|
| |
| |
| |
Lofzang van het Kind by zyne Ontwaking.
O vader, mynes vaders hoeder,
Gy, dien men knielend noemen moet!
Wiens naem, zoo vreeslyk en zoo zoet,
Het hoofd doet buigen myner moeder!
Men zegt, dat deze zon vol gloor
Maer speeltuig is in uwe vingeren,
En dat zy voor uw troon moet slingeren,
Gelyk een lamp voor 't heilig koor!
Men zegt, dat gy in veld en wouden
De kleine vooglen scheppen kunt,
En dat ge een ziel aen kindren gunt,
Opdat zy vroeg u kennen zouden!
| |
| |
Men zegt, dat gy alleen het weet,
Van waer de kleur komt op de roozen,
En dat geene applen zouden blozen,
Zoo gy den boom niet groeijen deedt.
De gaven, door u toegemeten,
Zyn al 't geschapen voorgezet,
En aen des levens feestbanket
Wordt zelfs geen enkle worm vergeten.
Het ooilam plukt de grasbeemd kael,
De geit herkauwt de klavertopjes,
En 't vliegje zuigt de witte dropjes
Der melk, van 't boordje myner schael!
De leeuwrik heeft het graen tot voeder,
Dat uit de halmen valt in 't zand,
De kwiksteert volgt den ploeg door 't land,
En kindren kleven aen hun moeder.
En om die gaven al te saem
Te erlangen van uw vaderzorgen,
By middag, avond en by morgen,
Noemt ieder eens uw' heilgen naem!
O God! ik mag dien naem ook noemen,
Die 't englendom met schrik vervult;
Een kinderstem wordt meê geduld
In kooren, die uw grootheid roemen!
| |
| |
Men zegt, dat het hem dikwyls lust
Aen onze beê gehoor te geven,
Ter oorzaek van ons schuldloos leven,
Waervan wy zelv' niet zyn bewust!
Men zegt, dat hy ons liefdeblyken
Veeleer ontvangt dan ydlen schyn,
Dat de englen in den hemel zyn,
En dat we aen engelen gelyken.
Zoo 't waer is, dat hy van zoo wyd
De stemmen hoort, die hem behagen,
Dan wil ik onophoudlyk vragen
Al wat de schepslen 't meest verblydt.
Myn God! geef water aen de stroomen,
En zachte pluimpjes aen de mosch,
En aen het lam een' wollen dos,
En groente en lommer aen de boomen!
Verleen den kranke heul in nood,
En vryheid den geboeiden slave;
Verleen de wees een huis en have,
Den bedelaer een stukje brood!
Aen vaders, die uw' naem belyden,
Verleen een talryk kroost vol deugd;
Verleen my wysheid, en een jeugd,
Die myne moeder moog' verblyden!
| |
| |
Al ben ik klein, geef my een zacht
Gemoed, gelyk dat heilig kindje,
Dat aen myn bedsponde, uit het printje,
Zoo zoet des morgens op my lacht!
Leg op myn lippen reine waerheid,
En in myn hert een bron van regt;
Dat steeds myn geest, aen u gehecht,
Uw woord verneem' in volle klaerheid!
En dat myn stem ten hemel renn',
Als wierook, die in tempelwanden
U toegezwaeid wordt, door de handen
Van kleine kindren als ik ben!
|
|
Auteursrechtvrij