|
| |
| |
| |
Vaerwel, begoochelende Jeugd!
Fare thee well, and if for ever,
Stil for ever, fare thee well.
Er is een streek op 's levens kusten,
Wier naem betoovrend is: de Jeugd!
Dáér is 't verblyf der wilde vreugd;
Dáér zyn oäses voor de lusten
En steenrotsklippen voor de deugd.
't Is lang sints ik er aen mogt landen,
Te lang misschien voor heil en rust;
Thans voer ik heen naer andre stranden:
Vaerwel, begoochelende kust?
Die deze streek komt ingetreden,
Onachtzaem op verderf of leed,
Draegt nog het blanke en reine kleed
Der onschuld om de tengre leden:
| |
| |
De lucht bezoêlt het, eer hy 't weet.
Dan komt de stoel der zinvermaken,
Die vleit hem zacht en streelt hem teêr;
Hy sluimert slechts, en by 't ontwaken
Hervindt hy 't heilig kleed niet meer.
Toen ik ontwaekte, was 't my even
Als of een droombeeld my ontschoot;
't Was of een leven van my vlood,
Dat plaets gaf aen een ander leven,
Waer alles my bewondring bood.
Op myne naektheid zag ik neder,
Ontroerd, en als van ziel ontaerd;
Ik wou naer 't oord der onschuld weder;
Maer ach! daer dreigde een vlammend zwaerd.
Daer zal ik, 't hoofd in beide handen,
Al mymrend, om myn lot beducht;
En 't scheen als of en aerde en lucht
Tot zielsverlokking samenspanden.
Er was muziek in 't windgerucht,
Een golvend licht stroomde uit den hemel,
Natuer spreidde al heur pracht ten toon,
En 'k zag van ver in bont gewemel,
Gedaenten meer dan menschlyk schoon.
Nog eens kwam my de sluimring kozen,
En toen my 't oog weêr openging,
| |
| |
Zat ik, gelyk een nieuweling,
Het hoofd omkranst met frissche roozen,
In een' der vreugd gewyden kring.
Men bood daer, in vergulde schalen,
Den tooverdrank der wellust rond,
Die 't jeugdig brein zoo ras doet dwalen,
En die zoo diep de boezems wondt.
En nauw was 't helsche gift gedronken,
Wanneer geheel 't onzalig koor
Het denkbeeld zelfs van geest verloor.
Een wilde drift gloeide in de lonken
En brandde tot de zielen door.
Nu rees het maetgeluid der snaren,
En in den ongebonden dans
Viel menig siersel uit de haren,
Vertrapte men zoo menig' krans!
Maer krans en siersel werd vergeten,
En al die nog aen schaemte docht,
Of zedigheid te redden zocht,
Werd als schynheilig uitgekreten
En in de dwaling weêr gebrogt.
Als eindlyk nu de slaep de zinnen
Vermeesterd en vernietigd had,
Was 't slechts om 's morgens t' herbeginnen,
In dolheid even uitgespat!
| |
| |
Doch wen zy dus in zwymling lagen,
Rees vaek een onweêr in 't verschiet,
Dat nakende gevaer verried: -
Zy hoorden zelfs 't gestorm der vlagen,
Zy merkten zelfs de bliksems niet!
En vonden zy zich, by 't ontwaken,
Gezeten aen eens afgronds boord,
Zy juichten, dat het donderkraken
Hunn' dierenslaep niet had gestoord!
Ik weet er, die van frischheid blonken,
En wien één stap aldaer gerigt
De doodskleur drukte op 't aengezicht;
Ik weet er, die, in zwym verzonken,
Nooit weder rezen voor het licht!
Ach! 'k weet er weinig, die behouden
Vernachtten in dees gruwbre lucht.
Gelukkig die naer uitkomst schouwden,
En vroeg zich redden door de vlugt!
Ik ook wou vlieden uit dees streken;
Maer, ach! geen dierbre reisgenoot,
Die volgen mogt, alwaer ik vlood,
Die innig tot myn hert kon spreken,
Of die my heul en redding bood!
Dus bleef ik walg en afkeer mengelen
In myn vermoeide en matte ziel,
Totdat op 't laetst, van 's werelds engelen
Er een my onder de oogen viel.
| |
| |
Zy was aen d'oever neêrgezeten
En daer beveiligd van omhoog.
De liefdelach glom in haer oog,
En 't was of, zonder het te weten,
Haer ziel de myne tegenvloog.
Tot haer gestrekt met beide handen,
Wees zy my 't oord der stille vreugd,
Alwaer wy samen veilig landden.
Vaerwel, begoochelende jeugd!
1840.
|
|
Auteursrechtvrij