Komme dy kepers? Boef fan Rys

(2001)–R.R. van der Leest– rechtenstatus



[pagina 18]
3 Efter de fraaie fasade fan de resepsjoniste is it in grutte tizeboel. Nei in soad fiven en seizen kriget it fanke einlings de ferbining mei Nice klear. ‘O ja, menear, fansels, wis en wrachtich, seker,’ seit se mei in stim dêr't men fondant fan makket. Se leit de hoarn op de heak en sjocht Dynte strak oan. ‘Keamer twahûndertnjoggenenfyftich. Tredde etaazje, earste gong rochts.’ De fondant is in bitterbal wurden. Dynte nimt ien fan de tweintich selsbetsjinningssnelliften. Gjin tritich tellen letter stiet se foar nûmer twahûndert59. Amper hat se oankloppe, dêr swaait de doar al iepen. In langramige man mei it tanige foarkommen fan in winterwoartel noeget har der yn. Hy hat in kijdriuwersgesicht met de snoade eagen fan in kuorkerinder. Hy praat itselde treflike Frysk as foar de telefoan sûnder in spier Amerikaansk aksint. ‘Nice, non-playing captain fan...’ ‘Skaakmaster Jimmy Angler.’ ‘Just, en jo binne Dynte Planteit...’ ‘Ferdivedaasjefamke.’ ‘Krektsa. De saak is dizze... Mar gean dochs sitten.’ Dynte ynstallearret har liiflike weelde yn in stoel dy't it midden hâldt tusken in snieskúf en in koaleskep. ‘Wolle jo wat brûke?’ ‘Graach.’
[pagina 19]
‘Kofje mei gebak?’ ‘Leaver sûpe mei apel.’ Nice knikt ynstimmend. ‘Modern hen?’ ‘Nee, ferstannich.’ Hy bestelt telefoanysk. ‘Ja, sjoch, it giet net om my,’ seit er mei in dikke tonge. ‘O?’ Dynte lûkt har wynbrauwen heech op. Nice knypt yn syn noas en begjint te iisbearjen. ‘De saak is dizze. Sa't jo witte wurdt hjir op 't heden om it wrâld-kampioenskip skaken spile. Wêrom't se Ljouwert foar kar naam ha, is my in riedsel. Dizze stêd sit rook noch smaak oan. Mar goed, se sille wol tocht ha, Ljouwert leit sawat like fier fan Sint-Louis yn de U.S.A. as fan Irkoetsk yn Sibearië. Bygefolgen kin men mei rjocht sizze, dizze twakamp wurdt op neutraal gebiet spile. Myn pupil stiet no twa punten foar mei noch fjouwer partijen te spyljen. Noch oardel punt en wy ha einlings de Russen ferslein op it iennichste mêd dêr't se ús noch oermânsk binne. Noait hat ús kâns sa grut west. Wy binne yn in krityk stadium bedarre. Ljouwert moat Tobnivkin syn Waterloo wurde!’ De man swypket himsels op, hy slacht mei de flakke hân geduerich op syn foarholle. ‘Gjin omballingen, asjeblyft,’ seit Dynte wylst se har dekorative skonken oars krúst. Nice komt op har ta, leit syn hannen op har skouders en skoddet har in bytsje. ‘Ik wol jo trochkringe fan de wichtigens fan jo opdracht. Ik skink jo it betrouwen fan de hiele Amerikaanske naasje. En as jo dat betrouwen net beskamje, krije jo in folslein fersoarge stúdzjebeurs foar de bêste universiteit fan de Feriene Steaten.’ ‘Wat moat ik dwaan? Njoggen meter fier springe, de maraton winne, of hûndert meter swimme yn fyftich ien?’ ‘Dit is gjin tiid foar gekjeien, juffrou Planteit.’ Nice knibbelt foar har del. Hy docht de hannen gear en sjocht smeekjend nei har op. ‘Jo moatte my helpe...’
[pagina 20]
‘Lis jo holle mar yn myn skerte.’ ‘Jo moatte Jimmy helpe. Jo moatte soargje...’ Der wurdt kloppe. In jonge bringt de bestelling en as er de doar wer út is, giet Nice fierder. ‘Jo moatte soargje dat Jimmy syn evenwicht wer fynt. Hy is in bêste fint, mar minsklik, tige minsklik. Hy hat syn behoeften, foar lichem en geast. It skaken jout him genôch geastlike befrediging, mar fysyk krijt er syn gerak net. Hy tennist in bytsje, no ja. Mar op syn âldens kin men mei skaken en tennisjen net ta. Jo witte wat ik bedoel. De seksuele problematyk.’ ‘Och stakker,’ seit Dynte, ‘hat er in ôfwiking?’ ‘Krekt oarsom! Hielendal net! It liket wol oft er mei huning ynsmard is. Hy kin him it froufolk amper fan it liif hâlde. Mar jo begripe wol, ik kin gjin risiko nimme.’ ‘As jo even út myn mûle wei gean, kin ik ek wat sizze. Sa, tanke. Wêrom ha jim net in betûft Amerikaansk famke meibrocht?’ Nice lit machtleas syn earms falle. ‘As wy dat dien hiene, soe ik jo net fanneden wêze. De seksuele driften helje Jimmy út syn konsintraasje. Just no't it neat lije kin. Please, help my, help him, help Amearika!’ Dynte feroaret gjin sprút. Se knypt de eagen heal ticht en freget koel: ‘Wêrom ha jo my foar kar naam? Der operearje noch ûntelbere ferdivedaasjefamkes yn Fryslân.’ Nice stekt de wiisfinger op en jout har in ûndogensk knypeagje. Hy kriget in brune slúf út syn binnenbûse. Hy lûkt der in foto út en jout dy oan har. Se sjocht it fynbefike profyl fan in meinimmende jongkeardel mei lang ljocht hier en in burd. In burd folslein harmoanysk om de kaak woeksen, it moaiste burd dat se ea sjoen hat. Se wurdt der even stil fan. ‘Hmmm, tige by tige. Hy liket op my.’ Nice knipt mei de fingers. ‘Dat is it! Jo koene syn suster wêze. Dêrom ha ik jo frege! Foar de bûtenwrâld binne jo syn suster! Gjin sensaasjeferhalen yn de krante. Wat is der natuerliker as de ferhâlding broer-suster? Boppedat wurket it remjend op dy heal-
[pagina 21]
wizelingen dy't him suver opfrette.’ ‘Myn kunden sille my werkenne.’ ‘Kom, kom, juffrou Planteit, moat ik jo leare hoe't opmeitsjen en klean in frou feroarje kinne?’ ‘Giet Angler der mei akkoart?’ ‘Hy fynt it hearlik!’ ‘Hoe kamen jo oan myn adres en hoe wisten jo yn 't foar dat ik op him like?’ ‘In eardere klant fan jo. Mei ik sa diskreet wêze syn namme te ferswijen?’ ‘Tasein. Ik doch it, mar net foar in stúdzjebeurs.’ It bliere gesicht fan Nice wurdt erchtinkend. ‘Wat hiene jo dan tocht?’ ‘Hûndert gûne deis plus kosten.’ Hy stoarret har ûnleauwich oan. ‘Hûndert gûne deis? Dêr wurdt men ek net ryk fan.’ ‘Dat bin ik al,’ seit Dynte ienfâldich. Nice glimket fan ear ta ear, skoddet krêftich har hân en ferklearret plechtich: ‘Ut namme fan hiel Amearika. Hjir is foarfêst in foarskot.’ Hy wol har in tûzendollarbriefke jaan. Dynte docht de hannen op de rêch. ‘Earst myn wurk.’ Nice lûkt oan de skouders, stekt it briefke wer by him en lústert har ta: ‘Mêdzje Jimmy net te bot ôf.’ ‘Lit dat mar oan my oer.’ Kwyk stapt de man by har wei. ‘Sille wy dan mar? Jimmy moat om twa oere spylje. Ik bring jo nei him ta. Momint.’ Hy ferdwynt yn in oare keamer. Dynte wrakselt har út de stoel, giet nei it finster ta. Fier ûnder har rint in kefhûntsje him út de liken efter in tankwein oan. In pear bern klimme by in moderne abstrakte skulptuer op en bine de flagge fan Equador der oan fêst. It kefhûntsje kin de auto net byhâlde, giselt nei rjochts en stoot tusken de tsjalskonken fan in âld man troch.
[pagina 22]
Se draait har om. Op in bysettafel stiet in kostber ivoaren skaakspul dêr't de swarte stikken read fan binne. It boerd is mei perlemoer ynlein. Dynte sjocht wol, it is in probleemstelling, mat yn trije setten of sokssawat. Se stiet der noch oer te brieden, as Nice werom komt. Hy hat in reade camelcoat oer de earm, in mislearre kombinaasje fan pet en baret op 'e plasse. ‘Ja,’ seit er, ‘dêr kin ik mar net út komme. Mat yn twa.’ ‘Wat tinke jo hjir fan?’ Dynte set de loper op e3. Nice stiet perpleks. ‘Ferrek, dat is him! Jo dogge seker ek in soad oan skaken?’ Dynte slikket de boppelippe ôf en mitert it klokhûs yn de papierkoer. ‘Nee,’ andert se, ‘'t is my te dreech.’

Vorige Volgende

3