|
| |
| |
| |
IX
Dy't it lêst kommen wiene, setten it earst wer ôf. De kabouterfamylje wie mei it opbrekken te wurk. It like wol in sirkus. Elk fan de bern hie syn taak en wist krekt, wat er dwaan moast. It gyng dat it slydjage. Alles waard netsjes byinoar yn sekken set. De wurkferdieling wie perfekt. Mem hoegde oars neat te dwaan, as de ferpakkingen nei te tellen. Dêrnei koe heit it spul sa op syn folksweinbuske lade. Ek dat wie yn in flok en in sucht klear. By it ynstappen begûnen de bern wer even te kreauwen. Mar doe't mem elk in iislolly yn de mûle treau, wie dat gau beslikke. De gerdyntsjes fan it buske skoden fansiden, efter de rútsjes ferskynden fleurige gesichten. De útlaat hoasse wat stjonkwolken út en de auto hobbele de kamping ôf.
Plat op it liif yn de tinte lizzend, hie Gerl it oansjoen. Hy kaam oerein en gyng nei de administraasje om ôf te rekkenjen. Aanst waard it dêr miskien noch drokker. Doe't er weromkaam, wie Ruerd wekker. Se fagen har om de holle en ieten in stikje út ien hân, wylst se mei de oar'e de tinte ôfbrieken en ynpakten. Healwei achten setten se ôf.
Se rieden in oare wei as de foarige deis en kamen besuden de tol op de grutte dyk. Amper in kilometer fierder wie de lêste benzinepomp foar Parys. Ruerd liet de tank fol jitte. Hy woe wis wêze, dat se yn dy stêd gjin brek oan benzine krigen. Gerl fertelde him nochris, hoe't er ride moast. Ruerd knikte dat er it begrepen hie en joech gas. Se skeaten by in fleanfjild lâns. In sulveren masjine takside oer in fiadukt boppe har hollen.
Parys. Wegen kamen fan alle kanten gear en splitsten
| |
| |
wer. It wie krekt ien kolossale flipperbak mei allegear pylken, ljochten, letters, sifers. No gyng de wei, fjouwer rydbanen breed, tusken hege gebouwen troch. Se kamen tichter by de binnenstêd. Gerl hie net mear it gefoel dat er ried. It wie of skode er fansels mei al dat ferkear om him hinne de stêd yn. In transportbân fol skodzjende ierappels, wêrfan't der sa no en dan ien ôf rûgele. In geweldige mûle skrokke him op, hy jage troch in stjonkend kielsgat.
Porte de Bagnolet. In taksy hipte fan de iene baan op de oare, oant er yn de hurdste streaming weiwaard. Porte de Montreuil. In nûmerboerd fan in oanhingwein trille los en hinge noch mar oan ien skroef. Porte de Vincennes. Boppe it dinderjen út in knal. O, as se hjir ris in lekke bân krigen, dan wie der gjin rie ta. Porte Dorée. Se dûkten troch in pear tunnels en wiene folslein ynsletten. Foar har de grouwe kont fan in frachtauto, rjochts in âld ein, lofts in eigenwize slide en efter har de bek fan in opkringerige bus. Porte Bercy. Ut de slide stiek in lange bleke earm, dy't op-en-del beweegde. Porte d'Ivry. De slide skeat skean foar har lâns en swaaide fierder ôf. It gat waard mei-iens opfolle troch in rige gelikense bestelweinen, dy't rjochts foarby rieden. Porte d' Italie.
‘Hjirsa!’ raasde Gerl mei alle geweld.
No moasten se de rûnwei ôf. Mar Ruerd koe net. Se wiene yn in ferkearde rydbaan en de bestelweinen neist har diene gjin lichten. Gerl krige in slinger. Ruerd stjoerde dochs nei rjochts en liet him ôfsakje. De bus skode daliks op. In fluitsjende bân gisele neist Gerl. Se sieten klim yn de gloppe tusken in bestel wein en de bus. It fleach him oan. Hy hie wol fan de motor springe wollen, sa siet er yn 'e benearing.
