De zinnelooze
(1841)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 49]
| |
[pagina 51]
| |
De lieve zuster Leontine
Brak af en poosde een stond,
En zag weêr met benauwde blikken
Naer onze kleine rond;
Doch scheen geruster, toen ze op 't grasplein
Haer slapend vond.
| |
[pagina 52]
| |
‘o Waerde zuster, onze kleine
Wekt alle uw zorg en angst.
't Is vreemd, van u en van de moeder
Zyt gy voor haer het bangst.
En toch, gy zwygt daervan de reden
En prikkelt onz' verlangst.
Wat was dan toch 't ontzettend schouwspel
Dat gy hier onlangs zaegt
Van deze ontzinde, deze moeder
Zoo overwaerd beklaegd?
Ten ware 't een geheim bevatte,
Dan bleef het ongevraegd!’
De zuster scheen niet zeer genegen
Tot eenig verder woord,
Als iemand die in 't stille peinzen
Ongaerne wordt gestoord;
Alleen op ons herhaelde bede
Hernam ze, en ging dus voort:
‘o Neen, 't is geen geheim, beminde,
Geen moeit die ik me ontzie,
Maer een bedroevende gedachte,
| |
[pagina 53]
| |
Maer een herinring, die
My telkens op een nieuw doet beven
Als ik een kindjen zie. -
Die zinnelooze dan, werd razend
In 't godshuis aengebragt:
Een jaer verliep, en hare krankheid
Was reeds verligt, verzacht;
Zoo dat zy tusschenpoozen kende
Van rede en denkingskracht.
En daerom werd zy thans ook minder
Dan by haer komst bewaekt;
En daerom werd zy uit haer banden
By poozen soms geslaekt,
En had zy zelfs, voor korte stonden,
De vrye lucht gesmaekt.
Nu kwam een eedle weduwvrouwe,
Tot milde daên gezind,
In ons gesticht, verzeld van dienstmaegd
En van haer eenig kind,
Door de eerbre moeder tot aenbiddens -
Welligt te zeer bemind.
| |
[pagina 54]
| |
Het was een lief tweejarig meisjen,
Een bloempjen voor den Heer;
Met englenlachjes op het aenzicht,
En oogjes blauw en teêr,
En blonde vlechten langs de schouders,
En honderd gaven meer.
Het kindjen dartelde om ons henen,
En joeg een' vlinder na.
De moeder en de dienstmaegd sloegen
Het echter zorglyk gâ.
Een' enklen stond was 't uit hare oogen,
Eilaes! en 't was te spâ.
Daer hoort men 't kleine wichtjen kermen
En weenen droef en bang;
Daer vliegen moeder beide en dienstmaegd
Door hof en zael en gang;
Maer niemand vindt het droeve schepsel,
Al zoekt men nog zoo lang.
Er valt my een gedachte binnen,
Een lichtstrael van omhoog:
Ik yl naer deze zelfde tralie
| |
[pagina 55]
| |
Waer fluks uw kleine aen boog,
En, God! welk een gezicht vertoont zich
Aen myn verbysterd oog:
Het kindjen by de zinnelooze
En met haer in haer bed!
En onder haer vervoerde omarming
Schier stikkend en verplet!
Het engeltje in den klauw der booze!
En hoe 't daer uit gered?
Eerst wilde ik zacht gestreel beproeven
Gelyk ik altoos doe,
En smeekend dat zy 't kindjen gave
Sprak ik haer minzaem toe;
Maer zy, met eenen sombren spotlach,
Riep luid en bitsig: ‘hoe!’
‘Hoe! zoudt gy 't my alweêr ontrooven,
Me ontstelen wreed en laf!
o Neen! o neen! het zal my blyven,
My blyven tot in 't graf;
Wat God my tweemael heeft gegeven
Sta ik geen tweemael af!
| |
[pagina 56]
| |
o! Zoudt gy dan zoo wreed zyn, zuster,
En voor myn tranen blind?
