Gedichten

[p. 393]

Wenemaer.
Fragment.

Daer stond ik op zyn graf. Ik voelde door myne aderen
Nog eens die yzing gaen, die 't denken aen de vaderen

My vaek gevoelen deed, en soms in my een' sprank

Van heilig vuer ontstak, die uitborst in een' klank

Van dichtermelody. Die sprank doofde uit by 't naderen

Eens vroegen ouderdoms, en al myn kunstnaersdrift

Lost zich, helaes! thans op in traeg en koud geschrift.

Daer stond ik op zyn graf, en 'k raekte met de vingeren
Den zwaren roozenkrans, die om zyn' hals mogt slingeren,

Toen hy te velde trok, en waerop 't reuzenzwaerd

Des vyands stond gemerkt en zich had bot geschaerd.

Dat heilig overschot van een' der Magtbedwingeren

Uit vaderlandschen stam, doordrong me als hemelsch vier

En in verrukking greep ik weder naer de lier.

[p. 394]

 

Daer stond ik op zyn graf............

 

....................

 

....................