De lêste bestelwein wie foarby. Ien momint hie Ruerd de baan rom. Hy makke in sydsprong, foar't de folgjende auto oanslute koe. Dêr wie it boerd mei de ôfslach nei
| |
| |
Lyon! Jitris naam Ruerd gas werom en besocht him tusken it oare ferkear te wrotten. Mar diskear koe er net mear bytiids ynfoegje. It boerd pylke by har lâns, sûnder dat se de rûnwei ferlitten hiene. Hy hold noch mear yn. Se rieden yn in slakkegonkje oer in smelle stripe neist de dyk. ‘Kin ik net binnentroch?’ raasde er boppe it ronkjen út.
‘Fierder gean!’ galme Gerl him ta.
‘Moat ik dan wer om de hiele stêd hinne?’
‘Aanst komt der noch in ôfslach,’ wist Gerl.
In klaksonkonsert briek har petear ôf. Ruerd stjoerde oer de wite streek, de motor sette gong. Se draaiden wer yn de malmole mei.
Gerl hie gelyk. In ein fierder wie noch in ôfslach en dy misten se net. De wei gyng tusken hege bline betonmuorren troch mei boppen-oan in brede nei binnen springende râne. Dêr hong in waas fan útlitgassen. Twa kilometer fierder hiene se it slimste hân. It wie noch wol in jachtsjen fan bumper tsjin bumper, mar se koene teminsten rjochtút rjochtoan ride, sûnder dat se lêst hiene fan ynkringers en útbrekkers.
Geandewei kaam wat ljocht tusken de auto's en foarby de splitsing fan de A 10 en de A 6 wie it al net iens smoardrok mear. Se hiene it der ôf swit, de Autoroute du Soleil lei foar har iepen. Al soe it noch in hiele gisel wurde. -Lyon 439 km- lies Gerl. En Vernoux wie wol hûndert kilometer fierder.
Dochs ried Ruerd it earste it bêste parkearplak op. ‘Even bekomme,’ sei er. ‘Ik swit wetter en bloed.’ In soad bestjoerders holden hjir in koarte stop. Se fertrêden har wat. Har gesichten stiene strak. Se wiene ek troch de hel fan Parys gien. De loft skuorde troch, in fealgiele ljochtfeech waard sjendereach grutter. ‘Wy geane nei it suden,’ murk Ruerd op. ‘Aanst ride wy noch yn de sinne.’
| |
| |
‘It sil tiid wurde,’ foel Gerl him by. Syn holle wie net sa helder mear nei al dat sliepbrekken, mar hy hie syn moed wol. Der koe har neat mear oerkomme.
It mocht net sa wêze. Se hiene har te gau bliid tocht. Foarby Auxerre, de stêd dêr't se eins de foarige deis wêze wollen hiene, sette de loft wer ticht. Laaiblauwe wolken mei raffelige rânen wâlen op. Oer de heuvels hong in falsk grienich ljocht. Doe't it op in reinen gyng, slingere it mei-iens oan. Poffen wetter kletsten op har del en spatten wer omheech. De wei strûpte der ûnder. Se rieden no folle stariger. As in auto har foarby spuite, klapte in geweldige dweil oer har hinne. Se ploegen troch in gerdyn fan stowetter, wêr't wite ljochten út opdûkten en reade yn fersupten.
Hy krûpte ticht tsjin de rêch fan Ruerd oan. Dat joech mar amper beskutting. Wat in lijen moast dy dêr foarop hawwe. Wat in trochsetter. It wetter sipere by de kinbân fan syn helm yn. Iiskâlde drippen glieren oer syn hals nei ûnderen. Itselde gefoel dat er op de rûnwei te Parys hân hie, bekrûpte him. Hy waard meiskuord yn in stream, sûnder him dêroan ûntwine te kinnen. Hy wie folslein machteleas. Mar diskear fielde er him net opnommen yn de drift fan it ferkear om him hinne. Dêr hie er no gjin kontakt mei. It wie him as dreau er ôf nei hieltyd grutter iensumens. Alles skode foarby, hy bleau efter. De autokabines liken smûke keammerkes, wêryn't de minsken feilich en droech sieten. De rein oerstimde it lûd fan de motor. Hy seach oerside de oare kant út. Dûnkere heuvels mei hjir-en-dêr in iensum hûs der tsjin oan plakt. -Lyon 246 km- koe er op in boerd ûnderskiede. It eine mar net.
