Gedichten

[p. 372]

Het eerste grys Haer.

De moeder, voor haer' spiegel, dewyl heur hand op 't voorhoofd ligt,
Zit starende op haer minnelyk, - ja, nu nog schoon gezicht,
Waerom toch leunt zy op haer hand, met eenen blik zoo naer?
Waerom die tranen langs haer wang?... Zy ziet haer eerst grys haer!

De tyd nam nog maer weinig weg van haer bekoorlykheid;
Zyn werk van ernst vereêlde 't schoon, dat in haer wezen leit.
Nog kon zy treden in de rei, waer maegden hupplen rond:
Zoo het is steeds haer nootbruin oog, zoo wonderschoon haer mond.

Verwelkt gestalt kan eer de vrucht van leed dan jaren zyn;
De rimpel op de wang is meest de groef van boezempyn;
De treurge lippen murmlen soms geheime liefdesmert,
En 't half verduisterd oog verraedt een ongestadig hert.

[p. 373]

 

Maer zy, gelukkig was ze als vrouw. De minnaer harer jeugd

 

Vond in haer trouw en liefdelach den prys van zyne deugd.

 

Haer slaep werd nimmer nog vertraegd om wantrouw, achtloosheid;

 

Haer leven was een wolkloos licht, - waerom is 't, dat zy schreit?

 

 

 

Wen ze op haer ravenvlecht dus zag, wat kwam haer voor den geest?

 

O! niet haer vroeger zwierge lok by bal of nachtlyk feest.

 

Het bragt herinring aen haer jeugd, onwetend van iets valsch,

 

Eer nog haer hand de lokken vlocht, die stroomden langs den hals.

 

 

 

Zy voelde, 't scheen, haer moeders hand, die door dat haer ging, toen

 

Zy 't van haer voorhoofd schoof, om plaets te maken voor een' zoen.

 

Het scheen, zy zag haer' vader nog, die somtyds sluipend kwam,

 

En veinsde, alsof hy van die vlecht een dierbaer strengje nam.

 

 

 

En thans ziet zy haer eerst grys haer! O! reken haer toch niet

 

Misdadig, als zy weent, wen ze eerst de vlugt der jaren ziet.

 

Zy weet, dat, een voor een, die vlek zal groeijen in getal,

 

En rooven jeugd en schoonheid weg, tot dat zy sterven zal.

 

 

 

Het is geen traen van ydelheid, die voor de schoonheid valt: -

 

Geen bloem toch zucht, omdat zy nooit weêrom als knopje bralt; -

 

Het is een zielsgevoel, dat zegt: 't is met de lent' gedaen

 

Voor eeuwig, en de zomerzon zal ras ook ondergaen.

 

 

 

Uw spiegel spreekt de waerheid, vrouw! O volg zyn' wenk ter deugd!

 

Neem gy 't gevouwen moederfloers, en laet den krans der jeugd!

 

Ga! zet dien krans uw dochter op! uw schoon hervindt gy dáér:

 

't Waer' wel zoo ieder wysheid leerde in 't zien van 't eerst grys haer.

1845.