De hazen en andere gedichten

[p. 12]

Oudheidkunde

Mijn zoon zoekt scherven in de aarde.
pijpekoppen, munten, flessehalzen:
doden beminnen wordt zijn vak.
Liefde en scherpzinnigheid wil hij
wel vinden in de grond.

Wij lopen de bouwputten langs
en ik zeg, zondags en goedgemutst:
ik heb alleen mijn landje geest
om in te graven. Soms vind ik
ook wel eens een hele tegel.

En denk later: als ik het kon regelen,
er lopen er toch rond in wie ik
mijn sporen zou willen uitwissen
van mijn woorden, mijn vingertoppen,
mijn mond.

Met mijn dagboeken houd ik op,
dat sterfelijke neem ik voortaan
maar mee als een regenjas.
Het risico hem ergens te laten liggen
blijkt niet het kwaad
waar ik het bangst voor was.

Maar het achterlaten in hen
van fragmenten bestaan dat niet
wilde bestaan; stof dat niet wil
verwaaien, gedachten die hardnekkig zijn
en onbedwingbaar als gras.