De earste wjerljochtslach kaam noch ûnferwachts. Hy skrille op út syn ferdôving en huvere. De tonger dreunde lang nei. De slaggen folgen fluch opinoar, blau ljocht flikkere geduerich om har hinne. Ek de wyn boaze oan.
| |
| |
Under grille flitsen seach er in parkearplak opljochtsjen. It lei dêr foar waar en wyn. Beamtoppen reagen as biezems oer de smoarge loft. Der stiene inkeld in pear standers mei ôffalsekken. Gjin stee om de bui ôf te skûljen. Dan mar fierder troch wetter en fjoer. In spoekerit. Klapbannen hongen as glimmende swarte fellen oer de fangreels.
Ruerd ried nei in tankstasjon ta. Under de kape by de pompen sette er de motor ôf. Hy makke syn helm los. Goare streken sieten om syn eagen hinne, syn lippen wiene pears. Mar hy koe noch glimkje. ‘Bist bang?’
‘Nee,’ liigde Gerl.
‘Hoechst net benaud te wêzen. Der wiene ris twa motorriders, dy't ek fuort soene yn in tongerbui. De iene siet al efterop, mei de fuotten op de steunders. De foarste stie noch wiidskonkich oer it seal hinne. Hy waard fan 't waar slein en wie daliks kroandea. De oare mankearde neat. Dy hie gjin direkte ferbining mei de grûn. Dus do hoechst net yn 'e pypsek te sitten.’
It like Gerl in mearke ta. Mar foar't er wat sizze koe, kaam in pompbetsjinner út in wachthokje oanrinnen. Hy skpdholle, begien mei safolle earmoed. Doe't er de tank byfolle hie, knikte er. Se mochten om him hjir wol stean bliuwe.
‘Hoefier is Vernoux noch?’
Gerl skylde de kaart iepen. ‘Trijehûndert tritich.’
Ruerd seach op 't horloazje. ‘Dat is wol te dwaan. As it heal kin moatte wy fierder. Wy binne no dochs klets. Tonger, dêr jou ik neat om. Mar ik siet wol yn 'e knipe, doe't it ynienen sa begûn te reinen. De dyk is dan earst snotteglêd.’
‘Letter net mear?’
‘As de oalje en oare troep fuortspield is, falt it wol ta. Mar ja, sa hurd kin ik no net mear, fansels. Sille wy dan mar?’
| |
| |
‘Lit ús opstappe, as it wat úttongere is.’
‘Wolst wol leauwe, dat ik der eins nocht oan haw, as de natuer ris oangiet? Al haw ik der sels hinder fan, lyk as no. Stoarm, swier waar, stjalprein, dat fyn ik machtich. Pakken snie by 't winter en frieze dat it klapt, dêr libje ik fan op. As ik mysels útgrave moat, as de wyn my fan de sokken blaast, as de iispylken my oan de mûtse hingje. Skreppe tsjin de krêften fan de natuer yn, dêr mei ik wol oer.’
‘Ik net. Sokke tsjinslaggen freegje ik net om. Ik woe ferdomde graach, dat ik no te plak wie.’
Se namen in pear slokken kofje, sa hyt as se daaie koene. Har brochjes wiene ek al trochplakt. Net fan it reinwetter, mar fan apenútsjesmoar. Se wachten noch in skoft. Doe't de tongerslaggen net mear knetteren en it ljochtsjen minder gril waard, setten se út ein. It reinde noch wol, mar de stjalpen wiene snjitters wurden. Sels oer de autowei hong in frisse lucht.
Gerl snúfde. Hy fielde him ferromme, no't it sicht better wie en gjin skimen út it neat by him lâns strieken. Ruerd sette alles der foar, hy siet djip oer it stjoer. It lânskip waard bercheftiger. De dyk hie gjin steile hellingen, wol lange. Gerl fernaam meast net iens, dat it omheech gyng, oant er foar him de efterkant fan in swierladen frachtwein of in skommeljende karavan starichoan tichter by kommen seach. Dy auto's klommen uterst rjochts op in aparte baan, dy't krekt oer de top fan de hichte eine. De âld Honda krûpte der op ta, kaam se op 'e side en wie se presiis foar, as it wer nei de lichte gyng. Iderkear as se in auto ynhelle hiene, krige er in foldien gefoel, dat him fan binnen waarmer makke.
