De hazen en andere gedichten

[p. 16]

Moederkoek

Haar hoge fiets droeg haar voorbij
in zeegeruis, de vroedvrouw van het dorp.
Zij trapte veel afweziger, zo leek het mij,
dan anderen of wij. En achterwaarts gezag
school in haar knot. Wassende maan en
springvloed betrok zij in nors blijvende
berichten over je geboortedag. Wij
waren mensen, scheen het, zonder lot.

Ik onderschatte alles: pijn, lichaam
en machten en zij de tijd die nog viel
Weg te wachten: ze verscheen laat.

Ze geeft een emmer met de moederkoek
en zegt dat ik die in de tuin begraven moet;
ik sta in de scherpe ochtend, een jongen
nog, met een emaillen emmer, waarin
vlees en bloed.

Dichtbij hoor ik het opslaan van de
golven en denk aan kraaien en aan
raven, spit diep en heb tenslotte
dat klein graf gedolven.

Wat zich voltrokken had, het vroeg
naar de gedachten om het leven voor
te blijven en naar een vaste blik
die zekerheden uitvergroot.

[p. 17]

 

Een kwart eeuw later - midden in je

 

kamer sta ik - zeg je: wie mij verwekt,

 

veroordeelt mij slechts ter dood.