Gedichten

(1856)–Karel Lodewijk Ledeganck– rechtenstatus



[pagina 80]
Op Virginies Naemdag. Virginie! 't Is als feestdag in myn hart. Waer ik om my henen zie, Niets is treurig, niets is zwart. Trots het barre jaergety Staet natuer in bloei voor my. Alles is met groen bekranst, Alles is met licht omglanst, Door een zielsverrukking, die Van uw' naem komt, Virginie! In dien naem Is myn hoop en myne vreugd. Rang en schat en ydle faem Met de droomen van de jeugd, Zyn ellenden, meerder niet, By hetgeen, die naem my biedt.
[pagina 81]
Alles wat de ziel verblydt, Alles wat gy voor my zyt, Al het heil, dat ik voorzie, Drukt die naem uit, Virginie. Aen natuer Dank ik eene teedre ziel, Waer een sprank van heilig vuer Als een glans in nederviel. Doch dat vuer bleef onbewaekt, En de sprank ware uitgeblaekt, Had uw naem haer niet gered En in vollen gloed gezet. Deze naem blyft, wat geschiê, Thans myn schutsnaem, Virginie. Op het pad Van het leven vond ik vroeg Eene lier, die 'k als een' schat Lang aen myne zyde droeg. Thans hangt ze aen den wand ontsnaerd, Doch zoo vaek dees dag verjaert, Vraeg ik voor uw' naem een' toon, En ik vlecht hem eene kroon, Die ik u ten feestkrans biê, Als ik thans doe, Virginie! 1839.