Gedichten

[p. 374]

Noras Gelofte.

Verneemt wat Nora hooren liet:
‘Des graven zoon en trouw ik niet,
Al stierf heel 't menschdom weg van de aerd',
En wierd slechts hy en ik gespaerd.
Voor al het goud en al den schat
En al het goed van land en stad,
Dat ooit verwinnaer kreeg ten loon,
En trouw ik niet des graven zoon.’

‘Een meid, sprak Callum op dat pas,
Doet ras gelofte en breekt ze ras.
De heester op der bergen top
Ontplooit alsnu zyn' purpren knop;
Dra komt de noordwind, die welhaest
Dien glans van berg en dalen blaest;
Maer Nora, eer 't verstuift, dat schoon,
Trouwt, ligt, verblyd des graven zoon!’

[p. 375]

 

‘De zwaen, sprak zy, ruil' 't spiegelklaer

 

Des meers voor 't nest van d'adelaer,

 

En de Awe keere bronwaerts weêr;

 

Ben Cruaichan stort' met Kilchurn neêr;

 

Ons kort gerokte Clan, getergd,

 

Ontvlugt' den vyand in 't gebergt';

 

Maer, of natuer die wondren toon',

 

Ik trouw toch nooit des graven zoon.’

 

 

 

De wilde zwaen maekt, als weleer,

 

Haer nest in 't frisch gebloemt' van 't meer;

 

Ben Cruaichan staet zoo vast als ooit;

 

De stroom der Awe keerde nooit;

 

Waer ook de vyand slag mogt biên,

 

Geen clansman liet zyn hielen zien;

 

Doch Noras hert werd liefdes loon:

 

Zy is de bruid van 's graven zoon.

1846.