Gedichten

[p. 369]

Het Verstooten Kind.

'k Was nimmer eene lievelinge -

Myn moeder lief, hoe bly gezind,

Heeft nimmer half zoo teêr gelachen,

Op my, als op haer schooner kind.

'k Heb haer myns zusters wang zien kussen,

Terwyl zy dartelde aen myn zy,

En 'k heb myn tranen droef verdoken, -

Er was geen enkle kus voor my!

En echter trachtte ik te behagen,

Zoo veel myn beetje wysheid mogt;

Ik wou behagen, en de kindschheid

Heeft zelden zulks vergeefs gezocht;

Maer als ik voor myn kunstloos streven

Nog onbeleefd bejegend werd,

Dorst ik haer aen den hals niet vliegen,

Om luid te schreijen op heur hert.

[p. 370]

 

Hoe zeer gezegend zyn de schoonen!

 

De min viert haer' geboortetyd:

 

O schoonheid! in myn voedsterjaren

 

Heb ik geleerd, hoe waerd gy zyt!

 

Want zelfs alsdan zag ik my smaden,

 

Gedoemd tot onverhoord geween,

 

En 'k wenschte, nooit te zyn geboren.

 

- Helaes, ik wenschte 't niet alleen! -

 

 

 

'k Ben zeker, ik was zacht en teeder,

 

Maer in myn zusters trekken zag

 

Men iets gelyk een' blik van liefde,

 

Die eenen kus eischte of een' lach;

 

En als ik naer die gunstbewyzen

 

Ook myne lippen reiken liet,

 

Geen mensch, die in myn hert kon lezen:

 

Het sparkelde in myne oogen niet.

 

 

 

Maer ach! te dieper in dat herte

 

Heeft dus de smaed het leed gewekt.

 

Ik zag myn zusters fraeije leden

 

Met bloemen en gesteent' bedekt.

 

Die vroeg ik niet, en echter dikwyls,

 

Wen dus verstooten in de pyn,

 

Benydde ik haer het dierbaer voorregt

 

Van zoo beminnelyk te zyn.

 

 

[p. 371]

 

Doch zie, er kwam een dag van juichen,

 

Schoon tevens dag van bitterheid:

 

De ziekte had op zusters leden

 

Haer doodvenynig kleed gespreid.

 

Deze eens zoo wonderschoone trekken

 

Vertoonden thans het merk der dood,

 

En geene van haer vroeger vrienden,

 

Die zelfs niet haren adem vlood.

 

 

 

't Was dan dat ik by nacht en dage

 

By haer heb onvermoeid gewaekt,

 

En dat ik voor haer hangend hoofdje

 

Myn borst tot peluw heb gemaekt.

 

Zy leefde! - en minde me om myn zorgen, -

 

Myn leed vervloog uit ziel en zin.

 

Eens was ik een verlaten wezen,

 

Maer nu - nu heb ik een vriendin!

1845.