Theatrum stultorum

De Sotheydt
Van de Voghelaers uyt Canaria.

Sinne-beeldt.
Een Iouffrouw, de welcke den gheheelen dagh door, haer niet eenen ooghen-blick stil kan houden; duysent mael loopt sy naer den spieghel; sy beeft ende schudt, soo-er maer een bladt van den boom, oft een druppel water uyt de locht is vallende.

Nu is't hier, en nu is't daer,
Altydt roert dees' Iouffrouw haer.

ALs ick eens wil gaen bemercken,
Hoe een Iouffrouw' in de Kercken,

Hoe s'haer t'huys heeft, oft op straet,

Als sy ievers henen gaet:

[p. 108]

 

Moet ick kennen en belyden,

 

Dat s'haer roert op alle tyden,

 

Dat sy noyt 't zy vroegh oft laet,

 

Eenen oog'blick stille staet.

 

Nu is sy aen haere krollen,

 

Diemen siet heel fraeykens rollen,

 

In goed' schickingh altemael,

 

Op haer voor-hooft van Cristael.

 

Nu blancket sy haere kaecken,

 

Met veel wit en roode saecken,

 

Een swert vlieghsken, een half maen,

 

Moet-er hier en daer op staen.

 

Dit sal voor den spieghel duren,

 

Dickwils ses oft seven uren;

 

En dan is het mal' ghediert,

 

Aen het hooft noch maer verciert.

 

Als sy voorts heeft haere tanden,

 

VVit ghewreven haere handen,

 

Als sy aen-heeft om haer lyf,

 

't Kleedt van't goudt en silver styf:

 

Als nu blincken t'alle kanten,

 

Peerels ende diamanten,

 

Gaet sy swieren langhs de straet,

 

Met een wonder soet ghelaet.

 

Naer de kercke loopt sy proncken,

 

Alle dinghen daer af-loncken,

 

Noyt en is sy stil al-hier,

 

Teghen alle goed' manier.

 

Bynaer alle ooghen-blicken,

 

Moet sy haeren boesem schicken,

[p. 109]

 

En haer krollen legghen recht,

 

Die sy heeft aen t'hooft ghehecht.

 

Soo de locht begint te kryten,

 

En wat traenen uyt te smyten,

 

Soo daer valt een druppel nat,

 

Soo sich roert een dorre bladt:

 

Soo de winden maer en leven,

 

Iouffrouw die beghint te beven,

 

s'Is in groote vrees' en pyn,

 

Sy en wenscht maer t'huys te zyn.

 

Geck zyn alle de ghesellen,

 

Die op-queecken, en sich quellen,

 

Met het groene Spaensch ghediert,

 

Dat soo soetiens tiereliert:

 

Die in koyen oft in koten,

 

Hebben voghels op-ghesloten:

 

Dit soet beeldt, dees' nieuwe plaet,

 

VVyst ons aen hunn' sotte daet.

 

Qualyck heeft den glans der Sonnen,

 

Haeren loop op d'aerd' begonnen,

 

Qualyck blickt den Dagheraet,

 

Met haer blosende ghelaet:

 

Oft sy moeten uyt hunn' pluymen,

 

En hunn' warme nesten ruymen,

 

Met hunn' billen noch half bloodt,

 

Voor hunn' voghels wyken broodt.

 

Stampen saet en lecker koecken,

 

Die sy stoppen in de hoecken,

 

Die van eyers, suycker soet,

 

Eenen Backer maecken moet.

[p. 110]

 

Desen gheven sy ten besten,

 

Aen de voghels in hunn' nesten,

 

Met noch menigh ander kruydt,

 

Dat sy buyten trecken uyt.

 

Bynaer alle ooghen blicken,

 

Moeten sy hunn' voghels schicken,

 

Sien wat dat het wyfken doet,

 

Oft sy wel haer ionghskens broedt.

 

Stille moeten sy hun houwen,

 

Sy en derven niet eens spouwen,

 

Niet eens hoesten, pissen gaen,

 

Qualyck eenen voet verstaen.

 

Als de Sonn' beghint te faelen,

 

Te verberghen haere straelen,

 

Als daer eenen windt op-staet,

 

Als het reghent op de straet.

 

VVorden terstondt toe-ghesloten,

 

All' de vensters voor de koten;

 

Onsen armen Voghelaer,

 

Is in anxst en groot ghevaer.

 

Hy vreest door de sture winden,

 

Kleyne voghels doodt te vinden;

 

Daerom laet hy kerck en kluys,

 

En loopt haestigh wegh naer huys.

 

O! ghy kluchtighe ghesellen!

 

VVeerdt behanghen met veel' bellen,

 

Die om winst, die is heel kleyn,

 

Noyt gherust en stil kondt zyn.