De hazen en andere gedichten

[p. 64]

Lanen

Je kwam soms in die zware lanen;
de bomen broers en zusters van een
lang gezin. En als je langs
ze liep, dan was het een bezoek
met aankomst, afscheid en nog
aan ze denken tot de hoek.

De knokkels van hun wortels braken
uit de grond en die verweerde
tenen deden je nog meer denken aan
familieleden, misschien ook wel
omdat je wist dat er in zulke lanen
al van oudsher veel moest worden
overleden.

lk heb geen vrouw meer en ik ben
te alleen en voel me in die lanen
teruggekomen. Liefde verregende zo
tot oud zeer, drong zo als voedsel
in mijn geheugen en mijn grond,
dat ik zou willen staan - belachelijk,
maar toch tenminste op één lijn
met hen - tussen die bomen. Zonder
geslacht en zonder mond.