Gedichten
(1856)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 277]
| |
[pagina 279]
| |
Zeer treurige Ballade
| |
[pagina 280]
| |
Van zyn' muil steeg hy te paerde:
Door de straet van Zacatin
Stoof hy dan, gelyk een rukwind,
Snellend den Alhambra in!
Wee, wee my, Alhama!
Den Alhambra binnen stuivend,
Klonk zyn stem, en hy beval,
Dat men de trompet zou blazen
En de zilvren horens all';
Wee, wee my, Alhama!
Dat men meê de krygstrom roeren
En d'alarm zou slaen terstond,
Opdat al de Mooren 't hoorden
Van Grenade en in het rond.
Wee, wee my, Alhama!
En de Mooren, die het hoorden,
Als des oorlogsgods geroep,
Vormden daedlyk een voor eenen,
Twee aen twee, een' digten troep.
Wee, wee my, Alhama!
Dan kwam een der oude Mooren,
En hy sprak dees woorden uit:
‘Waerom roept gy ons, o Koning!
Waerom al dat krygsgeluid?’
Wee, wee my, Alhama!
| |
[pagina 281]
| |
‘Vrienden! ach! een droeve mare
Werd ons even aengebragt:
Ons Alhama stortte neder,
Neder in der Christnen magt!’
Wee, wee my, Alhama!
En hier sprak een oude Alfaqui,
Met een' baerd als sneeuw zoo wit:
‘Dit hebt gy verdiend, o Koning!
Koning! gy verdiendet dit!’
Wee, wee my, Alhama!
‘Laf hebt gy de Abencerrages
Omgebragt, Grenades bloem,
En verachtlyk 't puik bejegend
Van Cordovas ridderroem.’
Wee, wee my, Alhama!
‘En daerom verdient gy, Koning!
Dat een dubble straf u sla,
Dat uw ryk een einde neme,
Dat Grenade, als gy, verga!’
Wee, wee my, Alhama!
‘Die geen' eerbied heeft voor regten,
Regt is 't, dat hem niemand spaer';
Ja, Grenade ga verloren
En verloren gy met haer!’
Wee, wee my, Alhama!
| |
[pagina 282]
| |
Vuer vlamde in des konings oogen,
Toen de Alfaqui had gezegd:
En als deze sprak van regten,
Sprak ook die van wet en regt.
Wee, wee my, Alhama!
‘Daer 's geen regt, om zoo te spreken
Tot zyns eigen konings schand'!’
Zegt de koning van de Mooren,
Wen zyn oog van toren brandt.
Wee, wee my, Alhama!
‘Moor Alfaqui, Moor Alfaqui!
Gy, met uwen ruigen baerd,
Blyft tot wraek van my, uw' Koning,
Voor Alhamas val bewaerd.’
Wee, wee my, Alhama!
‘Dat men u het hoofd afhouwe,
En het in d'Alhambra plaets',
Waer het u ter straffe hange,
En ten spiegel des soldaets!’
Wee, wee my, Alhama!
‘Ridders alle en goede mannen,
Die ik voor myn makkers ken,
Meldt den koning van Grenade,
Dat ik hem niets schuldig ben.’
Wee, wee my, Alhama!
| |
[pagina 283]
| |
‘Dat Alhama is gevallen,
Ja, dat weegt my op het hert;
Maer verloor de vorst zyn stede,
Andren leden grooter smert.’
Wee, wee my, Alhama!
‘Vaders lieten er hun zonen,
Vrouwen lieten er haer mans;
De een verloor zyn lievelingen,
De andre de eer, - zyn' rykdom gansch.’
Wee, wee my, Alhama!
‘Ik verloor myn maegdlyk spruitje,
Dat de bloem was van de stad.
Honderd doblas voor haer leven,
En ik had ze als niets geschat.’
Wee, wee my, Alhama!
Toen de Alfaqui had gesproken,
Hieuwen zy het hoofd hem af,
En men plaetste 't in d'Alhambra,
Waer de vorst bevel toe gaf.
Wee, wee my, Alhama!
Mannen, kinderen en vrouwen
Weenden om zoo'n ongeval.
Al de maegden van Grenade
Weenden om zoo'n ongeval.
Wee, wee my, Alhama!
| |
[pagina 284]
| |
Door de vensters, in de straten,
Overal brak rouwklagt door:
En de vorst weende als een vrouwe
Om de stad, die hy verloor.
Wee, wee my, Alhama!
July, 1841. |
|