Gedichten

[p. 391]

De Woekeraer.
Fragment.

Dáér, in dat marmren praelgebouw, waer 't oog verbaesd op ziet,

Daer woonen weelde en overvloed, - genoegen woont er niet.

Daer waert de schaduw van een' mensch, een levend rif, in 't ronde,
Geteekend op het bleek gelaet door 't kenmerk van de zonde,

En zoekend te vergeefs naer heil in de armen van de pracht.

Des middags ryst hy van zyn sponde, ontzenuwd, zonder kracht,

En kent, voor 't overig des dags, noch taek noch tydverdeeling,
Maer vindt in al wat hem omringt slechts afkeer en verveling.

Vergeefs dat hem elk werelddeel zyn rykste schatten biedt,

Dat hem de kunst haer wondren gunt, - hy ziet, hy merkt ze niet.

Hy merkt de bouwversiersels niet van zyne marmren gangen,
Hy merkt zyn breede wanden niet met ryk tapyt behangen,

[p. 392]

 

Noch zyn mahonihouten vloer, als beeldwerk ingelegd,

 

Noch d'overvloed van zyden sneeuw op ieder raem gehecht;

 

Noch zelfs de perels van de kunst, die nis en lyst vertoogen,

 

Verfynde wellust voor 't gezicht, en tegen goud gewogen!

 

Voor hem waeit in zyn' weidschen hof geen balsemende locht,

 

Uit bloem en plant, als zeldzaemheên in 't Oosten opgezocht.

 

Zyn hert drinkt geen verkwikbre koelte aen frissche watervallen.

 

.....................

 

Dus weegt de lustloosheid op hem den ganschen langen dag,

 

En 's avonds, in zyn' leuningstoel neêrzygend, zegt hy: ach!

 

Of slaet hy 't oog eens op zich zelv', hy sluit verschrikt het weder,

 

Als zag hy in zyn ziel, gelyk in eenen afgrond neder!

 

 

 

Dáér in dat marmren praelgebouw, waer 't oog verbaesd op ziet,

 

Daer woonen weelde en overvloed, - de zielrust woont er niet.

 

 

 

De ellendling, die daer huist, is wars van alles, wat den boezem

 

.....................