Gedichten

[p. 55]

De Kluizenaer.

De daegraed heeft de rots met stroomend goud omtogen;

't Gevogelt' zingt reeds: lof en glorie zy den Heer!

Die naem gloeit in myn hert veel eer

Dan de eerste dagstrael in myne oogen!

Voorheen ontwaekte ik nooit dan met ontzind beklag,

Al vragende aen my zelv': wat heden weêr begonnen?
En 'k dacht aen liefde en roem, gelyk een onbezonnen;

Maer 't herte sprak my toe: aen Hem zy elke dag!

Thans geef ik aen den Heer al zyne dagen weder;

Aen hem is elke stond van ieder uer gewyd:

In hem is 't, dat myn hert ontwakend zich verblydt,

In hem legt ook myn hert zich tot de rust ter neder!

[p. 56]

 

My heugt niet meer, wat zin er in die woorden stak

 

Van roem, die ras vervliegt, en hoop, die niet kan baten,

 

En liefde, die verleidt, en schoonheid broos en zwak;

 

Zy hebben in myn ziel geen dieper spoor gelaten,

 

Dan 't wolkjen op het spieglend vlak!

 

 

 

Zy zyn voor myn gehoor een spraek van vreemde tongen,

 

Een onverstaenbaer wangekras,

 

En 'k weet niet, of zy ooit tot mynen geest doordrongen,

 

Toen ik nog van hier neder was!

 

 

 

Hoe hoog stygt één gedacht, tot zyne bron gevlogen,

 

Dat met de vrye ziel het grondloos ruim doorschiet!

 

Hoe zeer verlicht den geest één vonkjen uit den hoogen!

 

Het licht verschilt zoo zeer van 't aeklig duister niet,

 

En wy zyn minder ver, o Heer! van 's aerdryks hoeken,

 

Dan de ziel, die u wil zoeken,

 

Van de ziel, die u ontvliedt! -

 

 

 

Sints ik het drok gewoel der menschen heb vergeten,

 

Verwierp ik zelfs het brood, dat hunne nieren spyst;

 

Op 't diep gerimpeld hoofd is ieder hair vergrysd;

 

Myn jaren hangen zwaer, als schakels eener keten

 

Om de uitgevaste leên, voor wie de zondaer yst!

 

Maer nooit heb ik geteld, hoe dikwyls op deze aerde

 

De zoele lentelucht de velden heeft doorwaeid;

 

Hoe dikwyls op myn rots de jeugdige aedlaer paerde;

 

Hoe dikwyls de oude boom zyne eikels heeft gezaeid.

 

En voor myn ziel, o God! die slechts in u haer kracht heeft,

[p. 57]

 

Waertoe een stip geteld, dat dag of jaren scheidt?

 

De tyd heeft slechts één' dag voor die maer een gedacht heeft,

 

En die in u bestaet, bestaet in eeuwigheid!

 

De doodsche stilte en 't eenzaem leven,

 

Bedierven met hunn' roest elk zintuig door en door;

 

Myn mond weet nauwlyks nog een zwak geluid te geven,

 

En alle klank is vreemd aen myn verbaesd gehoor.

 

Myn lichaem, neêrgekromd door bidden en door weenen,

 

Beproefd door 't zomervuer en 's winters ongenâ,

 

Is ruw gelyk de kille steenen,

 

Waerop ik barvoets sta!

 

 

 

Maer stierf in my de kracht, waerdoor het vleesch vaek zondigt,

 

Het zintuig, dat u mint, groeit daeglyks meer en meer,

 

Het hoort en het gevoelt, het ziet en het verkondigt

 

Uw werk van verder aen, uw' naem uit hooger sfeer.

 

Myn hert stygt voor u op, veel ligter dan te voren,

 

Daer myn verstomde geest geheel in u verzinkt;

 

Hoe ruimer dus de tempelkooren,

 

Hoe scheller 't heilig echo klinkt!