Komme dy kepers? Boef fan Rys

[p. 13]

2

Dynte sûzet mei Nier en 170 yn har Thunderbird Landau oer de autowei.

Se hat wer ien fan har mismoedige riten... O, tinkt se, wat is it libben jachterich. Ofgryslik. Hjir ryd ik mei Nier en 170 yn myn Thunderbird Landau oer de autowei, it griist my oan en ik wol noch hurder. Wêrom binne wy altiten yn beweging, fysyk, psychysk of beide?

Ik soe in stien wêze wolle, in deagewoane ordinêre stien. Gjin bakstien, dêr docht men wat konstruktyfs mei; nee, in ûnnutte stien oan de kant fan de dyk. Of yn in sompe, noch better. In stien foar it lizzen. Ik wie der allinne mar, mear net. Gjin fielen, gjin tinken. Dan soe it libben noflik wêze.

Se besjocht har ferroaide snút yn it spegeltsje en stekt de tonge tsjin harsels út. Dy keardel yn Ljouwert moat har mar foar moai nimme.

De beweiwizering pylket foarby. Kâlde blauwe buorden mei messkerpe wite streken en letters. Klinysk, skjin, strang, noait ris in leaflik pastelkleurke. De wrâld is hurd. En gemien. Sels sokke lju as Platfoet, dy't opfalt troch ûnopfallens, binne net te betrouwen.

Lifters stean by de wei lâns. It mei wol net, mar se dogge it. Miskien dogge se it just dêrom. Se hâlde buorden yn de hichte mei de namme fan it plak dêr't se hinne moatte. Dêr stiet wer sa'n boerdburdaap. Menear moat nei A'DAM ta. In kilometer fierder ien dy't nei EVA wol. En dêr docht ien te witten dat er nei GAS-

[p. 14]

SELTERNIJEVEENSEDWARSVAARTSLUIS ta moat. Je kinne geande bliuwe.

By Oerterp begjint de motor te sputterjen, by De Folgeren heare se knallen en by De Pein steane se stil.

‘Fergemy, ek dat noch.’

‘Is 't slim?’

Nier suchtet. ‘Ik leau it wol.’

Hy meneuvelt in sets je mei alle knopkes om, ûndersiket de motor, mar Thunderbird Landau swijt yn alle talen.

‘Platfoet,’ seit Nier, ‘of in practical joke. Soest dy net fergrieme?’

‘Wa't dat lapt hat, noegje ik net wer út!’

‘Wy kinne better in lift nimme.’

‘Hoe let is 't?’

‘Kertier oer alven.’

‘Wy helje it noait.’

Se fleane de doarren út en geane oan de kant fan de dyk stean. Se swaaie wyld mei de earms, mar alle auto's sjitte by har lâns.

‘Hiene wy mar in boerd,’ fersuchtet Dynte.

Nier kriget har by de pols.

‘Au!’

‘Dêr!’

Hy wiist op in begraffenisauto dy't op in reed by in boerespultsje stiet.

Dynte sjocht him ferheard oan. ‘Nee, soks docht men net.’

‘Tsjintwurdich docht men alles. Kom mei!’

Se stekke de dyk oer en rinne op de lykwein ta. De kabine is leech, it kaaike sit yn it kontakt.

‘Klear!’ jubelt Nier.

‘Ik doch it net,’ akselt Dynte tsjin.

‘Wêrom net?’

‘Leit der gjin deade yn? It is sa stil.’

Nier docht de doar iepen en sjocht efteryn. ‘Sa leech as it grêf fan in farao.’

Dynte hipt der yn. Nier start de motor en jout in straal gas fan komsa. De lykwein springt willich foarút en nimt de guit, sa hurd

[p. 15]

hat er noch noait riden.

Dynte huvert en sjocht oer it skouder. Gelokkich gjin kiste efter har.

By Quatrebras swaait Nier sûnder te wachtsjen yn folle faasje de Grinzerstrjitwei op. In frachtauto fan rjochts en in persoanewein fan lofts hâlde mei gierende remmen stil en komme dwers oer de dyk te stean. Nier sjit der sûnder kantroeren tusken troch.

‘Nier dochs!’

‘Dit is in útfeartauto, se moatte ús foarrang ferliene,’ seit Nier treastlik, ‘wy heare by de grutte fiif.’

Dynte docht even de eagen ticht. Dan sjocht se ûnder de kwastjes fan it efterrútgerdyntsje troch. De beide auto's komme wer yn in rjochte spoar. Om de frachtwein hinne stoot in motor-plysje op har ta.

‘Plysje efter ús.’

‘Lit dy him mar út 'e liken ride.’

De begraffenisauto is in luie wein, wat Nier ek besiket, de wizer wol net fierder as 110.

‘Gean mar efteryn lizzen en begjin te stinnen.’

‘Hoe no?’

