De hazen en andere gedichten

[p. 11]

Verstrooid

Niet kunnen zeggen van hoe ver
die stappen komen, van hoe oud
die echo is, van hoe beschadigd
die gedachte: die verstrooidheid
groeit en die grijpt om zich heen.

Samenhangen met gevoelens
van iemand die niet kan slapen
en het zelf niet weten, de regen
laten voor wat hij is:
die verstrooidheid. Op een nacht
ga je toch uit bed. om iets te eten,
om iets, je geheugen, je boekenplank,
een oningelijste prent. de mazen
in je rasterwerk weer
weinigvermoedend op te meten.

Liefde, het was er - niet kunnen zeggen
hoe tegenstrijdig en geschrokken
het uit je jeugd tevoorschijn kwam,
als uit een bos, verrast over
de ordelijke velden, bonestokken
en vlas - het was er en eens
zal het zichzelf gaan lonen
met evenwichtigheid. Dat denk je nog,
terwijl je niets anders doet
dan al je hartstocht verwonen.