Tusken hege wâlen rieden se Lyon yn. Lang ende lang net sa'n tizeboel as Parys. Toerflats oan wjerskanten, troch in lange tunnel, bocht nei rjochts en se strûsden al by de Rhône lâns. Se sieten no noch yn it tichte stedsfer- | |
| |
kear, mar dat soe him aanst wol ferspriede.
Jitris wierre it har tsjin. De dyk waard smeller, koe de kloften fakânsjegongers dy't nei it sinnige suden reizgen net mear ferwurkje. De auto's skoden yninoar, in file fan trije rigen, it hie de sit. Oplûke, fiifentweintich meter ride, stilstean. Ruten waarden deldraaid, Hike hollen stieken der út, roppen en razen. Guon setten har weinen skean en krongen har yn in oare file, dy't op dat stuit justjes hurder sukkele. Frachtauto's lieten it rjocht fan de sterkste jilde. Ruerd flokte. Wol wjirme er sûnder kantroeren by de rigen lâns, mar faak wie de trochgong te smel en moast er sigesaagjend om bumpers hinne. Hy koe gjin avensaasje meitsje, al hie er hjir mei syn motor in streek foar op de oaren. De twa rydbanen fan it temjitte kommend ferkear wiene hielendal net ferstoppe, dêr streamde it lustich. Men soe jin it hier út de holle roppe.
In takelwein mei in swaailjocht stie oan de kant. In pear ferknûkere auto's dêrefter. In ambulanse ried gûlend fuort. Oer de dyk lei in see fan glês. Polysjes meneuvelen dat se rjochtút moasten. Ruerd makke dochs in ombocht. Hy woe net wer in lekke bân krije. De polysjes slingeren him steile wurden efternei. Mar hy wie al út it sicht tusken de files. Hie dat ûngelok al dy lêst jûn? Ferjit it mar. De optocht gyng allike starich fierder.
Nei oardel oere wiene se noch mar tritich kilometer besuden Lyon. Doe, sûnder warskôging, swaaide Ruerd ynienen in útrit fan de autowei op. ‘Wat dochst no?’ raasde Gerl. ‘Skyt!’ andere Ruerd. Hy folge de N 86, dy't oan de oare kant by de Rhône lâns rûn. En hy hie goed gokt. De dyk wie smel en drok, mei hulten en bulten, grutte dobben, nauwe strjitten troch âlde doarpen, op elke hoeke in stopljocht, mar se kamen foarút.
Wer oardel oere letter wiene se santich kilometer fierder. Dêr seagen se de earste weiwizer, dêr't Vernoux-en-Viverais op stie. Rjochtsôf, se ferlieten de rivier en klom- | |
| |
men it binnenlân yn. De wei gyng algeduerich omheech en die it him oan tiid om troch de bergen te winen. Tsjuster stiene tichte bosken tsjin steile hellingen, dêrtusken streke it ljochtere grien fan deldrachtige greiden. Dêr't bochten yn de rotsmuorren úthakke wiene, leine skinspielde okergiele stiennen oan de kant fan de dyk. Op in rjochter stik stie in boerd yn de berm. Gerl seach it al fan fierrens. Fjouwer stjerren en dêrûnder: -Camping Municipal. Vernoux-en-Vivarais. 6 km.-
It hert tilde him. Dêr lei syn bestimming. Al moast er it lêste ein rinne, hy soe ta syn doel komme. It wie gjin misreis wurden. De spanning foel fan him ôf, hy fielde him no trochwurch. Hy wie op it stee kaam, dêr't Diderik tahold. Middenyn Frankryk.
De kamping lei oan diskant fan it doarp. Wylst se der by lâns rieden, dikere er troch it reingerdyn, dat al wer út de loften hong. Der stiene net sa'n soad tinten en karavans. Hy koe gjin gesicht op dy fan Diderik krije. Mar it terrein wie wat ûnegaal en beplante mei beamkeguod. De flaggen by de tagong bongelen as sloppe skûteldoeken oan de mêsten. Hy stapte ôf.
‘Gean do mear earst,’ sei Ruerd. ‘Ik kom wol.’
Gerl fielde oft er de reispapieren by him hie en seach op syn horloazje. Tsien oer sânen. Hy stiek op de sydkant fan it hûs ta, dat by de kamping hearde. De doar wie ticht, mar net op slot. Hy oertocht nochris, wat er sizze soe. Hy stapte oer de drompel en stie yn in betegele keammerke mei folders en affysjes oan de muorren. In doar swaaide iepen en in reafallige frou kaam der yn. Se die him tinken oan in Fryske boerinne mei brune eagen.