‘Doch krekt ast slim siik bist.’

‘Mar wêrom moat ik stinne?’

‘Oars bist net slim siik. En strûp dyn klean út.’

‘Ik bin al sa faak yn it neaken.’

‘Dat liket echter.’

‘Neaken en siik binne twa ûngelikense grutheden.’

‘Goed, yn it lask dan.’

Dynte klattert oer de rêchleuning en strûpt har boppeklean en learskes út. Dan hat se ek noch mar twa dingen oan. De jurk teart se op om as kessen te brûken, de mantel spriedt se oer har hinne. Dan jout se har op de standert foar de kiste del.

‘Hast noch mear?’

‘Stinne.’

As se Hurdegaryp troch binne, ferskynt de plysjeman foar it sydfinster. Hy makket it fan âlds bewende stopteken, snijt de lyk-

[p. 16]

wein en lit har op in parkearstreek stil stean. Hy skonket op syn krûme kûtlearen bargefangers nei Nier ta. Dy draait ferfêst it rút iepen. De plysjeman stekt syn kop der troch. Hy hat in bonkich fjouwerkant gesicht en in kûle yn it stiifsinnige kin.

‘Wat moat dit?’

‘Nei Ljouwert ta.’

De plysje spytgnysket. ‘Seker om jo eigen slachtoffers nei it grêf te riden? Giet de saak sa min dat jo sels foar deaden soargje moatte?’

Dynte leit út folle boarst te oefjen, mar de okse heart it net. ‘Ik moat nei it sikehús.’

De plysje laket haatlik. Hy fielt him hjoed seker yn foarm. ‘O, binne se op 't stjerren nei dea?’

Nier wiist mei de tomme efter him. ‘Myn frou leit yn it lêste stadium fan de kream.’

‘Watsei?’

De plysjeman stekt de holle fierder troch it rút en sjocht Dynte lizzen. It hier slierket om har gesicht, se hat de fûsten krôle, stint ferheftich en wringt har yn dramatyske bochten. De mantel glydt fan har ôf, ien lange dreamskonk stekt azembenimmend boppe it bont út.

De plysjeman slokt en wurdt grien om 'e noas. ‘Nim my net kwea ôf,’ seit er beteutere, ‘wêr komm' jo wei?’

‘Iniaheide.’

‘Ha se dêr gjin ambulânses?’

Efter út de begraffenisauto klinkt in gekreun dat troch ieren en sinen lûkt. Dynte leit rûngear fan de pine. Nier wurdt lilk.

‘Man, stean net te eameljen, al wer in wee!’

‘Mar...’

‘As wy hjir noch langer stean bliuwe, sille jo sels by de befalling helpe moatte.’

De plysjeman lûkt de holle werom, betomket syn fjouwerkante kin.

‘Lit ús yn 'e godsnamme trochride, keardel, jo freegje om komplikaasjes!’ driuwt Nier.

[p. 17]

‘Goed, dit is in spoedgefal. Ik sil jo wol even eskortearje. Ryd mar efter my oan. Hokker sikehús moat it wêze?’

‘Diakonessehús.’

‘Sikefûns?’

‘Nee, partikulier.’

De plysjeman springt yn sân hasten op syn motor. Nier trapet it gas op de planke en efterinoar oan stowe se op Ljouwert ta.

‘Moat ik noch stinne?’ freget Dynte benaud.

‘Strûp dyn klean oan, mar bliuw lizzen.’

‘Leave frede, ik bin bliid dat ik de pil slok.’

Ut en troch sjocht de plysjeman ris oer it skouder oft se it tempo folgje kinne. Yn de stêd moat er lykwols alle omtinken oan it ferkear jaan. By it gebou fan de Ljouwerter Krante swaait de motor nei rjochts, wylst Nier de begraffenisauto nei lofts stjoert. Fia Foarstreek en Iewâl jakkert er op hotel Atlantis ta. Sûnder berie nimt er ek it lêste reade stopljocht en hâldt lyk foar de kammenetsbealch fan de hotelparkearwachter stil.

‘Sjesa, te plak,’ seit er mei in sucht fan ferromming.

‘Wachtest hjir op my?’

‘Leaver net. Ik ryd daliks werom.’

‘Hoe dan?’

‘Ik skelje dy wol.’

‘Wêr?’

‘Yn It Seewiif.’

‘Hoe let?’

‘Seis oere.’

‘Dan bist hjir al lang wer.’

‘Rekkenje dêr mar net op. Dit akkefytsje mei in lykwein is gjin kattemiich.’

‘Seis oere dan.’

Dynte springt driftich de auto út. Se fljocht by de treppen fan it hotel op, tusken de twa stielglêzen doarren troch dy't just tichtswaaie. De portier syn kakebien sakket yn syn festjebûse, hy ferjit te bûgen. Se komme tsjintwurdich ek yn alderhanne ferfiermiddels.