Theatrum stultorum

De Sotheydt
Van de Alchimisten.

Sinne-beeldt.
Tantalus tot aen de kinne in het water, boven syn hooft eenen boom vol schoone appelen, &c.

Altydt hebb' ick kloecken moedt,
Altydt is myn hope goedt.

TAntalus van oude tyden,
Siet ghy hier swaer' pynen lyden;

Die te vooren trots en prat,

Aen der Goden tafel sat.

Midden in de schoone vruchten,
Hoortmen hem van hongher suchten,

Midden in den water-vloet,

Grooten dorst hy lyden moet.

Als hy d'appels meynt te plucken,
Met de tanden af-te-rucken,

vlieden sy terstondt van daer,

Ghelyck oock het water klaer,

[p. 113]

 

Noyt en kan hy die aen-raecken,

 

Noyt dees schoone vruchten smaecken;

 

Alleen is syn hope goet,

 

Alleen dees hy kloecken moet.

 

Dese Fabel kort beschreven,

 

Leert ons, Alchimist, uw' leven;

 

't Is uw' Sotheydt diemen siet,

 

Ey! en lacht hierom doch niet.

 

Grooten aerbeydt heele daghen,

 

Sietmen u alhier verdraghen;

 

Onder-staen veel' lasten swaer,

 

Om het goudt te botsen naer.

 

Hier sien ick een groot deel manden,

 

Vol van kolen om te branden;

 

Ander vol van loot en tin,

 

Ander met veel swavel in.

 

Leem, Quick-silver, Coper' brocken,

 

Kroesen, Distilleerders klocken,

 

Kruyden, mist, en menschen bloedt,

 

Sien ick daer in over-vloet.

 

Steenen, potten, flessen, g'lasen,

 

Ovens, balcken om te blasen,

 

Menigh wonder herdt metael,

 

Light in uw' beroockte sael.

 

Vyt dees' noyt ghehoorde saecken,

 

Meynt ghy louter goudt te maecken,

 

Ryck te worden met ghemack,

 

Maer ghy vindt den bedel-sack.

 

Ghy verblaest all' uwe schatten,

 

Met dees' konst t willen vatten,

[p. 114]

 

Door het stoken, door het vier,

 

VVordt ghy naeckt als eenen Pier.

 

Noyt en heeftmen konnen halen

 

Goudt uyt kopere metalen;

 

Noyt dees' konst oprecht ghevat,

 

Maer wel goede hoop' ghehadt.