De zinnelooze
(1841)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 41]
| |
[pagina 43]
| |
‘Die gy daereven mogt beschouwen
Als razende ondier uitgespat,
Was, eer de kwael haer had gevat,
In een nabygelegen stad
De bloem der vrouwen.
Gezondheid, weelde en overvloed,
Een geest vol gaven daerbeneven
Was haer in ruime maet gegeven,
Met alles wat het aerdsche leven
Beminnen doet.
| |
[pagina 44]
| |
Men zegt dat over vrouwentrekken
Nog nooit zoo 'n waes van schoonheid hing:
Dat zy een glans was waer ze ging,
En eerbied en bewondering
Alom kon wekken.
Men zegt dat haer verheven ziel,
Waerin ze een' schat van deugden gaerde,
Haer' leest in schoonheid evenaerde;
Dat de aelmoes met verhoogde waerde
Haer hand ontviel.
Dat stille godsvrucht haer versierde,
Gelyk een balsemgeur de lucht:
En dat zy zelden zonder vrucht
Voor lydenden haer smeekgezucht
Ten hemel stierde.
Één bede bleef haer lang ontzegd:
't Was dertien jaren reeds geleden
Sints zy den echt was ingetreden,
En nog geen spruit van teederheden
Bloeide in dien echt.
| |
[pagina 45]
| |
Dan eindelyk, der menschen hoeder
Scheen nu geroerd door haer verdriet:
Hy toond' haer in een bly verschiet,
Waer hy de hoop in schittren liet,
Den naem van moeder.
Wie kan bedenken hoe verheugd
Het hart nu sloeg der half-beschroomde;
Van welk een zaligheid zy droomde,
En hoe haer 't bloed nu sneller stroomde,
Van hoop en vreugd.
En hoe zy reeds in haer gedachte
Den wensch haers levens zag gelukt:
Een zuigling aen haer borst gedrukt,
Een vader die als gâ, verrukt
Haer tegenlachte!
Wanneer zy nu haer' echtgenoot
Geens anders heil meer zag benyden,
Dan dacht ze aen geen verleden tyden;
Dan verwde 't zaligend verblyden
Haer wangen rood.
| |
[pagina 46]
| |
Zy vlood ten outer ieder morgen,
En smolt er gansch in zielsgenot,
En droeg haer vrucht daer op aen God,
En bad Maria om voor 't lot
Dier vrucht te zorgen.
Maer wie haer heil beseffen mag
Wanneer zy schrikbre weeën tartte,
En na de ondragelykste smarte,
Een kindjen drukkend aen heur harte,
Zich moeder zag?
Eilaes! dat heil mogt luttel duren:
De ontroering sloopte gansch heur kracht;
Door 't hevig wee in zwym gebragt,
Moest zy in koortsvlam heel den nacht
Haer vreugd bezuren.
Het spruitjen was zoo zwak, zoo teêr,
Dat men geen stond den doop vertraegde;
En toen de ontwaekte moeder vraegde:
“Waer is myn engel?” - iemand klaegde:
“By God den Heer!”
| |
[pagina 47]
| |
Wanneer zy deze woorden hoorde
Zag zy verwilderd in het rond; -
Een bang gegil ontvlood haer' mond,
Alsof een moordpriem haer een wond,
In 't harte boorde.
En in bezwyming neêrgestort,
Zag men de doodverw haer bekruipen,
En 't zweet haer van het voorhoofd druipen,
Als iemand die door vreesbre stuipen,
Gemarteld wordt.
Haer schyndood duerde twee paer dagen;
En toen haer oog weêr openging,
Toen was zy dat afzigtlyk ding,
Toen was zy die ellendeling
Die wy daer zagen.
Haer rede was hetzelfde lot
Als haer onnoozel wicht beschoren:
Zy vloden zaem naer hooger kooren.
En 't eerste woord dat zy liet hooren
Was vloek op God!
| |
[pagina 48]
| |
“Hy heeft my,” riep ze in haer verwoedheid,
En 't hair zich rukkende uit het hoofd,
“Hy heeft myn kroost, myn bloed geroofd,
Waerom dan nog aen Hem geloofd,
Of aen zyn goedheid!”
Dus brulde en woedde ze even fel.
Zy dreigde ze allen te verslinden
Die haer omringden en beminden,
Tot men verpligt was haer te binden
Daer in die eel. -
De hand des Heeren reikt den beker
Des lydens aen zyn liefste kroost:
En zy voor wie de menschheid bloost
Zyn zeker van een hooger troost,
Des hemels zeker!
En daerom is 't dat wy hun pyn,
Hun lyden te verzachten poogen
Met al wat liefde kan betoogen,
Opdat zy ons by Gode mogen
Gedachtig zyn!’
|
|