De hazen en andere gedichten

[p. 24]

Het monument

Ik werd acht jaar en stond in een Noordfrans dorp
's avonds met mijn moeder op een doodstil plein
bij het klassieke oorlogsmonument: de soldaat
stormt schuin iets tegemoet, een andere - vermoeid -
ligt wat slordig tegen zijn linker,
nog aan de aarde vastzittende voet.

Ze vertelt de loopgraven, noemt getallen.
Een mengsel van avond en zoete mestlucht
komt uit de heuvels op de huizen toe.
En de witte wijzerplaat op de grijze toren
wordt steeds ronder; er blijft licht op vallen.

Nu wist ik eindelijk wat mensen deden.
lk voelde haar alwetend, maar daarom ook
door en door afscheid nemend naast iemand staan,
zoals die soldaten moesten hebben gedaan.
maar die hadden een reden.

We liepen terug naar het stille hotel;
boven het leien dak zat schuin
als leunend tegen wolken een driekwart maan.

Hoe moest het met ons verder?
Ze had de wereld gruwelijk gemaakt
en leek nog steeds reislustig, jonger zelfs en tevreden.