De hazen en andere gedichten

[p. 39]

Hommage

We neusden op de Nieuwmarkt rond en struinden
de dag door, namen warme wijn, de vorst
bleef doordrammen als een reus.

Je had slechte zin, maar de andere ochtend
schaatsten we de Waver af en kwamen los
van verspeelde liefde, schuld en het gevoel
zich te moeten haasten.

We staken onze hand op tegen houthakkende
amper met een neus uit hun pels stekende boeren
en waren weg tussen bevroren geel riet;
de bonte kraaien vluchtten niet.

Je sloeg een knotwilg op zijn schouder,
uit scheve hoeven werd de rook omhoog gedacht,
stilte reikte tot aan niemands verschiet
en je zei: Goed, hier komen ze dan niet,
de dalvers en de scheefgelegen hoeren.

Dagelijks ben ik in je buurt, ik lees je vaak,
je teksten zijn uitnemend te zingen.
Je oerhollandse dood - hoeveel jongens
van de gestampte pot tellen onze letteren helemaal? -
kan zich als ik vis of groente haal
met de natuurlijke stelligheid van je gedichten
in de marktkreten aan me opdringen.