‘Madame, is hjir ek in menear Klamer?’
‘Wa?’
‘Menear Klamer lit Nederlân.’
Se gyng efter in burootsje stean en skode him in pinne en in skriuwblok ta. Hy skreau de namme mei it adres
| |
| |
op. Se lies oandachtich en telde him de wurden ta. ‘Hy is hjir net.’
It wie oft de flier ûnder him wei sakke. Hy steunde op it blêd fan it buro. It duorre even, foar't er it ferwurke hie. ‘Dat kin net,’ hakkele er. ‘Hy moat hjir wêze.’
‘No net mear,’ sei de frou. ‘Hy hat hjir west.’
Sy moed flamme wer op. Alles wie noch net ferlern. ‘Wannear?’
Se loek in laad iepen, pakte in bakje mei rjochtopsteande kaartsjes en socht dêrtusken. Har fingerseinen trippelen oer de rânen. Se fiske der ien kaartsje út, dat se mei stúdzje lies. ‘Menear Klamer, fjouwer persoanen, mei in karavan?’
Hy knikte heftich.
‘Fan sneon fiif july oant tiisdei acht juli hawwe se hjir west.’
Hy koe net daliks de wurden fine. ‘Mar se soene hjir in wike bliuwe!’ brocht er op 't lêst ferheard út.
De frou loek har mûlshoeken del en hold de hannen mei de palmen nei boppen ta op skouderhichte. ‘Ik wit it net. Se binne de tiisdeis fuortgien.’
‘Wêrhinne?’
Deselde beweging, itselde antwurd. ‘Ik wit it net. Momint, asjebleaft.’ Se gyng it keammerke út. Hy liet de holle hingje. No koe er it wol oerjaan. Diderik wie fuort en hy soe der noait efter komme, wêr't er tahold. Alle muoite hie fergees west.
De frou kaam werom mei in foech mantsje yn boereklean. Syn grize hier wie koartknipt en stie as in boarstel op syn plasse. Hy prate lang net sa starich en dúdlik as de frou. Se moast herhelje wat er sei, foar't Gerl it ferstean koe. ‘Se sille wol fierder nei it suden ta wêze. Dêr geane de measte lju mei dit waar hinne. It hat hjir al in wike sa wiet west. Hjoed is it hielendal maleur. Sels te Marseille reint it. Moarn sil it nei alle gedachten better wurde. Me- | |
| |
near Klamer hat net sein, wêr't er hinne soe.’
‘Komme se hjir wer, as it waar omslacht?’ Hy frege it noch tsjin better witten yn.
‘Ek dêroer hat er net praat.’
‘Mar hie er dan út Nederlân wei gjin plak op dizze kamping besprutsen? Foar folút in wike?’
‘Hy hie hjir net reservearre.’
Ek in reden wêrom't Dideriks heit gjin fakânsje-adres efterliet, betocht Gerl. Hy gyng op 'e dolle rûs. Dochs hie Diderik sein, dat se fuort by it strân plak krigen hiene. Dus dêr oan de Middellânske See moasten se wol besprutsen hawwe. Hy wie sa yn 'e memoarjes wei, dat er in skok krige, doe't er wer besefte, wêr't er stie. De frou en de man seagen him freegjend oan. Der wie gjin ferwin op, Ruerd en hy moasten no in ûnderkommen hawwe. ‘Kinne wy fannacht hjir bliuwe? Wy binne mei ús twaën, in motor en in tinte.’
‘Wiswol,’ andere de frou. Se skreau de nammen en oare bisûnderheden fan de paspoarten oer yn in boek. It mantsje pakte in karton, dêr't de plattegrûn fan de kamping op tekene wie. Syn koarte bonkige finger gyng by nûmers lâns. Hy die syn learzens oan en stapte bûtendoarren. Gerl folge him. Ruerd seach benijd op.
‘Diderik is hjir net mear,’ begûn Gerl.
‘Wêr dan wol?’ Ruerds stim klonk hol.
‘Dat wit gjinien.’
Even knypte Ruerd syn lippen opinoar, doe sei er wolberet: ‘Wy sille him fine.’
