De hazen en andere gedichten

[p. 63]

Wat blijft

De verongelijkte gil van de
zilvermeeuw, af en toe, die misschien
teder is in een andere code.
De iepen die de gevels betasten,
de koude lente, bladloos, de geest
die niet rouwen wil, niet bloeien
wil en niet wil vasten. Het bleke
zuchten van de nacht.

En altijd gelijktijdigheid -
slagvelden en klavervelden -
het denken aan de stilte
binnen schilderijen, steile gewassen
en van schroom verstijfde vrouwen
die staren uit het doek,
die zagen wat ze niet vertelden.
Wat blijft is zoek.

De tederheid van de Maas
en de Oise, de bosuilen, een tweetal,
geluidloos over mijn kano heen.

Thematisch trachten te leven.
om mensen lopen.
Willen aarden in je liefde,
niets dan geschiedenis met je delen,
trompetnarcissen zetten in
al mijn eigen onwil; niet meer hopen.