De hazen en andere gedichten

[p. 19]

1945

Op wat legerauto's na lege wegen,
waanzinnig veel vis in de meren,
de grootste stilte ooit gemeten
in Overijsels kop en ergens moesten
nog frontlijnen lopen en landschappen zijn,
steden en deelstaten die bleven zweren.
Aan de Beulaker gingen we - vijf jongens,
vier meisjes - met een bus eierpoeder
en één pakje Craven-A kamperen.

De boer melkte te vroeg, te laat
en Hirosjima was nog niet gedaan.
Niets zou de zwanebloemen, het riet
of ons en de aanhalige wilgen
nog naar het leven willen staan.
Punters vervoerden strobalen
of net zulke rustige mensen.

Een meisje kon hier alleen Ineke heten;
ze stak 's avonds eendeveren
in haar haar en fluitekruid.
In de hooizolder perste zich dan
steeds meer nacht en ze bestond.
Verder dat ontzag dat het hield
en niet begaf. Hoe kon er na al die oorlog
zoveel boter en brood zijn en bruid?

De scholen begonnen. We schreven elkaar.
Haar inkt was paars en haar spelfouten

[p. 20]

 

waren groter dan haar borsten.

 

Ik handelde ernaar. Ik dacht wat

 

zeker een half leven kostte: dat geluk

 

de onnozelen treft, de meisjes en de hansworsten.