|
| |
| |
| |
Het Slot des Bedelaers.
Aen den eerw. heer....
Naby een heuvelkling, waer rosse zanden gloeijen,
Bestaet een steenig puin, waerop slechts doornen groeijen,
Waer slechts de slang op kruipt, en slechts de roerdomp treurt.
Een herdersknaep weleer verhaelde my de dingen
Aldaer geschied, zoo trouw dat zy my nooit ontgingen,
En 'k wil ze aen u, myn vriend! verhalen op myn beurt.
Dáér leefde in vroeger' tyd een landheer, ongenadig,
Die nooit den hongersnood eens Lazarus milddadig
Te stillen poogde door een' enklen kruimel brood.
Ook dorst zich aen zyn deur geen kloosterbroeder wagen,
Om er ter aelmoes duit of penningske te vragen,
't Welk soms een arme ziel mogt troosten in den nood.
| |
| |
Zoo ooit des winternachts, - terwyl by 't lange waken
De lamp door 't yzren raem het vensterglas deed blaken, -
Een beedlaer, wien van ver reeds dees verlichting trof,
Daer rust te vinden dacht voor de afgematte leden,
Vernam hy niets, dat antwoordde op zyn smeekgebeden,
Niets dan het naer gehuil der honden op het hof.
Eens kwam er 's avonds een, het oog vol aekligheden; -
Zyn haren golfden neêr langs zyn gebogen leden,
Gelyk een wintervloed, die van 't gebergte stroomt;
Zyn voorhoofd, kael en breed, met groeven diep doordreven,
Scheen met den ouderdom des aerderyks beschreven.
Het blank graniet gelyk, dat 's Nylvloeds boorden zoomt.
‘O landheer!’ smeekte hy, ‘zie toch meêdoogend neder:
Doe open; ik ben oud, en 't is zoo 'n schriklyk weder!
Het woud kraekt onder 't wigt der sneeuwjagt grys en grauw;
De scherpe noorder wind laet zich al schuiflend hooren;
Het meer, in doodsche stilte, is als een muer bevroren,
En heel myn lichaem krimpt en bibbert van de koû!’
Een donderende stem gaf antwoord: ‘Wie durft denken
Op zulk een uer de rust van myn gezin te krenken?
Indien gy niet alras en ver van dit verblyf,
Verachtelyke guit! uw' aftogt hebt genomen,
Zal straks een myner knechts met eenen hamer komen,
En naeglen aen de poort uw vuil en slordig lyf!’ -
| |
| |
‘Vergeef my, mogelyk is ze onbeleefd myn bede;
Maer eer ik naderde aen de poorten van de stede,
Verging ik in den sneeuw, als levend in een' kuil,
En nooit zou my myn kroost weêrom in de armen vallen;
Verleen my slechts een' hoek in uwe schapenstallen,
Het kot van eenen hond...’ ‘Neen, neen, gy maektet 't vuil!’
En dan, de bedelaer, het voorhoofd opgeheven,
Waerop des Hemels toorn in vlammen stond geschreven:
‘Gy meent me een' slechten guit: 'k ben heer en zonder juk;
En of gy wilt of niet zal ik uw slot betrekken.’
‘Gy vryheer! en wat kan by u zoo 'n dwaling wekken?
Welk is uw leen?’ ‘Heel de aerd’ ‘Uw naem?’ ‘Het Ongeluk!’
En als de nachtuil, die zyn' vlerk ontplooit, om maren
Er af te schudden, die ontstellen en vervaren,
Zoo opent hy zyn py, de handen wyd vaneen,
En stampt met yzren voet op de aerde, dat ze aen 't kraken
Zich splyt, om met gedruisch een' schrikbren storm te slaken,
Die hem omvat en voert door zwarte dampen heen.
Welhaest verscheen een dwerg, die, ondanks torenwachten,
De dochter van den heer dorst op haer bed verkrachten;
De zoon ontving den dood in eerloos tweegevecht;
De wreede Jaquery, omwarend in deze oorden,
Kwam al het volk des slots op eenen nacht vermoorden,
En heeft het trotsch kasteel tot op den grond geslecht.
| |
| |
En sedert, op het zien van dit verwoestingsteeken,
Voelt ieder wreed baron zich 't aengezicht verbleeken.
De tyd, die alles slyt, slyt niets van zoo veel naers.
De berggeit weigert steeds zich op dit puin te voeden,
Alwaer de herder 's nachts vaek schimmen ziet, die bloeden.
Men noemt het heden nog: het slot des Bedelaers.
1842.
|
|
Auteursrechtvrij