De hazen en andere gedichten

[p. 58]

De slikken

Zonder jou teruggegaan naar de slikken
van Oosterland. Ik hoor het grijze water
ritselend krioelen onder de maan. De terugwijkende
steltlopers in het gele donker blijven waden,
onrustig krijsend mijn aanwezigheid bedoelen.

Buitendijks sijpelt de eb,
de tijd die in het duister leegbloedt
of ik een droogvallend geheugen heb
en niet verder kan gaan,
of geen enkele ervaring meer meedoet.

Een hevig verlangen naar een kind
is het wat mijn ontsteltenis schept.