De hazen en andere gedichten

[p. 59]

Vogelverschrikkers

De morgen, het voorjaar, de rivierarm en
de hectaren zijn weer hemelsbreed. Wintertarwe
geeft onwezenlijke, groene baardgroei op
de mannelijke bruine aarde. Maar overal zuigt
aan kleine bruine tepels van verre, wazige
torentjes een vrouwelijke geest, een lichte dag
met grote voorspoedige gedachten van lucht.

Vier vogelverschrikkers gebaren en
verbieden en wijzen de patrijzen
en nukkige fazanten uit hun
bedauwde gebieden.

Gepropt in een oude overall en menselijk
van onmacht en houterigheid
staan die vier hulppredikers in de
zilte tederheid van zeg maar ons
heelal. En geen vogel durft.
Geheimzinnig leeg zijn de velden
die hun gespreide armen bedoelen.

Wij rijden langs en veel later pas
schrik ik vertraagd: zo durf ik in
jouw gebieden me niet meer te voeden
en ik waag er al niet meer te voelen.