De hazen en andere gedichten

[p. 13]

1975

Bij bodemloos gehoest werd je hoogmoedig
en vroeg: hoe gaat het met me? Ik moest:
papa, het gaat niet goed. Je knikte moe
en fluisterde: er valt niets meer te doen,
ze zoeken het maar uit.
Ik zei: je hebt me de ruimte gegeven
en, hoe dan ook, tot wat ik ben opgevoed.
Je keek me - en zo was je niet -
onverbiddelijk aan. En met die hese stem:
niks, alles heb je zelf gedaan, geef me
mijn gebit.

Uit een wit, niervormig bakje vol slijm
moet het gevist; een stukje dood wil je terug.
Je glimlacht grimmig als het weer zit.
Je ligt, mij zwijgend aanziend, verder
op je rug. Ik vind je nooit meer bang
en nooit meer klein.
Ik denk: zo sterk moet hij blijven,
laat hij toch zo vernietigd worden. Vlug.