Gedichten

[p. 353]

Des Zeemans Kind aen zyne Moeder.

O ween niet meer, myn moeder!

O ween niet meer van nacht;

Bewaek de zee slechts, moeder!

Als 't zonlicht op haer lacht.

Dan is de lucht vol luister,

Vol luister en vol zang,

Dan zie ik om de tranen

Te kussen van uw wang.

Maer nu, nu huilt de windvlaeg

De donkre waetren door,

En 'k voel uw wee, o moeder!

Schoon 'k u maer weenen hoor.

[p. 354]

 

Myns vaders schip zal komen,

 

O moeder! over 't meer;

 

Zoo haest de druif zal blozen,

 

Dan hebben wy hem weêr.

 

 

 

De druif stond maer in bloesem:

 

Hy liet ze aen myne hoed',

 

En nu, bedekt, o moeder!

 

Het blad haer' purpren gloed.

 

 

 

Hy zal ons schelpen brengen

 

En vooglen ryk van dons;

 

Maer wat 's al dit, myn moeder?

 

Zich zelven brengt hy ons.

 

 

 

Ons goede Lieve Vrouwe

 

Weet, hoe gy zuchten slaekt,

 

En hoe gy bidt des morgens,

 

En hoe gy 's avonds waekt.

 

 

 

Zy zal zyn schip geleiden,

 

Hoe schrikbaer 't water schyn',

 

Een week nog van schoon weder

 

En vader zal hier zyn.

 

 

 

'k Wil met u waken, moeder!

 

Maer zie het sterlicht smacht:

 

Kom slapen, lieve moeder!

 

O! ween niet meer van nacht.