De hazen en andere gedichten

[p. 61]

Sneeuw

Haastig en zonder hart
wikkelt de wind met sneeuw
de stad in grauwwit slagerspapier.

Zijn slordige wil tot groot vergeten
maakt zich van de avond meester.

De redeloze verpleegster, die ten overvloede
al haar zieken onder de spanlakens legt,
zo komt 's nachts zijn moeder
en wil van hun levens niet weten.

En dit ons handelen met mensen, wij
waren als onbruikbare stormwinden rond.

Vanonder het laken worstelt zich tot
onze verwondering iemand, bevrijdt
zich en laat nog lang mokkend voetstappen
en gedachten achter op die al jaren
besneeuwde grond. En iets droefs en
eeuwigs openbaart zich in het sjokken,
wat ons eens doodgaan doet met open mond.