kursyf stiet der op:

Münster & Keulen

privee konversaasjelessen

allinne nei ôfspraak

05126-3795471

Nier stekt it kaartsje yn 'e bûse. Miskien is it fan Flearmûs. Miskien is hy Münster sels. Of Keulen. Of allebeide. Miskien is it fan Platfoet. Of fan de meteropnimmer. Of fan Nebucadnezar.

Barst!

Wat wolle se hjoed fan him? Hjir lizze twa bûten westen en boppe spoeket in lekker mokkeltsje om, dat him út it wetter helle hat en mient dat se dêrom him in bytsje begekje kin.

Nier wurdt wrevelich. Earst dat gedonder mei dy demonstrateur, doe Dynte har auto dy't it ferhipte, doe op 'e harsens yn de feart, doe in keardel mei slykfangers en no dit wer. Unferwachte komplikaasjes hat er it mier oan. Syn dei moat glêd en planmjittich ferrinne.

Kom, hy sil Kiki warskôgje en dan de plysje skelje. Se sille him wol trochseagje oer de begraffenisauto. No ja, fuort mar. Hy moat hjoed dochs blabber ite.

De flier fan Dynte har keamer leit besiedde mei klean. Mantelstokjes, floeipapier en nylons yn alle kleuren behalven sitroengiel kompletearje de chaos. Op bêd leit Kiki, swietfierich en dochs net djoer. Se hat allinne har grutte rûne polshorloazje oan. Se byt op in bûsdoekje om en kirret. Se hat lytse tosken dy't in bytsje nei efteren stean. Se leit der streksum by.

‘Hast ûndogenske eagen,’ seit Nier.

‘Dan kin ik dy better sjen.’

‘En gemiene earkes.’

‘Dan kin ik dy better heare.’

‘En in brutale mûle.’

‘Dan kin ik dy better priuwe.’

‘Der ôf!’ kommandearret Nier.

[p. 37]

Kiki kirret.

‘Der ôf. Of moat ik it dwaan?’

‘Ja,’ laket Kiki, ‘graach.’

Nier hat de pikbal yn. Dit is Dynte har keamer, dit is syn timpel. Wat blinder, hy lit dy net troch in frjemd ûntearje. Dynte har bêd is syn bêd, it is him hillich. As Kiki der op lizze mei, sil hy it wol sizze.

Swift komt er op har ta. ‘Foar it lêst, der ôf!’

Kiki sjit oerein. Har eagen wurde doffer, it laitsjen stjurret op har lippen. ‘Wat mankearret der oan my?’

‘Neat.’

‘Nee, mar wàt mankearret der oan my?’

‘Neat.’

‘Ha ik gjin moaie gledde skouders?’

‘Ja.’

‘En gjin hechte boarsten?’

‘Se binne de lytse kant neist, mar se lykje stevich.’

‘En gjin echt skientmeflekje op myn búk?’

‘It sil wol.’

‘Of hâldst net fan fammen dy't har skeare?’

‘Dat makket gjin ferskil.’

‘Wêrom wolst my dan net ha?’

Har stim is lytser as de tippe fan har bûsdoekje.

‘Dit is fan Dynte.’

Kiki sit even roerleas. Se kriget in kleur, Nier sjocht it oan de groede op har wang. Dy bliuwt wyt. Dan knikt se. Se giet der ôf, rint sa deun by him lâns dat er de luchtstream fielt en stapt de keamer út. De doar klikt ticht, sêft as in snok.

Nier hat de pest oan himsels. No dit wer. Shakespeare sei al, it komt allegear tagelyk. Alles fleant him yn 'e faksen. It libben is in karretou, lang, tin en smoarch.

Wankel- en mismoedich giet er nei de telefoan. Hy draait fjouwer twa fjouwer. Hy hat noch krekt tiid him te besauwen oer it nuvere lûd dat net út de hoarn komt. Dan fielt er de siizjende bats en stoart foardel oer it taffeltsje, in faaske mei fresia's yn syn fal nei it ûnbewuste meiskuorrend.