Of hebt ge dan uwe eigen moeder
Haer streeling niet bemind?
En ziet gy niet in my de moeder,
De moeder van haer kind?
o Ja, dit zyn wel 's vaders trekken!
Dit 's wel myn eigen oog,
Waermede ik in myn' schoonen bloeityd,
Zoo menig hart bewoog;
Een oog zoo blauw als daer die hemel
Waerheen myn liefling vloog.
Zeg, zeg my, weêrgevonden engel,
Zoo lang door my verbeid,
Zeg, heeft de moeder Gods Maria
U ginder wel gezeid
Hoe dikwyls om uw vlugt naer boven
Uw moeder heeft geschreid?
Maer nu heeft zy me u weêrgegeven:
o! Ze is zoo wonder goed!
Zy weet het best wat moeders lyden
| |
[pagina 57]
| |
Wier teeder harte bloedt.
Zie, 'k val haer met myn schat in de armen,
Uit dankbaerheid te voet!’ -
Zy liet zich op de kniën zygen,
En roerde lip en mond,
Alsof zy inderdaed een bede
Van dank ten hemel zond,
En hief dan weêr, in wild verrukken,
Het kindjen van den grond.
Hier was de weduw toegevlogen,
En als de ontstelde zag
Hoe wreed gedrukt in beendrige armen
De vreugd haers levens lag,
Toen stapt ze naer de zinnelooze
En dreigt ze met een' slag.
Nu stygt de woede der ontzinde
Op eens ten hoogsten top:
Zy heft het kindjen by de voeten
Met beî haer handen op,
En spreekt: ‘wie my of 't kind durft naedren,
Zoo klief ik het den kop!’
| |
[pagina 58]
| |
En hier, hier maekte ze een beweging
Door niemand ooit geloofd:
Zy zwaeide 't kindjen als een slinger
Al gonzend boven 't hoofd!
Wy allen dachten dat het leven
In 't wichtjen was gedoofd.
En dan, dan kuste zy het weder,
En huilde: ‘o, zoo ik wist!....
Ziet, neen, ik wil myn kind niet dooden,
Het lyk wierd me ook betwist, -
Ik delf het in my-zelv'! Gy, maekt dan
Voor beiden ééne kist!’
En haer gezicht stond woest en vreeslyk,
Met zaêmgetrokken spier.
Hare oogen gloeiden in de holten,
Gelyk een vlammend vier.
En nu geleek zy, neen, geen mensch meer,
Maer een verscheurend dier.
De weduw zonk in onmagt neder:
Men nam dien stond te baet,
Om haer te dragen op een rustbed,
| |
[pagina 59]
| |
Beducht voor zulk een staet,
En vreezend dat van schrik zy sterve.
Maer met het kind wat raed?
Wat raed? ach! niemand wist er eenen.
In zulk een' bangen nood
Scheen elk, geslagen van bedwelming,
Als van begrip ontbloot,
En spraekloos staerden wy op 't schouwspel,
Benepen tot den dood!
Een glim van hoop bleef slechts nog over:
Misschien, zoo men haer wou
Aen haer vervoering overlaten,
Dat zy bedaren zou;
Dat haer de slaep zou overvallen,
En oopnen haer den klauw!
Het was zoo. Nauw een uer verlaten,
Had zy zich neêrgezet;
En nog een kwaertuers verder, sliep ze
By 't kindjen op haer bed.
Men drong in stilt de tralie binnen....
En - 't meisjen was gered!
| |
[pagina 60]
| |
Gered, maer God, in welk een toestand,
Na zoo veel wreeds en naers!
Het lyfjen overdekt met striemen,
De wangjes blauw en paers,
Het oog gesloten, en een zweetdrop
Aen ieder strengjen hairs!
En nauw was t' kindjen haer ontnomen,
Wanneer zy opwaerds schiet,
En nu door razerny verwonnen,
Zich eensklaps zinken liet.
Een vlokkend schuim kookte op haer lippen....
o Vraeg my verder niet!’
|
|