De hazen en andere gedichten

[p. 60]

Een echtpaar

In het Stedelijk zag ik
Vroman en Tineke zijn vrouw.
Ze snelden langs de Appels voort.
Voor slaapwandelen ging het te gauw,
voor zich verdiepen was het ongehoord.

Hij had over zijn arm een jas
of iets anders, zij liep voorop,
hij riep weer dingen, misschien
sterke strofen. Zij verdwenen
als snel geluk naar Verenigde
Staten of naar boven.
Hij was kleiner dan ik van
foto's geloofde. En zijn
grijze slierten haar - liefde
is het enige - ontroerden sterlt.

Ik weet wel waarom ik me
van oude kleren voelde worden,
waaruit gedachtenspinsels
en vragen stoven: Is dit nog
uw enige paar? Wat voor weefsel?
Hoe duur? Welk merk?