De zinnelooze
(1841)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 31]
| |
[pagina 33]
| |
Een jonge zuster leidde ons binnen:
Een telg des hemels waer zy trad,
Die slechts den naem van Leontine,
Niets anders van de wereld had.
De liefde die de zielen heiligt,
Die Godes zoon tot ons bewoog,
Des hemels reine, pure liefde
Glom in haer neêrgeslagen oog.
| |
[pagina 34]
| |
Die liefde klonk in hare stemme,
Zoo zacht als zilvren toongeluid;
Die liefde zweefde in haer gebaerden
En blonk door gansch haer wezen uit.
Zy was wel teeder als een bloeme,
Zy was wel bleek als 't wassenbeeld,
En toch werd zelden vrouw der aerde
Met zulk een schoonheid toebedeeld.
In 't witte saeijen kleed gedoken,
(Voor zoo veel schoons te ruw een dos)
Geleek ze een pas ontloken lelie,
Verborgen in een bed van mos.
Verschaf my Rubens' eeuwge kleuren,
En 'k zal haer schildren met dien gloed,
Maer nooit de zaligheid verbeelden
Die doorstraelde in zoo 'n kalm gemoed. -
De hemel, ach, laet zware plagen
Op 't ongelukkig menschdom toe,
Maer hecht niet zelden versch gebloemte,
Ja roozen aen zyn geesselroè.
| |
[pagina 35]
| |
En wat zyn ze anders dan gebloemte,
Dan roozen in dees wildernis,
Die teedre wezens, wier heel leven
Een grootsch, gestadig offer is?
Geboren in den schoot der weelde,
Om jeugd en schoonheid aengebeên,
Verstooten ze al 't genot der wereld,
En vlieden zy naer 't kruishout heen.
Zy vliên er heen, om haer' Geliefden
Te volgen op zyn heilig spoor;
Om boet te plegen voor heel 't menschdom,
Te bidden nacht en dagen door;
Om ongelukkigen te minnen,
Om lydenden van troost te zyn;
Om zalf op elke wond te gieten,
Om heul te biên aen elke pyn!
En hier in 't woonhuis der ellende,
Hier waer de reus der rampen heerscht,
Hier oefnen zy haer liefdedaden,
Haer heilge zending liefst en eerst!
| |
[pagina 36]
| |
o Schepper! laet ge in andere oorden
Geen zulke dierbre wezens toe,
Wie mint daer uwe ellendelingen,
Wie kroont daer uwe geesselroê? -
Dan, 't was de zuster Leontine
Die ons geleidde in het gesticht.
Een engel by verworpelingen
Der kunne - in duisterheên een licht!
Daer waren er by honderdtallen,
Vervoerd, of bly, of droef van aerd;
Van wanhoop of van woede schreeuwend,
Doch alle op 's zusters wenk bedaerd.
Wanneer zy zich aen haer vertoonde,
Hoe diep geschokt in zin en ziel,
Was 't of het nevelfloers der rede
Een stond van voor hare oogen viel.
Wy zagen er die, als gevoelloos,
Met de oogen op één punt gerigt,
By 't naedren van de dierbre zuster,
Een glimlach vormden op 't gezicht.
| |
[pagina 37]
| |
Wy zagen er wier stemmen brulden
Met bovenmenschelyke kracht,
En die een enkel woord der zuster
Tot innige bedaerdheid bragt.
Wy zagen er die tranen stortten,
Ten prooi aen 't onverdraeglykst leed,
En die haer natte wangen droogden
Aen d'onderzoom van 's zusters kleed!
En wat 's de reden van dien invloed
Op schepslen van de Rede ontbloot?
Alleen de kracht dier wondre neiging
Die werkt op ieder rampgenoot!
De zuster kende all' deze vrouwen,
Tot in de plooijen harer ziel;
Zy wist wat ieders kwael behoefde,
Wat elk bedroefde of elk beviel.
Zy deelde aen elk die neiging mede
Die hart aen harten kleven doet,
Zy bragt aen ieder heul en heeling,
En heerschte aldus op elks gemoed.
| |
[pagina 38]
| |
Zy wist de bron van aller kwelling,
En menig naer en droef verhael
Ontvloeide soms haer maegdenlippen,
Verscheurend zonder woordenprael.
Hier was 't een offer van de driften,
En daer een offer van de ellend;
Nu was 't een offer van de krankheid,
En dan van rampen ongekend. -
‘Maer, waerde zuster, waerom fronst gy
Op eens zoo angstig het gelaet,
En waerom zoekt gy onze kleine,
Die ginder aen die tralie staet?’
Zy sprak geen enkel woord, de zuster,
Maer snel gelyk een bliksemschicht
Was zy gevlogen tot de tralie,
En had ze 't kind er van geligt.
Zy zette 't zoo angstvallig neder,
En 't scheen zy stortte een dankgebed,
Als iemand die in lyfsgevaren
Een' ander 't leven heeft gered.
| |
[pagina 39]
| |
En nauw was 't meisjen wat verwyderd,
En nauw vat zy haer moeders hand,
Wanneer een bleek ontvleescht geraemte
Zich vreeslyk aen de tralie spant.
Hare opgespalkte blikken gloeiden,
(Want dat geraemte was een vrouw)
En vlamden op de lieve kleine,
Alsof zy haer verslinden wou.
Zy stak haer beenderige vingren
Door 't yzer naer het meisjen uit,
En deed met kracht haer tanden klettren,
En sloeg een vreemd en wild geluid.
En 't was niet zonder moeite en pooging,
En na het kind verborgen was,
Dat dan de zuster haer verwoedheid
Met zachte streeling wat genas.
‘Geloofd zyn Jesus en Maria!’
Sprak Leontine, als opgebeurd,
‘Dat wy geen tweede schouwspel zagen
Van 't geen hier onlangs is gebeurd!’
| |
[pagina 40]
| |
‘o Waerde zuster, gun verschooning:
Wy zien u met bewondring aen,
Maer kunnen van uw ras verschrikken
Noch van uw woorden iets verstaen.
Wie is dan deze zinnelooze,
Zoo vreeslyk en verwoed van aerd;
En wat, wat kon zy tegen 't meisjen,
In d'yzren kooi zoo streng bewaerd?
En zeg, wat was dan 't aeklig schouwspel
Waervan gy als met yzing spreekt?
o Waerde zuster, doe 't ons kennen,
't Zy als een gunst u afgesmeekt!’
En met haer tedere englen-zachtheid
En treffend zonder woordenprael,
Deed ons de maegdelyke zuster
Een zielontroerende verhael.
|
|