Hy hie no al sawat in jier lang in faam. In famke út de stêd. Gerl hie har noch noait earder sjoen, ek net op in foto. Diderik prate net faak oer har. Mar dat it mear as in skarreltsje wie, koe er fan tinken wol hawwe. Hy wist dat se op deselde skoalle sieten, dat se Karola hjitte en dat se mei-inoar op en út gyngen.
‘Wat seist der fan?’ herhelle Diderik.
‘Dat liket der op,’ sei er mimerjend, wylst er it portret weromjoech.
Diderik lei it yn it healiepen laad. ‘Popke sjoen, kastje ticht.’ Hy skode it laad ta. Doe loek er de knibbels op en sloech syn earms der omhinne.
‘Hast dat fan Hylkema krigen?’ wiisde Gerl.
‘Ja, moai, hen?’ Diderik pakte it kistje, treau it knipke omheech en iepene it. Der leine glimmende skaakstikken yn, wite en reade. Se wiene fyn útsnien, mei wat mear fersieringen as gewoanlik, mar sûnder stikken foar de pronk te wêzen. Der siet grien filt ûnder. Hy draaide it kistje om. Deksel en bak sleaten mei in koperen knier presiis oaninoar en foarmen in skaakboerd. ‘Hy koe der neat oan dwaan,’ ferfette Diderik. ‘Hy moast útwike foar in tsjinlzzer.’
‘Dat liicht er!’ sei Gerl fûl.
Diderik seach him ferbaasd oan. ‘Kom no. Dy man hat al genôch lijen hân. Elkenien dy't immen oanrydt, fielt him skuldich. Ek al komt it troch in oar.’
‘It is syn skuld wol!’ hold Gerl út.
‘Hoe komst dêrby?’
‘Dy tsjinlizzer wie al lang foarby, doe't Hylkema dy rekke.’
‘Hoe witsto dat?’
‘Tink ris goed nei. Kaam dy in auto temjitte, krekt doesto om de bocht wiest?’
‘Dat wit ik net mear. Der rieden my wol auto's temjitte. Wêr't de lêste my foarbygien is, dat kin ik net sizze.’
Auteursrechtelijk beschermd