Gerl rûn neist it mantsje de kamping op, Ruerd ried súntsjes efter har oan. It mantsje wiisde. Dêr koene se de tinte opslaan en dêr de motor delsette. Dat diene se. De tinte kaam net moai strak te stean, mar se wiene al lang bliid, dat se it spul yn de rein oerein hiene. Se smieten de bagaazje der yn en strûpten de wiete smoarge krous út. Gelokkich wiene har klean yn de plestik pûden droech
| |
| |
bleaun. Mei inkeld in swimbroek oan rûnen se hurd nei de waarme doesjes. Dizzen koene se sa hyt draaie, as se woene.
Earst stie Gerl ûnder de sproeier te bibberjen, al gau gloeide er fan bûten en binnen. Hy roste him ôf, oant syn fel read skynde. Hy strûpte it droege guod oan en wachte op Ruerd. Tegearre gyngen se werom nei de tinte. Se wiene af en staf. Mar de mage jokke har, oars hiene se har daliks deljûn. By dizze kamping wie gjin kantine en gjin winkel. Foar in waarme hap moasten se yn it doarp wêze.
Wer klommen se op de motor. Wer sloech it spatwetter by har op. Se rieden troch stille ferreinde strjitten en sochten om in ythúske, in patatkream, of in automaat. Dy wiene der net. Allinnich kafees en hotels.
‘Wy sille mei in hotel tefreden wêze moatte,’ besliste Ruerd.
‘As in hotel mei ús tefreden is,’ sei Gerl.
‘Hoe bedoelst, soene wy yn dizze klean net talitten wurde?’
‘Wy kinne it besykje.’
Se stapten it ienfâldichste hotel yn. In bestjinsterke konfoaide har nei in ôfsketten hoekje. Se krigen elk in itenslist mei menu's, dêr't se neat fan snapten. By lokraak sochten se in miel út, dat net al te djoer wie. Wylst se dêrop wachten, seagen se it hear ris oer. Efter in heech finster, dat yn it kier stie, pimele in lekkende goate. Bûten tsjustere it oan.
Ruerd wiisde nei in pear spatten op it tafellekken. ‘Bloed fan it slachtsjen.’
‘Wyn fan it sûpen,’ ferbettere Gerl.
Se swijden wer in skoft. Sels it praten hong der yn. Einlings kaam it iten op de tafel. Se hiene in miskar makke. Flutterich sop, knikkertsjes dy't op ierappeltsjes liken en moalboltsjes wiene, stiif en kâld fleis mei rariteiten
| |
| |
trochinoar mjukse, klonterich stip, spoarleaze griente. Se krigen der noch in kuorkefol fruchten by: appels, parren, perziken, prommen en dru ven. Dêrfan ieten se safolle, as se huffe koene. Mar it fuorre net. Amper heal sêd, sûnder in stevige boaiem te fielen, rieden se werom.
It loek nei tsienen. Op de kamping brânden de lantearnen. Elkenien siet rêstich yn syn karavan of tinte, nimmen dy't spul útjoech. Doe't se op it terrein wiene, swaaide it mantsje efter har de slachbeam ticht en winske har goenacht. Se sochten mei-iens har sliepsekken op. It draaide yn Gerl syn liif en hy huvere. It miel lei him dwers yn 'e mage. Miskien hie er ek kjeld skipe. Hy fielde him ûngelokkich. It slimste wie, dat er net wist, hoe't er moarnier fierder sykje moast. Wylst er dêroer pikere, rekke er dochs yn 'e sliep.
Midden yn 'e nacht waard er wekker. It draaien wie heftiger wurden, hy besocht syn mislikens wei te slokken. It sette him op en del en hy begûn te kokhâlzjen. Hy trape de sliepsek fan him ôf, fleach op de húskes ta. Dêr koarre er him it hert út it liif. Trieneagjend en dwilerich rûn er oer de stille kamping werom. It reinde net mear, der stie in tichte koelte. De wyn wie noflik op syn gleon gesicht. Hy sette him yn de tinte del, mar gyng noch net plat. Hy stoarre nei de rits yn it doek, troch in lantearne fan bûten sunichjes ferljochte. Foar syn eagen ferskynde it fisioen, dat er al sa faak sjoen hie. It flues om Diderik wie wer dûnkerder wurden.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd